ΜΑΘΗΜΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

μοτοσικλέτα η [motosikléta] : 1. δίκυκλο ή σπανιότερα τρίκυκλο μηχανοκίνητο όχημα μεγαλύτερης ιπποδύναμης από το μοτοποδήλατο: ~ μικρού / μεγάλου κυβισμού. Aγώνες μοτοσικλέτας. συνων: μηχανή, μηχανάρα, εργαλείο, μπέμπα, κτλ. 2. δίκυκλο όχημα το οποίο ενίοτε προκαλεί απώλεια ζωής στον επιβάτη του υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και χωρίς να κάνει διακρίσεις. συνων: σκοτώστρα.







καλό σου ταξίδι..

ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.................

ΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ

μια εβδομάδα και τέσσερεις μέρες. καπνοί. άδειοι δρόμοι. γεμάτοι δρόμοι. βροχή. ο ουρανός κλαίει. φωνές. σφαίρες. πέτρες. σφαίρες. μολότωφ. οργή. κλάμα. γυαλιά. φωτιές. πράσινα ανθρωπάκια. πολύχρωμοι άνθρωποι. θάνατος. ζωή.





τρεις εβδομάδες και τέσσερεις μέρες. σιωπή. τριαντα εφτά σχόλια. ένα μέηλ. αναζητήσεις. έλλειψη χρόνου. κούραση ψυχική. κούραση σωματική. νυσταλέες αυπνίες. συζητήσεις. σκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά.





μια εβδομάδα και τέσσερεις μέρες. όχι, δεν είσαι εσύ λειψός. μόνο εγώ, λειψός όσο ποτέ άλλοτε (ή μήπως όσο πάντοτε;), ανήσυχος διεκπεραιωτής, ανύπαρκτος, ζωντανός.







think twice

it's just another day for you and me

in paradise







φέτος, λέει, καταστράφηκαν τα χριστούγεννα. φέτος, σπάσανε το ζάρα και δεν θα μπορέσουμε να ψωνίσουμε καλά ρούχα για το ρεβεγιόν. φέτος, λέει, οι πολίτες περίμεναν τα χριστούγεννα
για να ξεχαστούν από τα προβλήματά τους, και τώρα δεν θα το καταφέρουν εξαιτίας των κουκουλοφόρων....



η αρένα γεμάτη.

τα λιοντάρια πεινασμένα περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

το κοινό αδημονεί αγανακτησμένο.





άρτος και θεάματα..

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΑΝ

σαν συγκάτοικος, σαν γουαναμπί ηθοποιός, σαν μουσικός, σαν ρομαντικός, σαν ευαίσθητος, σαν σαν λάτρης των δίσκων βινυλίου, σαν πολυάσχολος, σαν δημιουργικός, σαν ανασφαλής, σαν κυκλοθυμικός, σαν φίλος, σαν καλλιτεχνικά ανήσυχος, σαν επαναστάτης του εαυτού σου, σαν συνειδητοποιημένος, σαν ανεξάρτητος, σαν λιγομίλητος, σαν θλιμμένος, σαν κοινωνικός, σαν λάτιν χορευτής, σαν αποστασιοποιημένος, σαν καλός, σαν αναποφάσιστος, σαν αποφασισμένος, σαν μόνος, σαν ακοινώνητος, σαν πρώην, σαν εραστής των ηλιοβασιλεμάτων, σαν ονειροπόλος, σαν ακροατής, σαν αποδέκτης, σαν δημιουργός αδιεξόδων, σαν σωστός, σαν χαλαρός, σαν αναβλητικός, σαν γνώστης, σαν χαμένος, σαν ποιητικός, σαν ακροβάτης, σαν αγχωμένος με το χρόνο, σαν βιαστικός, σαν αιωρούμενος στο χωροχρόνο, σαν ανύπαρκτος, σαν αδ..





όχι, αυτό δεν έχει σαν.





άδειος.

εκεί που τελειώνει το ξέφωτο, στη δεξιά πλευρά του, και αρχίζουν πάλι τα δέντρα. είναι και σχετικά εύκολο, γιατί καθορίζεται και από μια σειρά φανοστάτες παλαιού τύπου. αυτή η ευθεία υπάρχει σε όλη την έκταση, από τον κάτω δρόμο μέχρι τον πάνω. αυτή λοιπόν η ευθεία που χαράζουν οι φανοστάτες, αυτή αποτελεί το όριο. όριο απροσπέλαστο. όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν έχει νόημα. μάλλον, ούτε για αυτό. απλά γιατί έχει αποκτήσει πια τον χαρακτήρα της αυτή η ευθεία. ναι, για αυτό.

- θα ήθελα να μπορούσα να θέλω να.....
- δε σταματάς ρε παπάρα τα θα ήθελα και τα να μπορούσα; άντε κούνα το κεφάλι σου και πες τι σκατά θες!
- εε.. αφού.. αυτό ψά
- ναι, πρόσεχε, μην πάθεις οσφυοκαμψία από το πολύ ψάξιμο! μας έχεις πρήξει τα αρχίδια, το έχεις πάρει χαμπάρι;
- ...........
- λοιπόν;
- ......................
- ε, σε βαρέθηκα, εγώ θα πάω!
- ..............................................










πριν θα έτρεχα κατρακυλώντας στις σκάλες
τώρα δεν ήρθα
φοβήθηκα τον εαυτό μου


έμεινα εδώ να ακούω τη θάλασσα

εδώ οι μέρες τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα, διαρκούν όσο η καύση μιας φλούδας μανταρινιού μέσα στο πυρωμένο από ξύλα εύθραυστα τζάκι.

και αν ονειρεύεσαι, που να οδηγεί αυτό;

κάποτε οι μέρες ήταν ευτυχισμένες (ή τουλάχιστον έτσι δείχνανε), τώρα μόνο κάποιες νότες σε τυραννάνε, δέσμιες κάποιου παρελθόντος.


(το παρόν ήταν πριν, τώρα σκοντάφτεις σε δημιουργικές ασυνέχειες)


θεατρικός (απο)προσανατολισμός


και εκεί που τα σημάδια δείχνουν ότι η απανθράκωση έχει συντελεστεί, μια τιποτένια έκρηξη σου θυμίζει ότι κάποτε (έστω και για λίγο) υπήρξαμε άνθρωποι ζωντανοί, ίσως ανεπαίσθητα δημιουργικοί, δημιουργικά ανεπαίσθητοι, κραδαίνοντας τον εαυτό μας μπροστά στις ανασφάλειές μας, ασθμαίνοντας ανείπωτες λέξεις, κουλουριαζόμασταν γύρω από στάλες ιδρώτα ανακατεμένες με μυρωδιές σωμάτων, αγωνιώντας για κάτι,αυτό το κάτι που κείτονταν συνεχώς εδώ, μπροστά μας, ουρλιάζοντας τη χλωμή παρουσία του.


(θα ήθελα να μπορώ να υπάρχω για κάτι,
αυτό μόνο)









(το φωτισμένο παράθυρο έσβησε για πάντα..)

ενάμιση μπουκάλι κονιάκ και τονίνο καροτόνε

μια υπέροχη βραδιά

δεν με νοιάζει τίποτα

κρατάω μόνο το τώρα



ευχαριστώ τονίνο..

χάθηκαν φτερά ελαφρώς μεταχειρισμένα, και ολίγον σπασμένα στις άκρες τους. όποιος τα βρει παρακαλείται να τα επιστρέψει, αφού πρώτα τα επισκευάσει, ώστε να δίνουν την δυνατότητα στον κάτοχό τους να τα ανοίξει και να πετάξει. αμοιβή δεν δίνουμε γιατί δεν έχουμε.

- δε μου λες, πως θα γίνει;
- .........
- λέγε ρε, πως θα γίνει;
- γιατί προσπάθησες και δεν;
- δεν θέλω κάτι, απλά αυτό
- γιατί, για να μην κοιμηθείς για καμιά βδομάδα μετά;
- λες;
- εμ..
- ............. (γιατί τώρα κοιμάμαι;)
- .............
- λες να γίνει;
- και αν γίνει, τι;
- ξέρω γω;
- ε τότε τι;
- μαλακία, ε;
- ξέρω γω;
- ......................
- ......................
- αφού θέλω
- ε τι να σου πω, μπορεί..
- λες;
- μπορεί
- ναι..
- μπορεί και όχι
- ναι, ε;
- εμ..
- ναι, μπορεί και όχι
- ........................
- ........................
- ........................
- ωραία..

γιατί έρχονται τα βράδια;

για να περπατάς στους πασπαλισμένους με τη βραδινή ψιχάλα δρόμους σιγοτραγουδώντας ένα χιλιοακουσμένο σκοπό. για να οδηγείς στον άδειο περιφερειακό γκαζώνοντας τις ανασφάλειές σου. για να βυθίζεσαι στον εαυτό σου μη θελοντας να μιλήσεις. για να μένεις ξύπνιος ξερνώντας λέξεις σε άσπρο φόντο. για να κουλουριάζεσαι μετά κάτω από την κουβέρτα τρομάζοντας στην αναμονή των ονείρων.

για να υπάρχεις..

ένα

μεταλλόφωνο

μέσα

στη νύχτα

ΒΡΑΔΙΑΤΙΚΑ

απουσία είναι να σε βγάζει ο δρόμος κάτω από το σπίτι της







(και να βλέπεις φως στο δωμάτιο και ο σεισμογράφος της καρδιά σου να καταγράφει 18,56 ρίχτερ..)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

παρακαλείται ο κύριος ήλιος να πάρει τον πούλο. αρκετά πια. οκτωβριάσαμε.

ΣΚΕΨΗ

σκέφτομαι ότι θα γινόμουν αιώνιος ευεργέτης και πιστός υπηρέτης σε όποιον εφεύρισκε τη μηχανή του χρόνου. να πήγαινα πίσω να διορθώσω κάποια από τα λάθη μου. όχι πολλά, κάποια μόνο, κάποια λίγα (λίγα μόνο, σας παρακαλώ, λίγα, πολύ λίγα), αυτά που με βαραίνουν και δεν ονειρεύομαι πια. γιατί βαρέθηκα να κυκλοφορώ με τη μάσκα του αρλεκίνου και του μίμου. κουράστηκα. το κεφάλι μου δεν μπορεί να τη σηκώσει άλλο (για να μη μιλήσω για το μυαλό μου).
ανοίγω την μπαλκονόπορτα να μπει λίγος καθαρός αέρας, με την κρυφή ελπίδα κάποια νότα του να δώσει νέα πνοή στη μονότονη μουσική που παίζει εδώ και καιρό μέσα στο μυαλό μου..
.
.
.
.
.


σας αφήνω τώρα. πρέπει να φορέσω πάλι τη μάσκα μου και να βγω έξω (αυτές οι κοινωνικές υποχρεώσεις φαντάζουν τραγικά γελοίες κάτι τέτοιες στιγμές)

.
.
.

(μα που την έβαλα;)

DREAMING MY DREAMS

μέρες τώρα μια υποσυνείδητη αναζήτηση που δεν συνοδεύεται από μια αντίστοιχη συνειδητή. σε κάθε άνοιγμα πορτας, σε κάθε στροφή του δρόμου, σε κάθε οικοδομικό τετραγωνο, σε κάθε ματιά στην οθόνη του τηλεφώνου, σε κάθε μικρό και ανεπαίσθητο θόρυβο που διακόπτει και σηκώνει το βλέμμα από την παρασκευή των φραπέδων, σε κάθε κίνηση του κλόουν, του μίμου ή του κουκλοπαίχτη.
μια υποσυνείδητη αλλά φυσικά μάταιη αναζήτηση.
που οδηγεί στο ίδιο κάθε βράδυ κουβάριασμα κάτω από την κουβέρτα, στη στάση του εμβρύου, στην προσπάθεια να γίνει το κορμί μια κουκίδα αόρατη από παντού, μήπως και κατορθώσει να βρει τη γαλήνη του.

απουσία..






*
μην έρθεις. έλα. μη φύγεις. φύγε. ας αγκαλιαστούμε για λίγο μέχρι εκεί που πονά. βλέπεις πόσο μεγάλη είναι τελικά αυτή η πόλη; τώρα πια για να σε συναντήσω, πρέπει να βρεθούμε.



* ευχαριστώ το χνούδι για την παραχώρηση.

ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

μια φορά και έναν καιρό
ήταν ο άνθρωπος που δεν μιλούσε πολύ
που δεν άκουγε πολύ
που δεν έβλεπε πολύ
που δεν έπραττε..

και ύστερα συνάντησε
έναν άλλον άνθρωπο
ένα κορίτσι
ένα όμορφο κορίτσι..

και μετά άρχισε να μιλάει
να ακούει
να βλέπει
να πράττει..

κάποια στιγμή
ο άνθρωπος έφυγε
και έμεινε μόνος του
με τις αναμνήσεις του
και με αυτά που είχε μάθει
από το κορίτσι
προσπάθησε να τα συνεχίσει
καθώς περνούσε ο καιρός
και τα κουτσοκατάφερνε..

μέχρι που μια μέρα
βρέθηκε ξανά στο δρόμο της
μόνο που αυτή είχε τραβήξει άλλη ρότα
κινιόταν σε άλλη τροχιά
απομακρυσμένα ίσως, παράλληλη
μα όχι τέμνουσα με τη δική του
και τότε κατάλαβε
ότι δεν είχε καταφέρει τίποτα
τίποτα ουσιαστικό
ότι δεν εφάρμοσε τίποτα
από αυτά που είχε μάθει
από αυτό το κορίτσι
κατάλαβε ότι πάντα χρειαζόταν
αυτό το κορίτσι..

το μόνο που μπόρεσε να κάνει
ήταν να αφιερώσει
σε αυτό το κορίτσι
το παρακάτω δίστιχο
του nick cave

Thank you girl, thank you girl
I'll love you till the end of the world..





(και αν πρέπει
το μικρό αυτό παραμύθι
να τελειώσει όπως όλα
ας αλλάξουμε λίγο
την διατύπωση..)

..και έζησε το κορίτσι καλά
ίσως καλύτερα
και όσο για τον άνθρωπο
που δεν μιλούσε πολύ
ποιος ξέρει..

ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ

ένα τίποτα

ένα κενο

μόνο μουσική
























στο όνομα ruby (στο παρακάτω τραγούδι) βάλτε όποιο σας ταιριάζει. εγώ ξέρω ποιο μου ταιριάζει.






θέλω ξανά να ζητήσω ταπεινά συγνώμη για την απόκρυψη των σχολίων στα προηγουμενα ποστ. δεν είχα καμιά διάθεση να το παίξω κάπως ούτε τίποτα άλλο. απλά έτσι μου βγήκε. και αν συνέχισα να ποστάρω είναι γιατί όπως είπε και η ε σε ένα ποστ της, "αν η μισή μου καρδιά στην κανονική ζωή βρίσκεται, η άλλη μισή εδώ μέσα τριγυρίζει."

εύχομαι σε όλους και όλες να ζείτε ευτυχισμένοι με τον άνθρωπο που αγαπάτε και να μην τον/την αφήσετε από κοντά σας. εγώ δυστυχώς δεν είχα το μυαλό και την δύναμη να μείνω μαζί της.

σας φιλώ όλους



και κάποιοι στίχοι του τραγουδιού "σκισμένος χαρταετός", το οποίο δεν το βρήκα στο γιου τιουμπ.

Απόψε θέλω να σε δω όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός

Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δεν θα 'πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στο άδειο μου σχήμα μια σκιά που νοσταλγεί


Κοντά σου δεν μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σαν δαίμονας κλεισμένος
σ' ένα κουφάρι φαγωμένο απ' τον καιρό

Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα 'χω στη χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ'τον πόνο

Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες
στο λιμανάκι μου όταν ο άνεμος φυσάει
βρίσκουν απάγκιο σπάνιων κοραλλιών συλλέκτες
ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει

Σ' αυτή την έρημη ακτή κοιμάται η Πασιφάη
Μες στα ναυάγια του βυθού, η αγάπη μου η πικρή
που το κλειδί της μοίρας μου στα χέρια της κρατάει
καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή

Κάποια βραδιά την έφερε εδώ το κύμα
νεκροί αστερίες λαμπύριζαν στα μαλλιά της
"Η ομορφιά" κάποιος ψιθύρισε "είναι μνήμα
που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης"



"μνήμες του νερού"
διάφανα κρίνα

ΔΙΑΛΟΓΟΣ (ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ)

κοιμήσου επιτέλους!

δεν μπορώ

γιατί;

φοβάμαι τα όνειρα

μα είναι μόνο όνειρα!

αυτό λέω και εγώ







οι μπύρες τελειώνουνε
ευτυχώς έχουμε ακόμα τσιγάρα

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ

μάτια υγρά
θολά από το μεθύσι
κοίταγμα
όχι, τελικά ήταν μια ψευδαίσθηση
μα όχι, κοίταξε ξανά
κάτι υπάρχει εκεί
μια στιγμή
ένα απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου
που ίσως και να κρατήσει για πάντα
μήπως ευθύνεται το αλκοόλ
για αυτό το πολλά υποσχόμενο δευτερόλεπτο;
και αμέσως μετά τίποτα
μήπως ξανά κάτι;...... όχι..
κάθεσαι, ακούς, αφουγκράζεσαι..
οι αισθήσεις όλες τεντωμένες

και ξαφνικά
το είδες
ή νόμισες πως το είδες
(η δεύτερη περίπτωση είναι και η πιο βολική)
μια μαχαιριά
βύθισμα στην άβυσσο
ελεύθερη πτώση στο πουθενά
μια αντίδραση που σε πιάνει απροετοίμαστο
που δεν ξέρεις τι να κάνεις
που δεν φαντάστηκες

και αν δεν μπορείς να κοιμηθείς
τουλάχιστον
δυστυχώς
υπάρχει η μουσική
και ένα μεγάλο
τεράστιο
γαμώτο




(ζητώ συγνώμη για την μη δυνατότητα σχολιασμού.
αδυνατώ προς το παρόν να απαντήσω.
σας ευχαριστώ.)

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

μια φορά και έναν καιρό

ήταν ο άνθρωπος που δεν μιλούσε πολύ

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ ΑΝΑΛΟΓΑ

όσο μεγαλώνει το (πως στο διάολο τη λένε αυτή τη λίστα εκεί στα δεξιά που έχει τα μπλογκ που επισκέπτομαι ή προτείνω;) απαυτό, τόσο μικραίνει ο διαθέσιμος χρόνος. που θα πάει αυτό, δεν ξέρω. ήδη τελευταία ο χρόνος που μένει για μπλογκινγκ είναι πιο λίγος απότι πριν. σε λίγο τι θα γίνει; ούτε στα σχόλια των δικών μου ποστ δεν θα προλαβαίνω να απαντάω.

χρόνος μηδέν. ειδικά όταν πρέπει (ναι ρε πρέπει!) να τρέξεις να προλάβεις όσα δεν έκανες τόσα χρόνια, και να τα χωρέσεις όλα μαζί μέσα στην κάθε μέρα, που, χωράνε όλα αυτά;

σωστή διαχείριση του χρόνου. γουάτ νταζ δις μινς; άι ντοντ νόου.

απευθυνόμενος σε όσους τους ενδιαφέρει. δεν σας έγραψα στα παπάρια μου. αλλά να, τρέχω να προλάβω. όχι τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας. τις εκκρεμότητες που μου άφησε ο εαυτός μου.

ΠΕΡΙ ΠΟΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

(τι θα γίνει ρε παλληκάρι πως την είδες, τρία ποστ στο ίδιο βράδυ; που να ήσουνα και εστάμπλισντ μπλογκερ δηλαδής, που λέει και ο κ.κ.μοίρης)

εε.. είμαστε στον αέρα;
λοιπόν.


κάθε φορά που γίνεται μεγάλη πορεία με πιάνει μια μελαγχολία και ένας ιδιαίτερος προβληματισμός. και πάντα σκέφτομαι για ώρες, να πάω ή να μην πάω, και όταν δεν πάω τελικά αναρωτιέμαι αν έπρεπε να είχα πάει. δεν θέλω να ακουστώ (ή καλύτερα να διαβαστώ) σαν ένας τύπος που λέει ότι οι πορείες έχουν χάσει τη σημασία τους ή ότι δεν υπάρει λόγος να γίνονται, ή τι πορείες και μαλακίες τώρα. όχι. είναι ένας ειλικρινής προβληματισμός που έχω, γιατί κάθε φορά παλεύω με τα ερωτήματά μου. δηλαδή μου τη σπάει που κάποιοι θα κατεβούν μόνο και μόνο για να την πέσουν στους μπάτσους, άλλοι για να δειχτούν στα μάτια των φίλων τους, άλλοι επειδή τους πιέζει το συνδικάτο τους και άλλοι επειδή το παίζουν επαναστάτες. δεν θέλω να έχω σχέση με αυτούς, ούτε να χαλαστώ επειδή αυτοί αποφάσισαν κάτι μόνο για την πάρτη τους. από την άλλη σκέφτομαι μήπως όλα αυτά είναι μόνο μια δικαιολογία που βρίσκω, υποσυνείδητα ή μη, για να κρυφτώ πίσω από την αδράνειά μου. δεν ξέρω.

το μόνο που μου μένει συνήθως είναι να ακούω κάτι σαν αυτό.

ΠΟΣΟ...

μεσημέρι. μαζί με αρκετό κόσμο. αναμονή στο 424 στρατιωτικό νοσοκομείο, για να τελειώσει μια διαδικασία με την οποία παρέχεται η δυνατότητα να παραμείνεις ζωντανός άνθρωπος και όχι μια κουκίδα "στο πίσω μέρος της δημιουργίας", που λέει και ο δεληβοριάς. ζέστη, κόσμος, το μεγάφωνο καλεί συνέχεια ονόματα για "εξέταση". και ξαφνικά μεσα στο αποστειρωμένο - και μάλιστα δυο φορές λόγω της ιδιαιτερότητάς του - περιβάλλον, ακούγεται μια μουσική από ένα κινητό, η οποία φαντάζει τόσο εξαίσια και ταυτόχρονα τόσο ξένη μέσα σε αυτό το περιβάλλον.

η αντίδραση που προέρχεται από τη γραμματέα που κανονίζει τη διαδικασία είναι τρομαχτική.

λοιπόν, όποιοι θέλουν να έχουν τα κινητά τους ανοιχτά να περάσουν έξω, εδώ είναι χώρος εργασίας δεν έχουμε τη διάθεση να ακούμε μουσικές!


πόσο κρίμα!


παρότι χιλιοπαιγμένη την ποστάρω εις ανάμνησην "στιγμών ελκυστικών"





σήμερα, καθώς περνούσα από το παλιό 424 που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και που τώρα λειτουργεί σαν δεν ξέρω τι, έχει όμως φαντάρους μέσα να φυλάνε σκοπιά, βλέπω έναν φαντάρο να στέκεται στην πύλη και να κρατάει μια κόλα χαρτί που έγραφε:
νιώθω τόσο μόνος

και έτσι μου ήρθε αυτό.

ΆΙ ΓΟΥΊΣ

η δημητρατ με κάλεσε να ευχηθώ και να καταραστώ. ορίστε και εγώ λοιπόν.

ευχή για εμένα.

να λιγοστέψει η βλακεία στον εγκέφαλό μου (γιατί να εξαλειφθεί πλήρως αποκλείεται).

ευχή για φίλο.

να αντέξει (ξέρει αυτός)

ευχή για οχτρό.

όποιος πει κακό για μας να του βγει το μάτι σαν λουκουμάς

για ευχηθείτε ακανόνιστη, σεισάχθεια, βίλμα, νάγια, και όποιος άλλος θέλει!

ΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ;

μαλακίζεστε στο γκουγκλ μαζί με ένα φίλο. και σας ρωτάει:

-δηλαδή αν βάλω στο γκουγκλ "οβλάκας" θα μου βγάλει το μπλογκ σου;

-ξέρω γω ρε συ βάλτο να δούμε.

χτυπάμε το λοιπόν τη μαγική λέξη και στη σελίδα των αποτελεσματων, ακριβώς πάνω από τα αποτελέσματα αυτό:

Μήπως εννοείτε: malakas




μήπως το εννοώ;

ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ

η σεισάχθεια μου ζήτησε βλακουλίνια.
ιδού λοιπόν η καλύτερη βλακόφατσα που έχω δει ποτέ μου.

ευχαριστώ τον πανοκάτω που μου την έστειλε.

THUNDER, THUNDER, THUNDERCATS!!!!!!

με τη μάνα του πάντοτε είχε μια σχέση ιδιαίτερη. μπορώ να πω πως οι δυο τους ήτανε σχεδόν φίλοι. από μικρό παιδάκι, θυμάται, καθόντουσαν μαζί και συζητούσανε ώρες πολλές για τα πιο περίεργα πράγματα. και όταν βαριότανε και το μόνο που ήθελε ήταν να παίξει αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία, αυτή καθότανε μαζί του υπομονετικά και του αφιέρωνε το χρόνο το δικό της, πλάθοντας μαζί του χιλιάδες ιστορίες με χιλιάδες διαφορετικές συνθήκες - εντάξει, αυτός είχε ένα κόλλημα με τις ιστορίες με τους δεινόσαυρους ή με ζώα, οπότε το παιχνίδι περιστρεφόταν συνήθως γύρω από τέτοια θέματα. αλλά ακόμα και όταν ούτε η μάνα του δεν μπορούσε, δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί μαζί του, αυτός συνέχιζε να πλάθει ιστορίες με τη φαντασία του και να μεταφέρεται νοητά στην προ'ι'στορική εποχή, παρακολουθώντας τις αιματηρές μάχες των εξαφανισμένων πια ζώων και την συνεχή προσπάθειά τους γα επιβίωση. και ταυτόχρονα, διακτινιζόταν στο σήμερα παίρνοντας τη μορφή ενός εξερευνητή σε αναζήτηση σκελετών και υπολειμάτων προ'ι'στορικών μορφών ζωής, δρέποντας τις δάφνες των ανακαλύψεών του. θυμάται ακόμα και γελάει, καταστάσεις όπως τότε σε εκείνο το καμπινγκ που είχε πάει με τους γονείς του (θα ήταν 6-7 χρονών), που τα βράδια μια αλεπού έβγαινε σεργιάνι και έτρωγε τα τρόφιμα όσων κατασκηνωτών είχαν κάνει τη βλακεία να τα ξεχάσουν έξω από τη σκηνή τους. θυμάται που είχαν συννενοηθει με τη μάνα του να την παρακολουθήσουν για να την τσακώσουν, και από την αγωνία του δεν είχε κλείσει μάτι, και που στη φαντασία του η αλεπού είχε μεταμορφωθεί σε αδηφάγο προ'ί'στορικό τέρας που καταβρόχθιζε τα πάντα στο πέρασμά του και που ακόμα και όταν την είδε στις τρεις τα χαράματα να σουλατσάρει αισθάνθηκε ότι είχε μεταφερθεί στο παρελθόν.

τα θυμάται όλα αυτά τώρα, μετά από 38 χρόνια ακουμπισμένος στο κούφωμα της μπαλκονόπορτας, που κοιτώντας έξω δεν βλέπει πια εκεί πέρα μακριά τυρανόσαυρους να μάχονται, πτερόσαυρους (έτσι δεν λέγονται αυτοι;) να σκίζουν τον αέρα με τα τεράστια φτερά τους ψάχνοντας για υποψήφιο θήραμα, ογκώδεις δεινοσούχους να κολυμπάνε αγέρωχα στα νερά του ποταμου..

*

αν που και που

ματώναμε και πάλι τα γόνατά μας

φωνάζοντας και τρέχοντας με όλη μας τη δύναμη

στη χωμάτινη αλάνα,

ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά...

*( αυτό είναι ενός φίλου)

ΘΑ ΗΘΕΛΕ..

θα ήθελε να βρισκόταν στην αγκαλιά του τώρα..
θα ήθελε να μην χρειαζόταν να περιμένει τόσο..
ΘΑ ΗΘΕΛΕ να έρθει και να του μιλήσει πολύ, συνέχεια, να αρχίσει από την αρχή και να τα ξεκαθαρίσει όλα..
και αυτός να μη μιλάει, να μη χρειαστεί πάλι να είναι αυτός ο δυνατός..
γιατί κουράστηκε να είναι ο δυνατός..
γιατί ίσως δεν είναι και τόσο δυνατός όσο δείχνει..
θα ήθελε..



θα μπορέσει;


καλή δύναμη...



(επηρεασμένος από έναν φίλο και από ένα ποστ του spy)

ΜΥΓΑΚΙΟΥΣ ΦΡΙΚΑΡΙΣΜΕΝΟΥΣ

σκοτάδι στο σπίτι και μόνο ένα εκτυφλωτικό φως το οποίο βγαίνει από την οθόνη του πι σι. ένα μηγοειδές ζωύφιον φρικαρισμένο από το φως που δεν το αφήνει να απολαύσει τη βραδινή του ραστώνη, χτυπιέται αλύπητα στο τζάμι της οθόνης. προς στιγμήν το συμπονώ. μετά σκέφτομαι ότι αυτό θα ήθελε να κλείσω την οθόνη και να το αφήσω στην ησυχία του. "δε θα σαι καλά" του απαντάω, αφού δε με ρώτησε. "σιγά μην αφήσω το μπλογκ μου για σένα".

η συμπόνοια πήγε από κει που ρθε.

τελικά ίσως και να του κάνω το χατήρι.

ΓΡΑΜΜΑΤΑ (ΑΔΕΣΠΟΤΑ)

στο σπίτι, στις πολυκατοικίες, σούρουπο, σκέψεις πεταμένες στο πάτωμα, άλλες κρέμονται από το φωτιστικό, καθώς τις παρασέρνει ο αέρας του ανεμιστήρα μοιάζουν με πολύχρωμα κινέζικα χαρτάκια, αιωρούνται στο διάστημα, μαζεύουν καπνό, έτοιμοι για εκτόξευση, φύγαμε, μα που να πάμε, όλα επιστρέφουν στο παρελθόν, το οποίο θα μπορούσε να αποτελεί ίσως και ένα ερώτημα για το μέλλον, το παρόν, οι σαντ λόβερς εντ τζάιαντς κάτι τραγουδούν ποιος ξέρει τι (ε’ι’τίλα και όμως μου ψιλοαρέσουν), που είχαμε μείνει, α ναι το παρόν, εγώ δεν ξέρω, στο απέναντι γήπεδο «διασκεδάζουν», ποιος ξέρει για ποιο λόγο, εγώ δεν είμαι μαζί τους (ποτέ δεν ήμουνα), δεν θέλω να είμαι με αυτούς, εγώ είμαι με τους άλλους, αυτούς τους άλλους που είναι οι ίδιοι, το τηλέφωνο χτυπάει αλλά δεν το σηκώνω, δεν θέλω, όποιος και να ‘ναι δεν είμαι εδώ, γραπώνομαι από το τίποτα και πάω αλλού, εκεί που όλα δεν είναι ωραία, αλλά τουλάχιστον δεν είναι και χάλια, περιπλανιέμαι στον τόπο του δεν, βουτάω σε ενδοσκοπήσεις αλλονών, ίσως γιατί φοβάμαι τη δική μου βουτιά, δεν τη θέλω, το κολύμπι άλλωστε δεν είναι το φόρτε μου, θα ήθελα να έχω ένα παγκάκι καταδικόμου να του μιλήσω, να τα πούμε όπως τότε που δεν μιλούσαμε ποτέ και ίσως μετά όλα να ανατείλουν σε μιαν άλλη εποχή όπου όλα δεν είναι ωραία αλλά τουλάχιστον δεν είναι και χάλια.

όταν είμαι μεθυσμένος όλα μου αρέσουν…

το μεθύσι όμως, δεν θα ‘πρεπε να εξαντλείται μόνο στο αλκοόλ…

*

τρέχω!

τρέχω να ξεφύγω από τα σκατά σας!

κουφάλες...

έχετε πιάσει και τους καλύτερους ίσκιους...

* (αυτό δεν είναι δικό μου , είναι ενός φίλου)

πι ες. ελπίζω να μην πειράζει η αναφορά τους αναφερόμενους στα λινκ

ΣΗΜΕΡΑ

σήμερα, ένας φίλος που είναι μακριά, μου έστειλε αυτό το μήνυμα.

σε είδα στο όνειρό μου, είχες κόψει τα μαλλιά σου μέχρι το λαιμό, ήσουν δυνατός και χαρούμενος. σε φιλώ.

και εγώ του απάντησα.

λένε ότι τα όνειρα εμπεριέχουν κάτι από την πραγματικότητα.

γαμώτο. δεν βρίσκω κάτι.

ΜΠΙ ΠΟΛΑ'Ι'Τ

τελικά, το αποφάσισα θα μιλάω σε όλους όσους έρχονται εδώ μέσα στον πληθυντικό.

έχει πιο πολύ πλάκα

(άσε που είμεθα και μπλόγκερζ με ανατροφή)

ΜΟΝΟΣ ΤΟΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ (ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΙΝΤΕΡΝΕΤ)

ΚΑΙ ΝΑΙ!!!!
η σύνδεσή μου εδέησε να λειτουργήσει (αν και είναι πιο αργή και καθυστερημένη από ποτέ, μα πόσο αργή μπορεί να γίνει μια σύνδεση;) οπότε θα ποστάρω αυτό που είχα σκοπό να ποστάρω αύριο από τη δουλειά. και αφού είδα τα σχόλια στο προηγούμενο, ορίστε πάρτε το! χα!



Δεκαπενταύγουστος. σπίτι, πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια. εντάξει, οκ, δεν έγινε και τίποτα, άλλωστε ήταν επιλογή κατά κάποιον τρόπο. μουσικούλα, ύπνος το βράδυ στο μπαλκόνι, (παρεμπιπτόντως ωραία φάση ο ύπνος το βράδυ στο μπαλκόνι, αν και το ξύπνημα γίνεται ολίγον νωρίς καθότι το φως χτυπάει κατακούτελα, αλλά δεν πειράζει.) ταινίες το βράδυ σαν σε θερινό σινεμά , να ‘ναι καλά το σέβεν (στις δυο ταινίες μία τρίτη δώρο). σκέψεις του στυλ «τι κάνουμε, που βαδίζουμε, τι θα απογίνουμε στη ζωή μας, τι είναι ο άνθρωπος (για όποιον δεν ξέρει, είναι ένα τίποτα)». ωραία όλα (εντάξει δεν ήταν και σούπερ, έχουμε περάσει και καλύτερα εδώ που τα λέμε, αλλά τέλος πάντων). μόνος με τις σκέψεις, και όλα κυλάνε υπέροχα. (λέμε τώρα)

παρασκευή βράδυ, ανήμερα, μπροστά στην οθόνη του πι σι. πατάω σύνδεση – αλλά ας κάνουμε μια παρένθεση.

στο σπίτι η σύνδεση που υπάρχει είναι η πιο παλαιωμένη (σαν το παλιό κρασί) που υπάρχει. δηλαδή είναι από αυτές που πατάς σύνδεση και ακούγονται αυτοί οι παράξενοι και απόκοσμοι θόρυβοι του στυλ:
τουτ, τουτ τουτ, τουτ τουτ, τουτ
ιιιιιχχχγγκκκφφφφξςφςθφρφςλαξδεοι;ςξ;κβφβς΄δφν$*)&%$*)&^&*ξηςφσξ’ηφγδσδλκββββββββζβζζβββζβζβζβββζβζβζββββζζζζ
και ω του θαύματος η σύνδεση επιτυγχάνεται μετά κόπων και βασάνων. και εδώ κλείνει η παρένθεση.

πατάω λοιπόν σύνδεση και αντί για τους συνηθισμένους θορύβους, ακούγεται μια γλυκύτατη φωνούλα που αναγγέλλει όλο μπρίο και χαρά:
«η τηλεφωνική σύνδεση που καλείτε δεν λειτουργεί προσωρινά για τεχνικούς λόγους»
ποιος ήρθε; τι έγινε; γουάι; τη ρωτάω αλλά σιγά μην πάρω απάντηση. η φωνή εξακολουθεί τον ίδιο μονόλογο, τον ξέρει και στα αγγλικά. προσπάθειες να καταλάβω τι γίνεται, πατάω κάνα δυο κουμπιά – εδώ και άλλη παρένθεση.

γενικώς είναι γνωστό (τι δεν το ξέρετε; ε, μάθετέ το) ότι δεν είμαι και πολύ πι σι έξπερτ. για να ακριβολογήσω δηλαδή, δεν είμαι καθόλου. για αυτό άλλωστε δεν έχω δεήσει να κάνω και μια σύνδεση της προκοπής στο σπίτι. οπότε μπορεί εύκολα κάποιος να συμπεράνει ότι οι προσπάθειες που έκανα δεν οδήγησαν σε κάποιο αποτέλεσμα. έλειπαν και όλοι οι φίλοι και γνωστοί, οπότε δεν μπορούσα να πάρω κάποιον τηλέφωνο να τον ρωτήσω τι συμβαίνει μπας και με ξεστραβώσει (που να παίρνεις τηλέφωνο τώρα στον άλλο που βρίσκεται εν μέσω παραλίας και αλκοολοποσίας, άσε που δεν θα το σηκώσει κιόλας). ας κλείσουμε και πάλι την παρένθεση.

έτσι, τελικώς αρκέστηκα στο να βρίζω την %$&^&*%$)_(*&%$$ σύνδεσή μου και να περιμένω τη δευτέρα να πάω στη δουλειά για να μπλογκάρω από εκεί. ευτυχώς που είναι και οι ολυμπιακοί αγώνες και περνάει η ώρα. γαμώ την ασχετίλα και τη γκαντεμιά μου μέσα!



τώρα που είπα για ολυμπιακούς αγώνες, έχω ένα κουίζ: ποιο είναι το πιο κιτς στοιχείο που υπάρχει στους αγώνες, όσον αφορά όμως τα αγωνίσματα και μόνο. και επειδή βαριέμαι να περιμένω να απαντήσει κάποιος, θα το πω. η μουσική που ακούγεται όποτε τελειώνει μια φάση και πριν από το επόμενο σερβίς στο μπητς βόλε΄ι΄. και μιλάμε για μουσική λες και είσαι στο μπητς μπαρ μπανάνα (το όνομα τυχαίο). δηλαδή πληρώνουν ντι τζέι για να παίζει μουσική; αν είναι έτσι ας βάλουν και ξέκωλα κοριτσόπουλα να χορεύουν σε ροκ εντ ρολ ρυθμούς γύρω από το γήπεδο, ας φτιάξουν και ένα μπαράκι εκεί δίπλα να δίνει (τζάμπα εννοείται) μοχίτο και σφηνάκια στους κουρασμένους αθλητές και αθλήτριες, να τους τονώνει το ηθικό και μετά από κάθε αγωνιστική βραδιά να διοργανώνεται και πάρτυ με θέμα: όποιος κάνει πιο πολλά εύστοχα σερβίς έχοντας πιει δεκαοχτώ μοχίτο και τριανταπέντε σφηνάκια τεκίλας κερδίζει μια θέση στην οχτάδα. ε, μα ήθελα να τα πω και τα είπα! όπως καταλαβαίνετε δεν έχω τι να κάνω και γράφω ασταμάτητα βλακείες, ας με σταματήσει κάποιος, έι εσύ άσε κάτω το πληκτρολόγιο, όχι βοήθεια, λίογο ακόμ να γρά σε παρακταλβώ μη μυο τρηφδσγδφςφςσδ νιισωιφςη………….

ΕΝΑ ΠΟΣΤ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ (ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ)

σκέψη:

αφού τα σχόλια που γράφω σε άλλα μπλογκζ μου αρέσουν (όχι βέβαια όλα τα σχόλια) περισσότερο από τα ποστ που κάνω...

μήπως να γράφω σχόλια στο δικό μου μπλογκ και ποστ στα άλλα;

(αλλά θα μου πεις, γιατί να καταστρέψω τα μπλογκζ των άλλων)

μήπως να γράφω μόνο σχόλια;


κι άλλη (σκέψη):

περίεργο, πως ένα τραγούδι το οποίο το άκουγες και σου ρχόταν στο μυαλό ένα κορίτσι...

τώρα το ακούς και είναι σαν να επιστρέφει σε άλλο... (κορίτσι)

αφού κάθε τραγούδι είναι για ένα συγκεκριμένο... (ναι, κορίτσι)

η σύνδεση στο μυαλό δεν είναι μία;




α, και να δείτε την ταινία του νίκου γραμματικού "οι απόντες"

την είχε η βουλή σήμερα (το κανάλι, όχι το κτίριο)




πι ες.
και μη μου γράψετε σχόλια του τύπου "όχι, τα ποστ σου είναι ωραία" και άλλες τέτοιες παπαριές


το τραγούδι είναι άσχετο με τη δεύτερη σκέψη (αυτή για τα τραγούδια), αλλά έτσι και αλλιώς, τι είναι σχετικό;

δε πιάνο χας μπιν ντρίνκινγκ... νοτ μι....

ΘΕΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ " HOMODISO" (Ή ΑΛΛΙΩΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ)

θα ήθελα να σας πω πολλά για αυτήν την ταινία, αλλά γνωρίζοντας τον εαυτό μου δεν είμαι ικανός για αναλύσεις και κριτικές ταινιών.

(βασικά δεν είμαι για αναλύσεις γενικότερα, αλλα τέλος πάντων)

(αφού δεν το 'χω τι να κάνουμε τώρα)

οι βιτελόνοι

πέντε φίλοι που περιφέρονται στους δρόμους μιας μικρής επαρχιακής πόλης της ιταλίας, αρνούμενοι να δουλέψουν, άλλοτε γλεντώντας και άλλοτε προσγειώνοντας ο ένας τον άλλον στην πεζή πραγματικότητα, πάντα πρόθυμοι όμως να αλληλοβοηθηθούν.

ο φάουστο, αιώνιος δον ζουάν, βρίσκεται παντρεμένος ξαφνικά και χάνει τη μπάλα (δε χάνει όμως το θαυμασμό του για το ωραίο φύλο)
ο αλμπέρτο, ζει με τη μάνα του και την αδερφή του, ορκισμένος γλεντζές.

ο ρικάρντο, μένει με τον πατέρα του, διαπιστώνοντας ότι παχαίνει κάθε βράδυ (και ίσως ότι γερνάει)

ο λεοπόλντο, ζει με τις θείες του, γράφει κωμωδίες και ονειρεύεται να γίνει μεγάλος συγγραφέας.

και ο μοράλντο, ζώντας με την οιογένειά του, τριγυρίζει στους δρόμους της πόλης κάθε βράδυ, και ονειρεύεται να φύγει.

ασπρόμαυρες γλυκές και νοσταλγικές εικόνες ,με την υπογραφή του φελλίνι και τη νότα του νίνο ρότα. (μα πως τα γράφω έτσι, τι πρωτοτυπία είναι αυτή!)

δείτε την. ίσως αναγνωρίσετε ένα κομμάτι του εαυτού σας σε κάποιον από αυτούς τους τύπους. (εγώ βρήκα)

η προβολή συνοδεύεται απαραίτητα από αυγόφετες με νουτέλα και κρύα μπύρα άλφα.

(πάντως σας εύχομαι να τη δείτε παρέα με κάποια/κάποιον (καταλαβαίνετε τι εννοώ) και όχι σαν και εμένα που η θηλυκή συντροφιά μου ήταν οι αυγόφετες, η νουτέλα και η άλφα)

ΣΠΗΚ ΟΝΛΥ ΙΝ ENGREESH

τουντέι άι εμ βέρυ μπόρντ ατ μάι γουόρκ, άι χαβ του ντου ε λοτ οφ θινγκς, εντ ινστέντ άι εμ μπλόγκινγ όλ δε τάιμ. άι γουίς άι χαντ ε λοτ οφ μάνε'ι'. δεν άι γουντ λιβ ιμίντιατλυ δις όφις, άι γουντ ταίηκ ε γκερλ γουίθ μι, εντ άι γουντ τράβελ αράουντ δε γουόρλντ του μιτ νιου πλαίησιζ, νιου πίπολ, εντ άι γουντεντ κερ αμπάουτ ε θινγκ.

εντ άι γουντ όλσο ταίηκ (ίφ δέι γουόντ): μίστερ σπάι εντ χις γουάιφ, μίσις akanonisti εντ χερ λοβ, μίστερ panokatos, μίσις violistis, μίσις demetrat, μίσις βίλμα, μίστερ φάιτ μπακ, μίστερ ergaleio, εντ ένυουαν έλς χου γουντ λάικ του κάμ, γουί γουντ όλ ταίηκ ε μπαλούν εντ φλάι αγουέι!!!

ΣΩΣΤΟΣ

ο πελάτης: μα επιτέλους κύριέ μου! ο θεός έκανε μόνο έξι μέρες για να φτιάξει τον κόσμο! ολόκληρο τον κόσμο, με καταλαβαίνετε; και εσάς σας έχω αναθέσει να μου φτιάξετε ένα παντελόνι εδώ και τρεις μήνες, και όλο το πάτε από αναβολή σε αναβολή, επινοώντας διάφορες δικαιολογίες του τύπου: "δεν το πέτυχα στον καβάλο", ή "θέλει δουλειά ακόμα στα μπατζάκια" και άλλα τέτοια. ε μα που θα πάει αυτό;

ο ράφτης: ναι αγαπητέ μου, αλλά κοιτάξτε πως είναι ο κόσμος! ενώ το παντελόνι μου!!!

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΕΝ ΤΟ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΥΚΤΌΣ

κάθισε. μια μπύρα στο γρασίδι ήταν ότι έπρεπε. ουρανός. αστέρια. πολλά αστέρια. ΜΑ ΠΟΛΛΑ ΟΜΩΣ! απορία(φωναχτά): πως βρίσκουν άκρη και δεν μπλέκουν τα μπούτια τους οι αστρονόμοι (και οι αστρολόγοι, γιατί όχι δηλαδή;) ; αντί για απάντηση ένα σούρσιμο, ακούστηκε εκεί κοντά στους θάμνους. ετοιμάστηκε να αποκρούσει την επίθεση του νυχτερινού ενοχλημένου ζώου που δεκάρα δεν έδινε για τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις, η οποία όμως ευτυχώς (για ποιον;) δεν ήρθε ποτέ.

ξανά αστέρια. ποτέ του δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει έναν αστερισμό (εντάξει, εκτός από τη μεγάλη άρκτο, για αυτό τουλάχιστον ήταν ικανός). α! μόνο πέρυσι σε μια παραλία του πηλίου είχε κατορθώσει μέσα από ένα βιβλιαράκι με αστερισμούς, να αναγνωρίσει έναν στον ουρανο. να δεις πως τον λέγανε! εεμ ... α ναι! ήταν ο αστερισμός με το περίφημο όνομα "αστερισμός του στέφανου".

"πρέπει να το ξαναψάξω κάποια στιγμή", σκέφτηκε.

αεράκι. ένα απαλό αεράκι, που έκανε τα φύλλα από τις λεύκες να θρο'ί'ζουν σχεδόν απειλητικά, εν το μέσω της νυκτός. φιλοσοφική απορία(πιο βαριάς μορφής): "τελικά τι έχει νόημα σε αυτή τη ζωή"; (μα τι πρωτοτυπία είναι αυτή;).

την απάντηση ίσως την είχε δώσει νωρίτερα ένας φίλος εν μέσω τσιπουροποσίας, στην κοντινή ταβέρνα με το (εξίσου) πρωτότυπο όνομα "zorba the greek".

"-η αληθινή ζωή είναι αυτό εδώ. φίλος, τσίπουρο, κουβέντα".

"δηλαδή όλα τα άλλα είναι ατμός", που έλεγε και ο βέγγος σε εκείνη την ταινία.

στο νου του ήρθε μια φράση που (αααα ένα αστέρι έπεσε, γαμάτο!) είχε διαβάσει σε ένα θεατρικό του μαξίμ γκόργκι.

"όταν είμαι μεθυσμένος, όλα μου αρέσουν"

μεθυσμένος από τι;

ΑΤΕΣΙΟΝΠΛΗΖ

προς όλους όσους φεύγουν ή έχουν φύγει ήδη, οπότε δεν θα δουν το παρακάτω ποστ (όχι ότι αλλιώς θα το βλέπανε αλλά τέλος πάντων), ένα απόσπασμα από το βιβλίο του λένου χρηστίδη "bororo", που αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση στα ελληνικά επιβατικά πλοία:

"Ο Λάμπρος και ο Διονύσης κοίτακαν άγρια τον Σταύρο. Αυτός έβγαλε έναν αναπτήρα που ο Διονύσης νόμιζε ότι είχε χάσει πριν από τρία χρόνια.

¨ΠαρακαλούνκυριεβάτεπρορισμόΠαροετοιμασαποβίβαση¨.

Ο γλωσσολόγος Μαρίκα Χααρτόνεν και ο πιστός του σύντροφος Πατσάνγκα Φούτα-Τόρε φούλα Τζόλα γνώριζαν και οι δυο πάνω από είκοσι έξι γλώσες και τα βασικά από τουλάχιστον εκατόν είκοσι διαλέκτους. Ωστόσο, αυτό το άγνωστο γλωσσικό ακτοπλο'ι'κό ιδίωμα, που διασκορπίστηκε από τα μεγάφωνα του καραβιού, τους ήταν τελείως άγνωστο. Η συνέχεια θόλωσε περισσότερο τα νερά:

¨ΑτέσιοπληζΠάσεντζεντεστινέσιοΠάροςκαντληρηκέστονντιζενμπαρ¨

Πράγματι, το πλοίο έμπαινε στο λιμάνι της Πάρου με τη συνοδεία της ορχήστρας του Γιώργου Κατσαρού, φιλτραρισμένης μέσα από ηχεία ποτισμένα σε δεκαπέντε χρονών αρμύρα. Το ηχητικό αποτέλεσμα προξενούσε το ενδιαφέρον του ακροατη, αλλά και την οργή του συνάμα.

Η - για λίγα λεπτά- παραμονή στο λιμάνι της Πάρου συνοδεύτηκε από την εισβολή πάρα πολλών νέων επιβατών, οι οποίοι, αφού επιβιβάστηκαν τσουβαληδόν, σαρδελώθηκαν κονσερβοποιηδόν. Σωρεία, λοιπόν, από μαύρα γιαλιά, μπαντάνες, sleeping bags, κιθάρες, λαδωμένα κορμιά, και ξανθές κόμες αραδιάστηκαν σε κάθε σανίδα του καταστρώματος, συνθέτοντας ένα εντυπωσιακό μωσαί΄κό χρωμάτων και εθνοτήτων.

Μια ομάδα τουριστών, σίγουρα η πιο εντυπωσιακή, κράδαινε απειλητικά ένα τερατώδες μαύρο κασετόφωνο, ίδιο μοσχάρι στο μέγεθος. Μόνο που το κασετώδες μαύρο μοσχαρόφωνο βέλαζε σε όλους μαζί τους νεόδμητους τεκνοχιπχοπρέιβ ρυθμούς, που διονυσίαζαν τους ανοιχτόχρωμους Ευρωπαίους με τις μπαντάνες, τις βερμούδες και τα εγκαύματα. Έτσι, στη μέση το μελανό σφάγιο, γύρω του οι αρχιερείς της κακοφωνίας, όλα έμοιαζαν έτοιμα για τη Μεγάλη Θυσία."

άντε και καλά κρασιά!!

ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ

βλάκες υπάρχουν
πολλοί
.......

ο βλάκας όμως ....

μόνο ΕΝΑΣ!!!!!!!!!!!!

τι να κάνω διασκεδάζω την αγωνία μου για αύριο με μαλακίες

(όχι δε λέω τι έχω να περάσω αύριο, κωλύομαι)

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

έτσι, επειδή είχε ωραίο ηλιοβασίλεμα σήμερα και επειδή έχω μια γλυκειά διάθεση (και επειδή φτάνει με τις νεκρολογίες!)

και ένα ποίημα του εμπειρίκου:

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ

με τη ριπή του ανέμου στα μαλλιά

της γυναικός που στροβιλίζεται

μες στο σαλόνι

και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται

και με στολίδια και παιδιά

που τη λατρεύουν και όλο λέγουν

το όνομά της

και με τους άντρες που σηκώνουν το χέρι τους

όρθιο στον ουρανό

μες στην εξαίσια λειτουργία των παλμών τους

στο στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει

τα στήθη τους τα στήθη της γυναίκας

1 ΜΠΛΟΓΚΟΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

και ναι κυρίες και κύριοι ας πενθήσουμε λοιπόν όλοι μαζί, ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή στην μνήμη του αγαπητοτάτου και φιλτάτου και υπεροχοτάτου μπλογκ http://spy-innerscapes.blogspot.com/ το οποίο (κατά τον ιδιοκτήτη του) αποφάσισε να αυτοκαταστραφεί μην αντέχοντας την απαξίωση. ας ψάλλουμε όλοι μαζί το αι γενεαι πάσαι, εεε.. συγνώμη ήθελα να πω το αιωνία του η μνήμη και ας του αφιερώσουμε το παρακάτω άσμα:

(όλοι μαζί)

ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΟ ΤΥΠΑΚΙ

ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΟ ΤΥΠΑΚΙ

ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΟ ΤΥΠΑΚΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΡΝΗΘΕΙ

παρακαλώ περάστε για τον καφέ της παρηγοριάς έχουμε και γλυκό του κουταλιού.

Ε ΜΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΥΡΙΕ SPY ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΧΑΜΗΛΑ ΝΑ ΠΕΣΩ;;;;;;;;;;;;;;;

ΟΥΦ! (ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ)

λοιπόν! ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. (όσο γίνεται δηλαδή)

όσα έγραψα στο προηγούμενο ποστ, είχαν να κάνουν με ανησυχίες και προβληματισμούς που με παιδεύουν τον τελευταίο καιρό και εξαιτίας των οποίων είμαι κάπως. δεν έχουν σχέση (τουλάχιστον άμεση) με το πως πέρασα στις μικρές και λίγες διακοπές που έκανα. εκεί πραγματικά πέρασα ωραία και το ευχαριστήθηκα αρκετά. όμως έγινε το εξής: οι προβληματισμοί αυτοί τρύπωσαν κατά λάθος στο σακίδιό μου την ώρα που έφευγα και έτσι τους πήρα μαζί μου χωρίς να το θέλω. παρόλα αυτά δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα. τους άφησα να βολτάρουν ανενόχλητοι και έτσι ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι. αυτοί πήγαιναν από εδώ και εγώ από εκεί. ένιωθα την ύπαρξή τους αλλά μέχρι εκεί. έλα όμως που στην επιστροφή έκανα το λάθος να τους πάρω μαζί μου με το ζόρι για κάποιο λόγο που ούτε και εγώ τον κατάλαβα. και αυτοί θυμώσανε. πολύ. και μια μέρα μετά την επιστροφή μου την πέσανε κανονικά. αλλά κανονικά όμως! και με βρήκανε απροετοίμαστο.

ευτυχώς οι συζητήσεις που έκανα με δυο πολύ αγαπημένα πρόσωπα με βοηθήσανε πολύ. ευχαριστώ Γ. ευχαριστώ Φ.

πάμε για άλλα

επίσης σόρυ που δεν απάντησα τόσες μέρες στα σχόλιά σας στο προηγούμενο, αλλά να...

και για να ελαφρύνω το κλίμα σε αυτό το μπλογκ ορίστε τρεις αναμνήσεις από τις διακοπές.

ΑΝΑΜΝΗΣΗ 1η. (κακή)

τα ποδια μας ήτανε βρεγμένα από το κύμα. οι μελιτζάνες μόλις είχανε κοπεί προσεχτικά σε φέτες από την εκπληκτική μεζεδοφτιάχτρια Σ. τα πα'ι'δάκια περιμένανε υπομονετικά, πασπαλισμένα με διάφορα μυρωδικά, την ώρα που θα απλώναν την αρίδα τους στη σχάρα. τα κάρβουνα ήτανε σχεδόν έτοιμα. και εκείνη την ώρα μια απόκοσμη φωνή ακούγεται:

ΓΙΑΤΊ ΑΝΆΒΟΥΤΕ ΦΩΤΙΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;;;;;;;

- εντάξει κύριε μην κάνετε έτσι δίπλα στο κύμα είμαστε δεν υπάρχει πρόβλημα τα ελέγχουμε όλα και

- ΤΙ ΕΛΕΓΧΕΤΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΕ; ΛΑΧΤΑΡΙΣΑΤΕ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΩΡΙΟ!

- από που φαινεται η φωτιά δηλαδή; και εντάξει μια μικρή φωτιά έχουμε δεν

- ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ ΑΠΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ! (βγάζει το κινητό και παίρνει κάποιον τηλέφωνο) ΕΛΑ ΕΔΩ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΕΣ ΕΧΟΥΝΕ ΒΑΛΕΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ! ΣΤΕΙΛΕ ΑΜΕΣΩΣ ΤΗΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗ! ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΜΕΣΩΣ! ΑΜΕΣΩΣ ΣΟΥ ΛΕΩ! (και φεύγει)

κάγκελο εμείς και στο καπάκι σκάνε ακόμα δυο τύποι πιο ήρεμοι αλλά στο ίδιο κλίμα:

- μας λαχταρήσατε ρε παιδιά τι είναι αυτά. . . και κτλ κτλ κτλ

τελικά τη σβήσαμε τι να κάνουμε και απομείναμε εμείς και το ξενέρωμα που φάγαμε

και για να εξηγηθώ: εγώ διακοπές πήγα στην πελοπόνησο (ναι αυτή με τις περσινές φωτιές). τη φωτιά την ανάψαμε πέντε μέτρα μακριά από το κύμα, και περίπου εκατόν πενήντα μέτρα μακρια από τα πεύκα κάτω από τα οποία είχαμε κατασκηνώσει. εγώ καταλαβαίνω τον πανικό τον κατοίκων και την φρίκη που περάσαν πέρυσι. και αφού είδανε φωτιά καλά κάνανε και τρέξανε. αλλά το θέμα είναι ότι όταν έρχεσαι και βλέπεις ότι δεν υπάρχει κίνδυνος δεν συμπεριφέρεσαι τόσο ακραία. και επίσης πιστεύω απόλυτα και΄βάζω το χέρι μου στη φωτιά (ωχ τι είναι αυτό που είπα τώρα) ότι αν δεν γινόταν αυτό το περσινό κανείς δεν θα έδινε σημασία στη φωτιά μας.

τελικά το μόνο που έμεινε ήταν ένα ερωτηματικό φτιαγμένο από μελιτζάνες πάνω στην άμμο

ΑΝΑΜΝΗΣΗ 2η (αστεία)

αποφασίζουμε βόλτα με το αμάξι. μουσικούλα, ανοιχτά παράθυρα, όλα ωραία. και περνάμε από το χωριό φιλιατρά. για μια στιγμή! με γελούν τα μάτια μου; μήπως διακτινίστηκα κατά λάθος στο παρίσι και δεν το κατάλαβα; μήπως από μια διαβολική συνωμοσία το παρίσι σηκώθηκε, πήρε τον οματιόν του και κατέφτασε στην δροσάτη πελοπόνησο για τις διακοπές του; μα τι είναι αυτό που ξεπροβάλει μπροστά μου με τόση περηφάνια;

και ναι στη μέση του χωριού καμαρωτός σαν γύφτικο σκεπάρνι έστεκε ο πύργος του άιφελ. έντάξει όχι τόσο ψηλός όσο ο κανονικός αλλά το είχε το ύψος του. τι κρίμα που δεν είχα μηχανή να τον αποθανατίσω! μα πόσο κιτς μπορεί να γίνουν κάποιοι!

ΑΝΑΜΝΗΣΗ 3η (δυνατή)

απόγευμα και ως συνήθως αράζουμε στις αιώρες. η θάλασσα ακούγεται πολύ φουρτουνιασμένη και πέφτει η ιδέα να πάμε για παιχνίδι με τα κύματα. πηγαίνουμε και βλέπουμε κάτι κύματα βουνά. (εντάξει δεν έχω κάνει στα καράβια και προφανώς δεν έχω δει κύματα βουνά αλλα και αυτά ήταν κάπως). ορμάμε μέσα αλλά που! σε έπαιρναν και σήκωναν χωρίς να το καταλάβεις. η μεζεδοφτιάχτρα Σ. που αναφέρθηκε και παραπάνω βέβαια δεν ένιωθε και κολυμπούσε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. οι υπόλοιποι σαν γνήσιοι φλώροι παίζαμε πιο έξω. και σε κάποια στιγμή αρχίζει ο ήλιος να κατεβαίνει και να θέλει να βυθιστεί μέσα στα κύματα. και δώστου τα κύματα να σκάνε και δώστου ο ήλιος να βυθίζεται και να βάφει τον ουρανό με όλα τα χρώματα του κόσμου και εσύ να μη θες να ξεκολήσεις το βλέμα σου από το θέαμα που σου προσφέρεται απλόχερα.

επειδή μου ήρθε γράφω και ένα απόσπασμα από το βιβλίο του σελίν "ταξίδι στην άκρη της νύχτας":

" τα δειλινά σε αυτήν την αφρικανική κόλαση αποδεικνύονταν σπουδαία. δεν τα γλίτωνες με τίποτα. τραγικά, κάθε φορά, σαν πελώριοι φόνοι του ήλιου. μια τεράστια μπλόφα. μόνο που παραήταν πολύς θαυμασμός για ένα μόνο άνθρωπο. ο ουρανός παρήλαυνε επί μια ώρα, πιτσιλισμένος μέχρι τρέλας σ' όλο του το μήκος από πορφύρα, κι έπειτα το πράσινο έσκαγε σαν πυροτέχνημα ανάμεσα στα δέντρα κι ανέβαινε όλο τρεμάμενες γραμμές απ' το έδαφος ίσαμε τα πρώτα αστέρια. έπειτα, το γκρίζο κυρίευε πάλι ολόκληρο τον ορίζοντα και μετά ξανά το κόκκινο, ένα κόκκινο κουρασμένο όμως, κι όχι για πολύ. έτσι τέλειωνε."

και μερικοί στίχοι από το τραγούδι του λουκιανού κηλαηδόνη 17 amaryllidos str blues. δυστυχώς επειδή το έχω μόνο σε βινύλιο δεν μπόρεσα να το βρω για να το ποστάρω:

"πράσινο, βαθύ πράσινο

βαθύ μπλε, βαθύ μωβ

πράσινο, γαλάζιο πράσινο

γαλάζιο μπλε, γαλάζιο μωβ

ροζ, κόκκινο ροζ

μωβ ροζ, μωβ μπλε

πράσινο, γαλάζιο πράσινο

γαλάζιο μπλε, γαλάζιο μωβ"

ΓΙΑΤΙ

νυστάζεις... γιατί κοιμάσαι;
για να διώξεις τις σκέψεις;

γιατί πίνεις ότι βρεις μπροστά σου;
όλα φαίνονται πιο όμορφα έτσι;

γιατί η μουσική είναι τόσο θλιμμένη;
γιατί την ακούς;

γιατί το φεγγάρι δεν φαίνεται απο το γαμωμπαλκόνι;

γιατί δεν μπορείς να πετάξεις;

γιατί ο έρωτας χάνεται, γιατί κρύβεται,
γιατί σε κρυφοκοιτάζει και γελάει κορο'ι'δευτικά;

γιατί τα χρόνια φύγανε έτσι;

γιατί δεν (πότε) θα γίνουμε άνθρωποι;

γιατί ένα ηλιοβασίλεμα σε κάνει ευτυχισμένο;




γιατί γράφω αυτό το ποστ;



γουάι;;;;;






σόρυ για τη μαυρίλα...

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!

έφυγα! σάμερ τάιμ ιν γκρης!

θα πάω θα στήσω την αιώρα, θα ξαπλώσω και θα σηκωθώ για τον γυρισμό.
(γιατί όπως λέει και ένας φίλος:
Α.Ι.ΩΡ.Α. = Αντιδραστική Ιδιοτελής ΩΡαιοποίηση Απραξίας)

ραντεβού όταν γυρίσω (αν είστε εδώ ακόμα)

άντε και καλά μυαλά (για μένα το λέω)

ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΕΙΝΑΝΕ!

TIME

είναι από μια από τις καλύτερες καταστάσεις που έζησες

να οδηγείς ποδήλατο κάτω από τη βροχή

στις δυόμιση το βράδυ

σουρωμένος από τις εβδομηνταοχτώ μπύρες που ήπιες

και να τραγουδάς ασταμάτητα το time του tom waits


γαμώ τις φάσεις

ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΥΡΕΥΕΙ ΛΥΣΗ

λοιπόν! ας υποθέσουμε ότι κάποιος κάπου (κάποιος νούμερο 1) πρέπει να παραδώσει σε κάποιον (κάποιος νούμερο 2) κάτι εργασίες για κάτι συνέδρια - υποθετικά μιλάμε πάντα, η όποια σχέση με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις να θεωρηθεί εντελώς τυχαία - τις οποίες ο κάποιος νούμερο 1 δεν τις έχει κάνει για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν. ποια θα είναι η καλύτερη και πειστικότερη δικαιολογία, έτσι ώστε ο κάποιος νούμερο 2 να μην παρεξηγηθεί και μαλώσει με τον νούμερο1 και ο νούμερο 1 να τη βγάλει σχετικά καθαρή;





α) έχασα το φλασάκι μου με τα αρχεία τα οποία δεν είχα αποθηκεύσει στο πι σι μου.





β) το φλασάκι μου με τα αρχεία έπαθε ζημιά (παίζει αυτό; παθαίνουν αυτά τέτοιου είδους ζημιές;) και χάθηκαν τα αρχεία που είχα μέσα και τα οποία δεν είχα αποθηκεύσει στο πι σι.





γ) έπαθε ζημιά το πι σι μου και χάθηκαν τα αρχεία (και τα συγκεκριμένα και άλλα) και τα οποία δεν είχα αποθηκεύσει αλλού (μπακ απ λέγεται αυτό;)


δ) να κάνω μαγικά σαν τον κύριο στην εικόνα.




ε) όποια άλλη λύση θέλετε εσείς να προτείνετε.








ευχαριστώ για την προσοχή σας εκ μέρους του κάποιου νούμερο 1 και περιμένω τη βοήθειά σας.














(βοήθεια!)

ΤΑ ΜΠΛΟΓΚ ΠΑΙΖΕΙ

η αγαπητή βιολίστρια με κάλεσε σε μπλογκοπαίχνιδο πριν από λίγο καιρό. το παιχνίδι είναι το γνωστό μάλλον σε πολλούς, να γράψεις πέντε φράσεις που αφορούν τον εαυτό σου, από τις οποίες οι τέσσερεις να είναι ψεύτικες και η μια αληθινή. τελικά κατάφερα να παίξω, αν και άργησα είναι η αλήθεια (σόρυ βιολιστά) και ο λόγος είναι ότι πραγματικά μου φάνηκε δύσκολο να βρω μια αλήθεια για τον εαυτό μου. και επίσης επειδή μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε η βιολίστρια, ζήλεψα και ήθελα και εγώ να κάνω κάτι παρόμοιο. όμως εγώ ο πτωχός τω πνεύματι δεν σκαμπάζω από ποίηση, οπότε είπα να βάλω στίχους τραγουδιών και μάλιστα ξένων. έχουμε και λέμε λοιπόν:

1)because the world is round it turns me on
because the world is round
because the wind is high it blows my mind
because the wind is high
because the sky is blue it makes me cry
because the sky is blue

2)dream away the tears in your eyes
dream away your sorrows
dream away all your goodbyes
dream away tomorrow
i promise when the sun comes up
i promise i 'll be true

3)out of bed at eight AM
out my head by half past ten
out with mates and dates and friends
that's what I do at weekends
i go out on Friday night
and I come home on Saturday morning

4)there is nothing quite as wonderful as money
there is nothing quite as beautiful as cash
some people say it's folly
but I'd rather have the lolly
with money you can make a splash
there is nothing quite wonderful as money
there is nothing like a newly minted pound
everyone must hanker for the butchness of a banker
it's accountancy that makes the world go round
you can keep your Marxist ways
for it's only just a phase
for it's money money money makes the world go round

5)cloudy
the sky is gray and white and cloudy
sometimes I think it’s hanging down on me
and it’s a hitchhike a hundred miles
i’m a rag-a-muffin child
pointed finger-painted smile
i left my shadow waiting down the road for me a while.


χρησιμοποιήθηκαν στίχοι από: 1)"because" beatles, 2)"frank's theme" tom waits, 3)"friday night saturday morning" nouvelle vague (το κανονικό συγκρότημα δεν το θυμάμαι), 4)"the money song" monty pythons, 5)"cloudy" simon & garfunkel.

ορίστε λοιπόν! όποιος θέλει ας δοκιμάσει την τύχη του.

τώρα ποιον να καλέσω για να παίξει;
εργαλείο θέλεις; κατάσκοπε; (αν και έχω την εντύπωση ότι δεν σου αρέσουν τα μπλογκοπαίχνιδα, παρόλα αυτά είπα να δοκιμάσω). ακανόνιστη;

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ

παγκόσμια ημέρα για αυτό, παγκόσμια ημέρα για εκείνο, για το άλλο, παγκόσμια ημέρα της παγκόσμιας ημέρας ...

μήπως να καθιερώσουμε μια παγκόσμια ημέρα κατά των παγκόσμιων ημερών;

. . .

"αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"


αξίζει;

ε;


(πόσο ταιριάζουν οι sigur ros κάτι τέτοιες στιγμές!)

ONE OF THESE DAYS...

δια χειρός ( μάλλον διά ποντικιού πι σι) ενός πολύ καλού φίλου

ΑΛΛΑΓΗ

μου τη σπάει η γραμματοσειρά μου. θα την αλλάξω. για να μάθει.

ΗΣΥΧΙΑ

Τις τελευταίες βδομάδες, κάθε παρασκευή, μια περίεργη ησυχία έχει αρχίσει και εξαπλώνεται στα γύρω γραφεία, ωσάν ομίχλη κατεβαίνει και καλύπτει τα πάντα, μοιάζει με λοιμό' κάθε φορά έχει καινούργια θύματα, ή με αίρεση' αποκτά συνεχώς νέους οπαδούς, κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει αυτό, θα επιβιώσει η ανθρωπότης;

Ο άρχοντας του ξυσίματος , ο μίστερ ξύστερ (παρεπιπτόντως αυτός πως και βρίσκεται εδώ;), μόλις ήρθε για να μου πει να τον βοηθήσω σε μια "δύσκολη" και "κοπιαστική" εργασία που του αναθέσανε. Τον γράφω κανονικότατα. Φεύγει. Μάλλον η δουλειά δεν θα γίνει ποτέ.

Ησυχία ξανά.

ΑΒΟΛΑ...

Κάθε πρωί συνήθως περνάω από μια συγκεκριμένη διασταύρωση. Στο φανάρι αυτής της διασταύρωσης εδώ και κάποιον καιρό υπάρχει ένα παιδί το οποίο έχει ένα πόδι και περιφέρεται ανάμεσα στα αμάξια και ζητιανεύει. Σήμερα λοιπόν για κάποιο λόγο με θυμήθηκε και με χαιρέτισε. Και ένιωσα άβολα. Γιατί και εγώ θα ήθελα να τον χαιρετάω κάθε πρωί χωρίς να σκέφτομαι το κομένο του πόδι και χωρίς να υπάρχει στο μυαλό μου η σκέψη ότι το κάνω εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Και θα ήθελα να του πιάσω κουβέντα αλλά σκέφτομαι ότι τι να του πω: "Καλημέρα, τι γίνεται πως πάει;" ή "τι λέει κάλα;" ή "τι κάνεις;", θα γυρίσει και θα μου πει "Ναι καλή φάση εντάξει η δουλειά γενικά πάει καλά, αν και τελευταία έχει πέσει λίγο η κίνηση, ή αύξηση των τιμών του πετρελαίου βλέπεις, αλλά εντάξει κάτι γίνεται... τι καλημέρα βρε μαλάκα που το είδες το καλά;". Ίσως απ' την άλλη αυτός να μην τα βλέπει τόσο απαισιόδοξα τα πράγματα όπως εγώ, ίσως και αυτός θα ήθελε κάποιος να του πιάσει κουβέντα, δεν ξέρω...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ'Ι'ΔΡΩΜΕΝΟΣ

Ορίστε και από εμένα ένα χειρόγραφο. Αν και άργησα, αν και τελευταίος, ελπίζω να το δεχτείτε κύριοι του http://autographcollectors.blogspot.com/. Αλλά και να μην το δεχτείτε, ευχαριστώ που με κάνατε να ξαναπιάσω μπογιές μετά από αρκετά χρόνια.

Και επειδή πρέπει να καλέσω κάποιον να παίξει: εργαλειάνθρωπε; Μήπως ψήνεσαι;

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;

Που είναι;
Ψαχνω μέσα σε βιβλία και γραπτά κείμενα (...τίποτα...)
Αφουγκράζομαι μουσικές (...ούτε εδώ...)
Πιάνω να παίξω μουσική (...μπα...)
Βγαίνω στο δρόμο, άνθρωποι, δράσεις, κίνηση (...δεν βρίσκω κάτι...)
Στα ιστολόγια; (...μάταια...)
Στους φίλους, ναι, ναι, στους φίλους, τους γνωστούς (...κάτι λείπει...)
Ρε εσύ μήπως σε εμένα; (... ...)
Που είναι;
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;
Π Ο Υ Ε Ι Ν Α Ι; ; ;

Και τώρα; τι κάνω;

[ υπάρχω(;) ]

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ

Χτες το βράδυ κατά τη διάρκεια μιας "βόλτας" στους δρόμους της Καλαμαριάς (γιατί ο χαρακτηρισμός "πορεία" δεν μου κάθεται καλά), εν μέσω διαφόρων συζητήσεων κυρίαρχη των οποίων ήταν για ακόμη μια φορά η συζήτηση περί κοριτσιών (βλέπε και ένα σχετικό λινκ εδώ) , ένας φίλος μου είπε το παρακάτω:

- Ρε εσύ μη γελάσεις, αλλά ένας φίλος μου μου είπε ότι όταν κάποιος έχει καιρό να κάνει σεξ, αναδύει μια μυρωδιά, ανεπαίσθητη μεν, η οποία όμως δε έχει ως αποτέλεσμα να απομακρύνει τα κορίτσια και να μη θέλουν ερωτικαί επαφαί.

- Άντε ρε εσύ σοβαρά;

- Ναι σου λέω είναι επιστημονικά τοποθετημένο!

Το παραβλέπω αλλά αργότερα μετά από μπυροποσία το θυμάμαι και το στέλνω με μήνυμα σε φίλο που δουλεύει εποχιακός κάπου στην πελοπόνησο. Απάντηση:

- Έφτασε ως εκεί η βρώμα;

Και καπάκι:

- Ναι σαν τον ασβό τον Πεπέ λε πιού!

Αναζητείται κορίτσι να μας πει αν η επιστημονική κοινότητα έχει κάνει λάθος ή αν δεν πρέπει να βγαίνουμε έξω παρά μόνο αν έχουμε παστωθεί όλα τα πατσουλιά που υπάρχουν στο σπίτι ώστε να μην ζέχνουμε!

ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΠΕΜΠΤΗ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

UPDATE: Μετά το σχόλιο της αγαπητής Ματθίλδης γράφω και εγώ το σλόγκαν που νομίζω κολλάει:

OPEN YOUR MIND AND YOUR ASS WILL FOLLOW!!!

Η και:

OPEN YOUR MIND AND YOUR ASH WILL FOLLOW!!!

ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ......

Τελικά δεν τη γλίτωσα. Με έπιασε μελαγχολία. Εσένα Ματίλντα; Χρήστο; Τατιάνα; Λίλη εσένα; Δήμητρα; Κορίνα;

A SUNDAY SMILE

Για κάποιο λόγο δεν μπόρεσα να ποστάρω το βιντεάκι οπότε δείτε το εδώ.

A SUNDAY SMILE WE WORE IT FOR A WHILE


A SUNDAY SMILE AND WE FELT KINGS

ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ!

"... α) - Γεωργία. Τιφλίδα. Πρωτομαγιά. Παρέλαση. Ο πατέρας μου με σηκώνει στους ώμους του. Ο φίλος μου ο Μαρενγκλέν κρατάει μια κόκκινη σημαία, που έχει ζωγραφισμένα τέσσερα πρόσωπα με μούσια. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!
β) - Βουλγαρία. Σόφια. Πρωτομαγιά. Παρέλαση. Ο πατέρας μου με σηκώνει στους ώμους του. Ο φίλος μου ο Ιβάν κρατάει μια κόκκινη σημαία, που έχει ζωγραφισμένα πάνω της τέσσερα πρόσωπα με μούσια. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!
γ) - Αλβανία. Τύρανα. Πρωτομαγιά. Παρέλαση. Ο πατέρας μου με σηκώνει στους ώμους του. Ο φίλος μου ο Φέντα κρατάει μια κόκκινη σημαία που έχει πάνω της ζωγραφισμένα τέσσερα πρόσωπα με μούσια. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!

α) - Ελλάδα. Αθήνα. 25η Μαρτίου. Παρέλαση. Ο φίλος μου ο Μαρενγκλέν...
- Τώρα τον λένε Μάριο!!
- ... κρατάει μια γαλανόλευκη σημαία. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!
β) - Ελλάδα. Αθήνα. 25η Μαρτίου. Παρέλαση. Ο φίλος μου ο Ιβάν...
- Τώρα τον λένε Γιάννη!!
- ... κρατάει μια γαλανόλευκη σημαία. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!
γ) - Ελλάδα. Αθήνα. 28η Οκτωβρίου. Παρέλαση. Ο φίλος μου ο Φέντα...
- Τώρα τον λένε Θοδωρή!!
- ... κρατάει μια γαλανόλευκη σημαία. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!"


Από την θεατρική παράσταση "ένας στους δέκα" (δείτε και εδώ). Το κείμενο είναι περίπου αυτό (δε θυμάμαι ακριβώς τα λόγια αλλά η ουσία είναι αυτή). Βρήκα τον παραλληλισμό με τις σημαίες γαμάτο!
Η παράσταση είναι καλή. Να πάτε.

Αν και κάτι τέτοια έργα σε κάνουν να σκεφτείς: Πόσοι από εμάς που ήμασταν στο θέατρο αυτό το βράδυ και χειροκροτήσαμε και είπαμε μπράβο στα παιδιά που παίζουν (παίζουν τρεις μετανάστες), αύριο δε θα καταράστούμε τον Αλβανό που δε μας έφτιαξε καλά την πέτρινη ψησταριά στο εξοχικό μας και δεν τραβάει καλά ο καπνοδόχος και μυρίζει τσίκνα το καινούργιο μακό κολλητό μπλουζάκι μας, δε θα ξεφτιλίσουμε τον Αφρικανό που πουλάει σι ντι, δε θα γελάσουμε ειρωνικά και με ύφος μεγάλου έλληνα με τον Κινέζο πλανώδιο πωλητή, δε θα σκυλοβρίσουμε με ότι πιο πρόστυχα λόγια βρούμε τον Πακιστανό αποθηκάριο που δεν φόρτωσε καλά τα εμπορεύματα στο φορτηγό και "εξαιτίας του" θα πρέπει να κάνουμε λίγο περισσότερο κόπο στο ξεφόρτωμα, δεν θα .......... Ε; Πόσοι;

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ

"...Θυμάμαι μια ιδιαίτερη στιγμή. Βρισκόμουν με τον αγαπητό μου Πίτερ, χρόνιο ζουγκλοσυνοδοιπόρο, στην ουρά της Αγροτικής Τράπεζας του Βιετνάμ, στην κεντρική λεοφώρο της Χο Τσι Μινχ Σίτι, παλιά γνωστής και ως Σα'ι'γκόν, σε αγωνιώδη αναμονή για μια χούφτα ντονγκ καθώς κάτι κορίτσια στο "Apocalypse Now" - τέλος πάντων, δεν έχει και τόση σημασία αυτό, ναι, είχαμε ξεμείνει - μας τα φάγανε.
Στεκόμασταν λοιπόν σε μια ουρά από τουλάχιστον πενήντα Βιετναμέζους, όλοι ήσυχοι, ανέκφραστοι, συμπαθείς, όταν μπουκάρει ο - να πω "κλασικός"; - τουρίστας με τη βερμούδα και το παρδαλό πουκάμισο και την κοιλιά και το γυαλί ηλίου με το χρυσό σκελετό και το ύφος "κάντε άκρη". Μπαίνει, κοιτάει την ουρά, τη διασχίζει, σπρώχνει και τους δυο τρεις που είναι στο γκισέ και σκύβει στον ταμία.
Με τον Πίτερ ετοιμαστήκαμε για πολεμική σύρραξη και λεκέδες αίματος στα ρούχα μας. Με έκπληξη όμως παρατηρήσαμε τους ντόπιους θαμώνες της ουράς μας να γελούν ο ένας με τον άλλο και όσο για τους μπροστινούς, που είχαν φάει και το σπρώξιμο, αυτοί έκαναν επιδεικτικά και χαμογελαστά χώρο στον εμπριμέ τουρίστα. Τους κοιτούσαμε και είχαν το ύφος "αφού είσαι μαλάκας, πέρνα, εγώ πάντως δε θα χαλάσω τη μέρα μου για σένα το μαλάκα, έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω". Κοιταχτήκαμε με τον Πίτερ και ξέραμε ότι δεν είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι φλώροι και κότες και λαγοί και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Όταν χρειάστηκε - κατά τη διάρκεια διάφορων ιστορικών περιόδων - να βιαιοπραγήσουν, δεν έμεινε κεφάλι στη θέση του. 'Αρα, δεν είναι κότες. Τότε γιατί δεν αρχίζουν τις ροχάλες και τα μπουκέτα και τα κλοτσίδια; Γιατί δεν τον βγάζουν έξω σηκωτό με πίσσα και πούπουλα; Γιατί δεν ασχολούνται; Γιατί γελάνε;
Ίσως γιατί δεν θεωρούν ότι πρέπει να αποδείξουν σε κανέναν τη - φυλετική; γενετική; - ανωτερότητά τους. Ίσως γιατί κάτι ξέρουν.

είναι ένα πολύ απελευθερωτικό συναίσθημα, κάθε φορά που θυμάμαι αυτή τη σκηνή κερδίζω δέκα χρόνια, είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι αυτό που έχεις μάθει να θεωρείς στανταρ διαδικασία ζωής - μπινελίκια, νεύρα, άσεμνες χειρονομίες, κοινωνικό και εθνικό παράπονο - ίσως τελικά δεν

υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να ζεις τη μέρα σου, όπως να σηκώνεσαι το πρωί χωρίς νεύρα, μπινελίκια και χειρονομίες. Είναι μια άλλη άποψη. Γιατί όχι; ..."


Το είχα διαβάσει στο βιβλίο του Λένου Χρηστίδη "Μόνολογκ" και μου είχε αρέσει σαν άποψη. Το θυμηθηκα το πρωί που - εξαιτίας μιας προχθεσινής ατυχής στιγμής και συγκυρίας βρέθηκα χωρίς πινακίδες και με ένα χαρτάκι στα χέρια μου - πήγα να κλαφτώ μπας και μου τις δώσουν νωρίτερα από την προθεσμία των είκοσι ημερών. Αλλά μόλις μπήκα μέσα και είδα όλο αυτό τον πανικό, με διάφορους να κλαίγονται, άλλους να παρακαλάνε, άλλους να βρίζουνε, έκανα μεταβολή και - αφού πλήρωσα το πρόστιμο - έφυγα.
Δε γαμιέται! Από το να τους παρακαλάω καλύτερα το στριμωξίδι στο λεοφωρείο. Άσε που υπάρχει και το ποδήλατο.

ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΦΟΡΕΣ

Είναι αυτές οι φορές που γυρνώντας σπίτι αργά το βράδυ μετά από μια πολύ έντονη και κουραστική μέρα, σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να μπορούσες να βρίσκεσαι σπίτι της, αντί στο δικό σου. Να σου ανοίξει την πόρτα με εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο, να χωθείς μέσα στην αγκαλιά της (μικρή αλλά τεράστια την έλεγες), και να μη σε νοιάζει τίποτα. Είναι αυτές οι φορές που πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται: άραγε έκανα καλά; και που φυσικά δεν παίρνεις απάντηση, δεν πρόκειται ποτέ να πάρεις απάντηση, δε θα μάθεις ποτέ.
Και αυτός ο Tom Waits! Κάτι τέτοιες στιγμές τον πιάνουν τα πείσματα και δεν θέλει να βοηθήσει. Με τίποτα.


ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!: Και που φυσικά τα παραπάνω δεν τελειώνουν εδώ, αφού την επόμενη μέρα τη βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου σε παρέα κοινών φίλων! Είναι απολύτως φυσικό! Μια παιδική όπερα πήγες να παρακολουθήσεις και κοίτα τι παθαίνεις!

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!!!!!!!!

Ένα δείγμα από το καλό λα'ι'κό μας τραγούδι (έτσι για να ευθυμίσουμε λίγο παρασκευγιάτικα)

ΣΠΕΣΙΑΛ

Είμαι με το αυτοκίνητο το πρωί καθοδόν για τη δουλειά (και με όση βενζίνη μου έχει απομείνει, από αύριο ποδηλατάκι και βλακεία που δεν το χρησιμοποιώ και τα πρωινά), και σταματημένος στο φανάρι περιμένω, να περάσουν οι ερχόμενοι εκ του αριστερού δρόμου της διασταύρωσης, όπου γίνεται το κλασικό, καθώς ανάβει το πορτοκαλί και κατόπιν το κόκκινο για αυτούς τα αυτοκίνητα δεν σταματούν αλλά συνεχίζουν (το γνωστό βαθύ ή σκούρο πορτοκαλί), οπότε εμείς αφού έχει ανάψει πράσινο για εμάς ξεκινάμε. Έλα όμως που λόγω του μεγάλου βάθους αυτού του πορτοκαλιού φαναριού, γίνεται ένας ψιλοπανικός από κόρνες (τις οποίες παρεπιπτόντως μισώ θανάσιμα, θέλω να εξαφανιστούν όλες τώρα), οπότε και ακούω τη θε'ι'κή ατάκα από οδηγό στη διπλανή μου λωρίδα προς τον τελευταίο και κατα'ι'δρωμένο του προηγούμενου φαναριού (ο οποίος πέρασε με τρεισβαθο κόκκινο): "Που να δεις το παιδί σου στα σπέσιαλ ολύμπικς!!!!!"

Έ ρε τι κατάλοιπα μας άφησαν οι Άθενς ολύμπικ γκαίημς!

ΤΟ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ

Σήμερα το βράδυ άκουσα δυο φορές το σάουντρακ από το γουέστερν ''Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος''. Και ομολογώ ότι η μουσική αυτή, μαζί με κάποια άλλα γεγονότα, όπως τη συνομιλία από τηλεφώνου με κάποιο πρόσωπο (που συνέπεσε την ίδια περίπου ώρα), και τη γενικότερη ψυχική κατάσταση που βρίσκομαι τον τελευταίο καιρό, καθώς και τις αναμνήσεις μου από την ταινία (την οποία έχω να δω αρκετά χρόνια), δημιούργησαν μέσα μου μια πολύ περίεργη κατάσταση. Και αισθάνθηκα αυτό που σε πιάνει πολλές φορές σε διάφορες φάσεις, την ανάγκη να ξεφύγεις. Να ξεφύγεις από κάθε τι που σε καίει, που σε ενοχλεί, που σου τι σπάει βρε αδερφέ! Πολύ έντονη ανάγκη.

Και έτσι βρήκα την απάντηση σε αυτό που σκεφτόμουνα παλιότερα κατά καιρούς, δηλ. τι είναι αυτό που μας κάνει εμάς (όσοι είμαστε) να αγαπάμε τα γουέστερν και να συνεχίζουμε ανελλειπώς να τα βλέπουμε και ίσως (με κάποιο δισταγμό) να ταυτιζόμαστε ως ένα βαθμό με τους ήρωες. Είναι αυτή η ίσως έμφυτη, ως ένα βαθμό, τάση του ανθρώπου για φυγή, για ταξίδια, για την αναζήτηση του αγνώστου, για ελευθερία... Και αυτές οι ταινίες αποπνέουν τα παρακάτω αρκετά. Και επίσης ίσως αποτελούν για όλους τους τύπους σαν και εμένα, που δεν έχουμε ταξιδέψει πουθενά εκτός συνόρων, που έχουμε πάει τις λιγότερες διακοπές από όλους τους υπόλοιπους φίλους και γνωστούς μας, μια έξοδο διαφυγής, μια βαλβίδα αποσυμπίεσης.

Βέβαια αν το σκεφτούμε πιο πεζά το όλο πράγμα, μάλλον αποπνέουν και πολλές μαλακίες, αλλά τουλάχιστον για σήμερα ας αφήσουμε τέτοιες σκέψεις κατά μέρος. Για σήμερα ας μείνουμε ρομαντικοί!