ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ

"...Θυμάμαι μια ιδιαίτερη στιγμή. Βρισκόμουν με τον αγαπητό μου Πίτερ, χρόνιο ζουγκλοσυνοδοιπόρο, στην ουρά της Αγροτικής Τράπεζας του Βιετνάμ, στην κεντρική λεοφώρο της Χο Τσι Μινχ Σίτι, παλιά γνωστής και ως Σα'ι'γκόν, σε αγωνιώδη αναμονή για μια χούφτα ντονγκ καθώς κάτι κορίτσια στο "Apocalypse Now" - τέλος πάντων, δεν έχει και τόση σημασία αυτό, ναι, είχαμε ξεμείνει - μας τα φάγανε.
Στεκόμασταν λοιπόν σε μια ουρά από τουλάχιστον πενήντα Βιετναμέζους, όλοι ήσυχοι, ανέκφραστοι, συμπαθείς, όταν μπουκάρει ο - να πω "κλασικός"; - τουρίστας με τη βερμούδα και το παρδαλό πουκάμισο και την κοιλιά και το γυαλί ηλίου με το χρυσό σκελετό και το ύφος "κάντε άκρη". Μπαίνει, κοιτάει την ουρά, τη διασχίζει, σπρώχνει και τους δυο τρεις που είναι στο γκισέ και σκύβει στον ταμία.
Με τον Πίτερ ετοιμαστήκαμε για πολεμική σύρραξη και λεκέδες αίματος στα ρούχα μας. Με έκπληξη όμως παρατηρήσαμε τους ντόπιους θαμώνες της ουράς μας να γελούν ο ένας με τον άλλο και όσο για τους μπροστινούς, που είχαν φάει και το σπρώξιμο, αυτοί έκαναν επιδεικτικά και χαμογελαστά χώρο στον εμπριμέ τουρίστα. Τους κοιτούσαμε και είχαν το ύφος "αφού είσαι μαλάκας, πέρνα, εγώ πάντως δε θα χαλάσω τη μέρα μου για σένα το μαλάκα, έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω". Κοιταχτήκαμε με τον Πίτερ και ξέραμε ότι δεν είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι φλώροι και κότες και λαγοί και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Όταν χρειάστηκε - κατά τη διάρκεια διάφορων ιστορικών περιόδων - να βιαιοπραγήσουν, δεν έμεινε κεφάλι στη θέση του. 'Αρα, δεν είναι κότες. Τότε γιατί δεν αρχίζουν τις ροχάλες και τα μπουκέτα και τα κλοτσίδια; Γιατί δεν τον βγάζουν έξω σηκωτό με πίσσα και πούπουλα; Γιατί δεν ασχολούνται; Γιατί γελάνε;
Ίσως γιατί δεν θεωρούν ότι πρέπει να αποδείξουν σε κανέναν τη - φυλετική; γενετική; - ανωτερότητά τους. Ίσως γιατί κάτι ξέρουν.

είναι ένα πολύ απελευθερωτικό συναίσθημα, κάθε φορά που θυμάμαι αυτή τη σκηνή κερδίζω δέκα χρόνια, είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι αυτό που έχεις μάθει να θεωρείς στανταρ διαδικασία ζωής - μπινελίκια, νεύρα, άσεμνες χειρονομίες, κοινωνικό και εθνικό παράπονο - ίσως τελικά δεν

υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να ζεις τη μέρα σου, όπως να σηκώνεσαι το πρωί χωρίς νεύρα, μπινελίκια και χειρονομίες. Είναι μια άλλη άποψη. Γιατί όχι; ..."


Το είχα διαβάσει στο βιβλίο του Λένου Χρηστίδη "Μόνολογκ" και μου είχε αρέσει σαν άποψη. Το θυμηθηκα το πρωί που - εξαιτίας μιας προχθεσινής ατυχής στιγμής και συγκυρίας βρέθηκα χωρίς πινακίδες και με ένα χαρτάκι στα χέρια μου - πήγα να κλαφτώ μπας και μου τις δώσουν νωρίτερα από την προθεσμία των είκοσι ημερών. Αλλά μόλις μπήκα μέσα και είδα όλο αυτό τον πανικό, με διάφορους να κλαίγονται, άλλους να παρακαλάνε, άλλους να βρίζουνε, έκανα μεταβολή και - αφού πλήρωσα το πρόστιμο - έφυγα.
Δε γαμιέται! Από το να τους παρακαλάω καλύτερα το στριμωξίδι στο λεοφωρείο. Άσε που υπάρχει και το ποδήλατο.