που κάθονται στην ακροθαλασσιά ακίνητοι για ώρες. που μια χαραυγή τους γεμίζει πληγές. που ένα τραγούδι δεν φτάνει να γεμίσει το κενό εκεί λίγο πιο κάτω. που πίνουν τα βράδια μέχρι θανάτου. που πλένουν τα πιάτα στις τρεις το πρωί. που τα ακουστικά έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στα αυτιά τους. που αν ψάξεις μέσα στα μάτια τους θα διακρίνεις αυτό το σκοτεινό βάθος. που χαμογελάνε ειρωνικά στον καθρέφτη. που ο χειμώνας φωλιάζει στα ακροδάχτυλά τους. που κρύβονται όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. που πνίγουν το δάκρυ στη διαδρομή. που κλέβουν τις στιγμές των άλλων. που η ευαισθησία τους σκαρφαλώνει στα κατσάβραχα. που δεν χωράνε σε αυτό το μέρος που κάποιοι ονομάζουν σώμα.
Τα καθ’ ημάς
Πριν από 4 εβδομάδες
4 σχόλια:
που μεταναστεύουν στο πίσω απ' το σκοτάδι
που αγγίζουν άυλες μορφες
που μοιάζουν ονειροπαρμένοι και ελαφροΐσκιωτοι
που ταξιδεύουν λαθραία
που χωράνε εκεί που οι άλλοι περισσεύουν
που περισσεύουν εκεί που όλοι χωράνε
που μοιάζουν να λείπουν ακομη κι απ'αυτο το μικροδιάστατο και στενάχωρο σώμα τους
μα....
μονιμα είναι παντού....
όπου η σκέψη συλλαβίσει τ'όνομά τους...
Απουσία...
μόλις σε κάλεσα...
ελα με παρουσίες να αναιρέσεις τη μορφή σου...
να κανουμε παρεα στη διαχωριστική γραμμήαναμεσα στο Χρονικό και Ά-χρονο σύνορο της Λογικής..
εκει το κοριτσακι που δε μεγαλωνει και χωρα ευρύχωρα...
και ευρύ-χρονα ΠΑΝΤΟΥ...
φιλια....
Και η ειρωνία? Αν τους μετρήσεις είναι τόση πολλοί που, αν και απόντες κάνουν αισθητή την παρουσία τους..
Και πόσα ακόμη που...
Περιμένω να την δω αυτή την ταινία
Ε.
Μου θυμίσατε τον "Ρομαντικό επίλογο" του Καρούζου καθώς περιδιάβαινα στο βλογκ σας κύριε αποτέτοιε..
Και πάλι καλημέρα σας
Δημοσίευση σχολίου