οι κυριακές είναι αποθήκες των θα και των ίσως και των ναι και των αόρατων προσμονών. είναι οι κάφτρες των ατελείωτων στριφτών τσιγάρων που τα ξεχνάς στο τασάκι και σβήνουν μόνα τους. είναι τα αυτιά που λαμβάνουν αδιάφορα ραδιοφωνικά σήματα. οι κυριακές εισέρχονται σε ντι βι ντι πλέηερ και γκρεμοτσακίζονται από το χείλος φλιτζανιών διπλού (και τριπλού) ελληνικού καφέ. ενίοτε κολλάνε στο κατακάθι του. ατενίζουν εξώφυλλα βιβλίων που δεν έχουν το κουράγιο να διαβαστούν. αρνούνται να νιώσουν την παραμικρή πίεση στο στήθος τους και λουφάζουν σε ξένα γέλια και σε δωμάτια που μυρίζουν εντομοαπωθητικό. οι κυριακές υποκρίνονται αυτό που δεν υπάρχει και κουβαλάνε ένα αβέβαιο χαμόγελο.
οι κυριακές είναι ψεύτικες μέρες.
17 σχόλια:
5:25 αξημέρωτα
άγρυπνη νύχτα
αν κάποιος βρίσκεται εκεί έξω κερνάω τσιγάρο.
καλό ξημέρωμα ωραίοι άνθρωποι!
Η πιο σκοτεινή ώρα, είναι εκείνη πριν το ξημέρωμα...
Ειδικά τις κυριακές...
Η μελαγχολια του απογευματος της Κυριακης .
Εγω αργησα να ξυπνησω αλλα βρηκα ενα τσιγαρο στο πρεβαζι. Οτι πρεπει για να διαβασω τις Κυριακατικες που δεν προλαβα .
Ναι εχω πεταξει ολα τα dvd.
καλημερα καλη βδομαδα and tell me why i dont like Monday
..ισως γιατι επονται μιας μελαγχολικης Κυριακης!
Τα απογεύματα της Κυριακής με βασάνιζαν όταν ήμουν παιδί. Τα θυμάμαι διαρκώς με έναν αδιόρατο πόνο στο στομάχι.
Τώρα πια είναι αλλιώς. Η Κυριακή μου είναι συμπαθέστερη, κάπως πιο αθώα. Την παίρνω στα δάχτυλα και την παίζω πειραχτικά. Μπορεί να παίρνω το αίμα μου πίσω, ποιος ξέρει? Αρνούμαι να της δώσω το βάρος που δικαιούται ως ορόσημο της εβδομάδας, προτιμώ να την δω σαν αθροισμένες ώρες απραξίας και ραθυμίας...
Ειδικά αν βρέχει κι εγώ αράζω στον καναπέ και την χαζεύω να περνάει έξω από το παράθυρο μαζί με τα σύννεφα.
Πολύ ωραίο κείμενο. Εμπνευστικό.
Τις καλύτερες Κυριακές, τις έζησα στα φοιτητικά χρόνια. Ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες, χωρίς διαφορά και χωρίς τη μελαγχολία για τη Δευτέρα που ξημερώνει.
Η εποχή σχολείου και δουλειάς, έκαναν την Κυριακή βασανιστική και κυρίως τα απογεύματά της. Τώρα που δε δουλεύω, άρχισα να τις ξανασυμπαθώ τις Κυριακές ;)
Οι Κυριακές είναι όμορφες μόνο το χειμώνα. Κι οταν έχει ήλιο ενώ τις άλλες μέρες βρέχει. Να ανέβεις στη μηχανή, και να πάρεις τα βουνά. Οι Κυριακές είναι ωραίες μέσα στη φύση. Αλλιως, να είσαι ερωτευμένος και να μείνεις στο κρεββάτι με το μωρό σου μέχρι να λιώσετε στον έρωτα..
Ξέρω ξερω, συμφωνείς και στα δυό ;)
Φιλιά αποτέτοιε μου
Οι Κυριακές είναι η πρακτική εκπαίδευση πάνω στο θέσφατο "όλα κάποτε τελειώνουν" και ως εκ τούτου χρησιμότατες.
Οι ψευδαισθήσεις είναι επικίνδυνα πράγματα.
;)
Υπέροχο να σε βρίσκει το ξημέρωμα με ανοιχτά τα μάτια!
ο αποτετοιος,
(ωραία. άρχισα να αυτοσχολιάζομαι τώρα..)
φοραδα,
κυριακές, καθημερινές, δεν έχει σημασία. η σκοτεινιά είναι σκοτεινιά.
καλώς ήρθατε
ταλισκερ,
ελπίζω μόνο να μην το μούσκεψε η βροχή (από τα μάτια)..
θεωρημα,
εμένα πάλι μια μου αρέσουν μια όχι. δεν μπορώ να κατασταλάξω. κάτι κυριακάτικα απογεύματα έτσι όπως τα περιγράφετε μου αρέσουν και μένα. είναι φορές όμως που δεν αντέχονται με τίποτα..
αννανας,
και εγώ δεν ξεχώριζα τις μέρες τότε. αλλά για άλλον λόγο. τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν ψιλοανύπαρκτα.
αυρα,
φυσικά και συμφωνώ και στα δύο! αν και οι συννεφιασμένες κυριακές μου αρέσουν εξίσου.
(αν δεν είναι μηχανή και είναι αυτοκίνητο πειράζει;)
φιλιά αύρα μου!
συνοδοιπορος,
ναι, αλλά πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς την εκπαίδευση..
γουέλκαμ
αγαπη,
και ορισμένες φορές τρομαχτικό..
Kαθόλου! Γιατί θά έχει ΚΑΙ μουσική!
:)
άμα τραγουδάτε κιόλας ακόμα καλύτερα!
(το πενηντάευρο αφήστε το καθώς φεύγετε στο τραπεζάκι στην είσοδο..)
:ppp
Έχεις δει γάτα να γίνεται σαν πι με τις τρίχες όλες κάγκελο(!) όταν βλέπει κάτι και "παθαίνει"?!?!?
Σίγουρα ναι...!
Ε! Αυτό παθαίνω και εγώ (με συναισθήματα όχι τρόμου... αλλά απερίγραπτου θαυμασμού και σεβασμού)... κάθε φορά που η φωνή του Άντονι φτάνει στ' αυτιά μου αποτέτοιε μου!!!
Και στην συγκεκριμένη του συνεργασία με τις αδελφούλες κοκοροζί... απλά λυγίζω...
Υπέροχο το γραπτό σου...
Κάτι παραπάνω από αδιανόητη η επιλογή τραγουδιού σου...
Αυτά..
Μπιούτιφουλ τιγροφιλί μπόι!
τι, μόνο αυτά;
:))
Οι Κυριακές μου, κρύβουν μια θλίψη αλλόκοτη και μια γλυκόπικρη νοσταλγία. Συχνά την εντοπίζω στη μουσική που ακούω, στα βιβλία που διαβάζω και στον μονό ελληνικό που πίνω!
Είναι άδειες μέρες και μυρίζουν ναφθαλίνη...
Όμως ο Τόπος την Κυριακή είναι περισσότερο φιλόξενος... σε αφήνει ήσυχο με τον εαυτό σου!
Ο Χρόνος είναι βασανιστής...
ανυποπτη,
έτσι ακριβώς όπως τα λέτε..
(μα ακριβώς όμως..)
Η κάθε μια απ' τις 7 μέρες έχει το χαρακτήρα της... Η Κυριακή, δεν ξέρω αν το 'χεις νιώσει και 'συ η απλά το πέτυχες, αλλά είναι ακριβώς αυτά που λες για μένα... Έτσι όταν βλέπαμε μια π.χ. Τρίτη απόγευμα κάπως όπως αυτό το κείμενο λέγαμε με τα παιδιά:"Σήμερα δεν είναι Τρίτη, είναι σίγουρα Κυριακή." Τα περισσότερα άσχημα και μελαγχολικά γεγονότα που μου 'χουν συμβεί ήταν Κυριακές η μέρες που ξημέρωσαν για να 'ναι Κυριακές. Δεν πιστεύω ότι ήταν τυχαία... (Όσο για το τραγούδι, Κουμμάτα!).
Δημοσίευση σχολίου