ΠΟΥΛΟΒΕΡ

έχω ένα κουβάρι μέσα στο κεφάλι μου. αν ήξερα να πλέκω θα μπορούσα να φτιάξω από δυο πουλόβερ για κάθε περιπλανώμενο μεθυσμένο διαβάτη αυτής της πόλης. ένα για τη μέρα, ένα για τη νύχτα. να τα φοράει συνέχεια, να τα μπερδεύει μεταξύ τους, να γεμίζουν θηλειές και κόμπους, να έχουν σημάδια από κάφτρες. και αν τύχει, να τα βάζει και στο πλυντήριο καμιά φορά. για να νομίζει οτι αλλάζει κάτι. όχι όμως στους τριάντα. στους εξήντα. και ας κινδυνεύει ο πλανήτης. με τον πλανήτη της ψυχής μας τι θα κάνουμε; με τους πάγους των εντοσθίων μας; με τις χελώνες που κολυμπάνε μέσα στο σάλιο μας; με τα πανύψηλα τροπικά δέντρα του μυαλού μας; δεν έχω και γάτα να της το δώσω το κουβάρι μου να παίξει μαζί του, να το κυλάει σε όλο το πάτωμα, να το ζαλίσει μπας και το εκνευρίσει και πει να ξεμπερδευτεί από μόνο του, γιατί αν περιμένει από εμένα δεν θα δει χα'ί'ρι. δεν έχω γάτα, μόνο κάτι βρωμοπεριστέρια ακούγονται από έξω τι μπορούν να κάνουν και αυτά. αύριο μόλις ξυπνήσω θα πάω να αγοράσω τσιγγελάκια, να μάθω σταυροβελονιά και να σου ρθω με καινούργιο κασκόλ από αυτά με τα κρόσια να με τυλίξεις μέσα του γιατί έρχεται η άνοιξη και πρέπει να είμαι όμορφος.




ποια μοτοκούζι ρε φίλε, εδώ δίπλωμα για παπάκι δεν έχουμε. ούτε καν ποδήλατο (αυτό το λάστιχο πότε θα το φτιάξω άραγε;). όσο για το βόλβο δεν είμαστε για τα κυβικά του..

άσε, ας περιμένει λίγο το τέλος του κόσμου