ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ!

"... α) - Γεωργία. Τιφλίδα. Πρωτομαγιά. Παρέλαση. Ο πατέρας μου με σηκώνει στους ώμους του. Ο φίλος μου ο Μαρενγκλέν κρατάει μια κόκκινη σημαία, που έχει ζωγραφισμένα τέσσερα πρόσωπα με μούσια. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!
β) - Βουλγαρία. Σόφια. Πρωτομαγιά. Παρέλαση. Ο πατέρας μου με σηκώνει στους ώμους του. Ο φίλος μου ο Ιβάν κρατάει μια κόκκινη σημαία, που έχει ζωγραφισμένα πάνω της τέσσερα πρόσωπα με μούσια. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!
γ) - Αλβανία. Τύρανα. Πρωτομαγιά. Παρέλαση. Ο πατέρας μου με σηκώνει στους ώμους του. Ο φίλος μου ο Φέντα κρατάει μια κόκκινη σημαία που έχει πάνω της ζωγραφισμένα τέσσερα πρόσωπα με μούσια. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!

α) - Ελλάδα. Αθήνα. 25η Μαρτίου. Παρέλαση. Ο φίλος μου ο Μαρενγκλέν...
- Τώρα τον λένε Μάριο!!
- ... κρατάει μια γαλανόλευκη σημαία. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!
β) - Ελλάδα. Αθήνα. 25η Μαρτίου. Παρέλαση. Ο φίλος μου ο Ιβάν...
- Τώρα τον λένε Γιάννη!!
- ... κρατάει μια γαλανόλευκη σημαία. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!
γ) - Ελλάδα. Αθήνα. 28η Οκτωβρίου. Παρέλαση. Ο φίλος μου ο Φέντα...
- Τώρα τον λένε Θοδωρή!!
- ... κρατάει μια γαλανόλευκη σημαία. Ο κόσμος γύρω ζητωκραυγάζει. Είμαι ευτυχισμένος!"


Από την θεατρική παράσταση "ένας στους δέκα" (δείτε και εδώ). Το κείμενο είναι περίπου αυτό (δε θυμάμαι ακριβώς τα λόγια αλλά η ουσία είναι αυτή). Βρήκα τον παραλληλισμό με τις σημαίες γαμάτο!
Η παράσταση είναι καλή. Να πάτε.

Αν και κάτι τέτοια έργα σε κάνουν να σκεφτείς: Πόσοι από εμάς που ήμασταν στο θέατρο αυτό το βράδυ και χειροκροτήσαμε και είπαμε μπράβο στα παιδιά που παίζουν (παίζουν τρεις μετανάστες), αύριο δε θα καταράστούμε τον Αλβανό που δε μας έφτιαξε καλά την πέτρινη ψησταριά στο εξοχικό μας και δεν τραβάει καλά ο καπνοδόχος και μυρίζει τσίκνα το καινούργιο μακό κολλητό μπλουζάκι μας, δε θα ξεφτιλίσουμε τον Αφρικανό που πουλάει σι ντι, δε θα γελάσουμε ειρωνικά και με ύφος μεγάλου έλληνα με τον Κινέζο πλανώδιο πωλητή, δε θα σκυλοβρίσουμε με ότι πιο πρόστυχα λόγια βρούμε τον Πακιστανό αποθηκάριο που δεν φόρτωσε καλά τα εμπορεύματα στο φορτηγό και "εξαιτίας του" θα πρέπει να κάνουμε λίγο περισσότερο κόπο στο ξεφόρτωμα, δεν θα .......... Ε; Πόσοι;

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ

"...Θυμάμαι μια ιδιαίτερη στιγμή. Βρισκόμουν με τον αγαπητό μου Πίτερ, χρόνιο ζουγκλοσυνοδοιπόρο, στην ουρά της Αγροτικής Τράπεζας του Βιετνάμ, στην κεντρική λεοφώρο της Χο Τσι Μινχ Σίτι, παλιά γνωστής και ως Σα'ι'γκόν, σε αγωνιώδη αναμονή για μια χούφτα ντονγκ καθώς κάτι κορίτσια στο "Apocalypse Now" - τέλος πάντων, δεν έχει και τόση σημασία αυτό, ναι, είχαμε ξεμείνει - μας τα φάγανε.
Στεκόμασταν λοιπόν σε μια ουρά από τουλάχιστον πενήντα Βιετναμέζους, όλοι ήσυχοι, ανέκφραστοι, συμπαθείς, όταν μπουκάρει ο - να πω "κλασικός"; - τουρίστας με τη βερμούδα και το παρδαλό πουκάμισο και την κοιλιά και το γυαλί ηλίου με το χρυσό σκελετό και το ύφος "κάντε άκρη". Μπαίνει, κοιτάει την ουρά, τη διασχίζει, σπρώχνει και τους δυο τρεις που είναι στο γκισέ και σκύβει στον ταμία.
Με τον Πίτερ ετοιμαστήκαμε για πολεμική σύρραξη και λεκέδες αίματος στα ρούχα μας. Με έκπληξη όμως παρατηρήσαμε τους ντόπιους θαμώνες της ουράς μας να γελούν ο ένας με τον άλλο και όσο για τους μπροστινούς, που είχαν φάει και το σπρώξιμο, αυτοί έκαναν επιδεικτικά και χαμογελαστά χώρο στον εμπριμέ τουρίστα. Τους κοιτούσαμε και είχαν το ύφος "αφού είσαι μαλάκας, πέρνα, εγώ πάντως δε θα χαλάσω τη μέρα μου για σένα το μαλάκα, έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω". Κοιταχτήκαμε με τον Πίτερ και ξέραμε ότι δεν είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι φλώροι και κότες και λαγοί και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Όταν χρειάστηκε - κατά τη διάρκεια διάφορων ιστορικών περιόδων - να βιαιοπραγήσουν, δεν έμεινε κεφάλι στη θέση του. 'Αρα, δεν είναι κότες. Τότε γιατί δεν αρχίζουν τις ροχάλες και τα μπουκέτα και τα κλοτσίδια; Γιατί δεν τον βγάζουν έξω σηκωτό με πίσσα και πούπουλα; Γιατί δεν ασχολούνται; Γιατί γελάνε;
Ίσως γιατί δεν θεωρούν ότι πρέπει να αποδείξουν σε κανέναν τη - φυλετική; γενετική; - ανωτερότητά τους. Ίσως γιατί κάτι ξέρουν.

είναι ένα πολύ απελευθερωτικό συναίσθημα, κάθε φορά που θυμάμαι αυτή τη σκηνή κερδίζω δέκα χρόνια, είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι αυτό που έχεις μάθει να θεωρείς στανταρ διαδικασία ζωής - μπινελίκια, νεύρα, άσεμνες χειρονομίες, κοινωνικό και εθνικό παράπονο - ίσως τελικά δεν

υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να ζεις τη μέρα σου, όπως να σηκώνεσαι το πρωί χωρίς νεύρα, μπινελίκια και χειρονομίες. Είναι μια άλλη άποψη. Γιατί όχι; ..."


Το είχα διαβάσει στο βιβλίο του Λένου Χρηστίδη "Μόνολογκ" και μου είχε αρέσει σαν άποψη. Το θυμηθηκα το πρωί που - εξαιτίας μιας προχθεσινής ατυχής στιγμής και συγκυρίας βρέθηκα χωρίς πινακίδες και με ένα χαρτάκι στα χέρια μου - πήγα να κλαφτώ μπας και μου τις δώσουν νωρίτερα από την προθεσμία των είκοσι ημερών. Αλλά μόλις μπήκα μέσα και είδα όλο αυτό τον πανικό, με διάφορους να κλαίγονται, άλλους να παρακαλάνε, άλλους να βρίζουνε, έκανα μεταβολή και - αφού πλήρωσα το πρόστιμο - έφυγα.
Δε γαμιέται! Από το να τους παρακαλάω καλύτερα το στριμωξίδι στο λεοφωρείο. Άσε που υπάρχει και το ποδήλατο.

ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΦΟΡΕΣ

Είναι αυτές οι φορές που γυρνώντας σπίτι αργά το βράδυ μετά από μια πολύ έντονη και κουραστική μέρα, σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να μπορούσες να βρίσκεσαι σπίτι της, αντί στο δικό σου. Να σου ανοίξει την πόρτα με εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο, να χωθείς μέσα στην αγκαλιά της (μικρή αλλά τεράστια την έλεγες), και να μη σε νοιάζει τίποτα. Είναι αυτές οι φορές που πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται: άραγε έκανα καλά; και που φυσικά δεν παίρνεις απάντηση, δεν πρόκειται ποτέ να πάρεις απάντηση, δε θα μάθεις ποτέ.
Και αυτός ο Tom Waits! Κάτι τέτοιες στιγμές τον πιάνουν τα πείσματα και δεν θέλει να βοηθήσει. Με τίποτα.


ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!: Και που φυσικά τα παραπάνω δεν τελειώνουν εδώ, αφού την επόμενη μέρα τη βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου σε παρέα κοινών φίλων! Είναι απολύτως φυσικό! Μια παιδική όπερα πήγες να παρακολουθήσεις και κοίτα τι παθαίνεις!

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!!!!!!!!

Ένα δείγμα από το καλό λα'ι'κό μας τραγούδι (έτσι για να ευθυμίσουμε λίγο παρασκευγιάτικα)

ΣΠΕΣΙΑΛ

Είμαι με το αυτοκίνητο το πρωί καθοδόν για τη δουλειά (και με όση βενζίνη μου έχει απομείνει, από αύριο ποδηλατάκι και βλακεία που δεν το χρησιμοποιώ και τα πρωινά), και σταματημένος στο φανάρι περιμένω, να περάσουν οι ερχόμενοι εκ του αριστερού δρόμου της διασταύρωσης, όπου γίνεται το κλασικό, καθώς ανάβει το πορτοκαλί και κατόπιν το κόκκινο για αυτούς τα αυτοκίνητα δεν σταματούν αλλά συνεχίζουν (το γνωστό βαθύ ή σκούρο πορτοκαλί), οπότε εμείς αφού έχει ανάψει πράσινο για εμάς ξεκινάμε. Έλα όμως που λόγω του μεγάλου βάθους αυτού του πορτοκαλιού φαναριού, γίνεται ένας ψιλοπανικός από κόρνες (τις οποίες παρεπιπτόντως μισώ θανάσιμα, θέλω να εξαφανιστούν όλες τώρα), οπότε και ακούω τη θε'ι'κή ατάκα από οδηγό στη διπλανή μου λωρίδα προς τον τελευταίο και κατα'ι'δρωμένο του προηγούμενου φαναριού (ο οποίος πέρασε με τρεισβαθο κόκκινο): "Που να δεις το παιδί σου στα σπέσιαλ ολύμπικς!!!!!"

Έ ρε τι κατάλοιπα μας άφησαν οι Άθενς ολύμπικ γκαίημς!

ΤΟ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ

Σήμερα το βράδυ άκουσα δυο φορές το σάουντρακ από το γουέστερν ''Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος''. Και ομολογώ ότι η μουσική αυτή, μαζί με κάποια άλλα γεγονότα, όπως τη συνομιλία από τηλεφώνου με κάποιο πρόσωπο (που συνέπεσε την ίδια περίπου ώρα), και τη γενικότερη ψυχική κατάσταση που βρίσκομαι τον τελευταίο καιρό, καθώς και τις αναμνήσεις μου από την ταινία (την οποία έχω να δω αρκετά χρόνια), δημιούργησαν μέσα μου μια πολύ περίεργη κατάσταση. Και αισθάνθηκα αυτό που σε πιάνει πολλές φορές σε διάφορες φάσεις, την ανάγκη να ξεφύγεις. Να ξεφύγεις από κάθε τι που σε καίει, που σε ενοχλεί, που σου τι σπάει βρε αδερφέ! Πολύ έντονη ανάγκη.

Και έτσι βρήκα την απάντηση σε αυτό που σκεφτόμουνα παλιότερα κατά καιρούς, δηλ. τι είναι αυτό που μας κάνει εμάς (όσοι είμαστε) να αγαπάμε τα γουέστερν και να συνεχίζουμε ανελλειπώς να τα βλέπουμε και ίσως (με κάποιο δισταγμό) να ταυτιζόμαστε ως ένα βαθμό με τους ήρωες. Είναι αυτή η ίσως έμφυτη, ως ένα βαθμό, τάση του ανθρώπου για φυγή, για ταξίδια, για την αναζήτηση του αγνώστου, για ελευθερία... Και αυτές οι ταινίες αποπνέουν τα παρακάτω αρκετά. Και επίσης ίσως αποτελούν για όλους τους τύπους σαν και εμένα, που δεν έχουμε ταξιδέψει πουθενά εκτός συνόρων, που έχουμε πάει τις λιγότερες διακοπές από όλους τους υπόλοιπους φίλους και γνωστούς μας, μια έξοδο διαφυγής, μια βαλβίδα αποσυμπίεσης.

Βέβαια αν το σκεφτούμε πιο πεζά το όλο πράγμα, μάλλον αποπνέουν και πολλές μαλακίες, αλλά τουλάχιστον για σήμερα ας αφήσουμε τέτοιες σκέψεις κατά μέρος. Για σήμερα ας μείνουμε ρομαντικοί!

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ

Η άσφαλτος μπροστά σου τρέχει. Το παλιό αυτοκίνητο καταπίνει τα χιλιόμετρα (και το κάνει με αξιοπρέπεια αν και κουβαλάει κάποια χρονάκια στη μηχανή του). Μουσική (το ''σάουντρακ'' του ταξιδιού), τα τοπία αλλάζουν συνέχεια (ή και παραμένουν πάνω κάτω τα ίδια - ίσως δεν έχει και τόση σημασία), βουνά, ποτάμια (πολλά ποτάμια), κάθεσαι πίνεις μια μπύρα στο ποτάμι, συνεχίζεις, οδήγηση ενναλάξ με τους φίλους συνταξιδιώτες, καλά πάει, κόσμος σε προσπερνάει (μάλλον εσύ τον προσπερνάς), άνθρωποι άγνωστοι σε εσένα - και εσύ σε αυτούς, ποιος να είναι αυτός, ποιος ξέρει τι κουβαλάει στις πλάτες του, μάλλον δεν χρειάζεται να ξέρεις εσύ απλά συνεχίζεις, στάση να φάμε κάτι, το δεκάλιτρο κρασί δε λέει να τελειώσει, ας πιούμε ένα ποτήρι, συνεχίζουμε. Νύχτωσε, να βρούμε κάπου να κοιμηθούμε, κι αν δε βρούμε όπου κάτσει δεν πειράζει, τι σημασία έχει, όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία, τι έχει σημασία, ποιος να ξέρει, δεν ξέρεις, δεν χρειάζεται να ξέρεις. Μπαίνεις στην πόλη, απορία, τι κοινό έχει μια πόλη με ένα ελβετικό τυρί, μήπως φταίνε οι τόσες πολλές τρύπες στα κτίρια, δεν κολλάνε τόσες τρύπες, δεν ταιριάζουν, είναι παράλογο, δε στέκει. Συνάντηση με φίλη του φίλου σου, την έχεις γνωρίσει μια φορά τότε που είχανε γυρίσει από την Κίνα, ο φίλος σου είναι κάπως, δεκτό, ο καθένας έχει τα δικά του, προχωράς, πάμε παρακάτω...

Συναγερμός. ΓΑΜΗΜΕΝΟΣ συναγερμός, συνεχίζει να χτυπάει, συνέρχεσαι, είσαι μπροστά στο πι σι, συνεχίζει να χτυπάει, θέλεις να κατέβεις κάτω να σπάσεις το κωλοάμαξο ή καλύτερα να το κλέψεις εσύ ( γιατί οι άνθρωποι άγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα αφού δε βρίσκουν στιγμή ησυχία, ποιος ο λόγος, ζάντες αλουμινίου, χαμηλωμένη εξάτμιση, χαμηλωμένες αναρτήσεις, χαμηλή οροφή, χαμηλή αυτοεκτίμηση (ίσως;), ηλιοροφή ( για τροπικό μαύρισμα), αεροτομή πίσω, δεξιά, αριστερά, κάτω, πάνω...) θα σταματήσεις επιτέλους; με ακούει, ησυχία ξανά, νυχτερινή σιγαλιά. Σκέψη. Το χειρότερο είναι ότι δεν πρόλαβες να επιστρέψεις...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑ!

Να 'μαι και εγώ λοιπόν στον χώρο των βλογζ! Είμαι αυτός που λέει ο τίτλος αυτοπροσώπος και σας χαιρετίζω όλους. Είπα και εγώ να φτιάξω ένα αποτέτοιο μπας και καταφέρω να ξορκίσω τη βλακεία που με δέρνει από μικρό και δε μ' αφήνει σε ησυχία. Τη βλακεία που μου έχει στερήσει άπειρες όμορφες στιγμές. Ίσως αυτό το βλογ να είναι και μια προσπάθεια δημιουργίας ενός εγχειρίδιου ευτυχίας, όπως λέει και ο καλός φίλος εργαλείο. Και έτσι για αρχή :

ΣΥΝΤΟΜΙΑ

Γεννήθηκα σήμερα το ξημέρωμα

έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί

και γύρω στο μεσημέρι

έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.

Και δεν είναι ότι τρόμαξα

που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.

Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι

ότι ίσως αύριο

να έιμαι πολύ γέρος για να κάνω όλα όσα άφησα σε εκρεμότητα.'

Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ιστορίες να σκεφτείς"

ΠΙ ΕΣ: Σόρυ για την μικρή ανοργανωσιά στο βλογ όλα θα γίνουν σιγά σιγά, άλλωστεόταν μετακομίζεις δεν φτιάχνεις το καινούργιο σπίτι με τη μία [μόνος μου το 'φτιαξα (εντάξει το να φτιάξεις βλογ δεν είναι και κανένα εξωπραγματικό πρότζεκτ) και δεν είμαι ακριβώς αυτό που λένε πι σι έξπερτ]