INSOMNIA

προσπάθησα να κλείσω τα μάτια μου. μάταια. χιλιάδες οδοντογλυφίδες τοποθετημένες με αξιοπρόσεκτη τάξη εμπόδιζαν οποιαδήποτε κίνηση των βλεφάρων, όσο ανεπαίσθητη και αν ήταν. και αμέσως άρχισε η παρέλαση. οι ξυλοπόδαροι εφιάλτες, οι κλόουν όνειρα, οι φλεγόμενες προσδοκίες, οι ακροβάτες ελπίδες, οι σχοινοβάτες έρωτες. ωραία παρέλαση, μα τα χίλια βλογ(ζ)!


το εγώ δεν είναι εγώ, αλλά εσύ. ή μήπως όχι; και ποια είσαι εσύ; (είσαι εσύ..;)


πελιδνά χρώματα στο πρόσωπο το βλέμμα στραμένο προς τη μικροσκοπική οθόνη σε αναζήτηση ενός κουδουνίσματος ένα έστω και ένα για να τεκμηριωθεί η ύπαρξη ότι κάποιος με σκέφτηκε ότι είμαι εδώ και όχι κάπου αλλού ας χτυπήσει και ας είναι ο οποιοσδήποτε


φρούτα δεν τρώω. όχι.


ξεσκίζω το μέσα μου. το γαμάω. χωρίς προφυλάξεις. βαρέθηκα τις προφυλάξεις. σιχάθηκα τα σίγουρα. ζήτημα αναπνοής.


θυμήθηκα. κάτι.

ΠΙΣΤΗ ΑΓΑΠΗ ΕΛΠΙΔΑ

δεν ξέρω ως πότε θα ζήσω

δεν ξέρω πότε τα εγκώσμια θα αφήσω

δεν ξέρω που οδεύω

χαίρομαι όμως που

την τύχη μου την κοροϊδεύω

τα κυριακάτικα φθινοπωρινά πρωινά, ο ήλιος που τρυπώνει ανάμεσα από τα σύννεφα και επιτίθεται στο δωμάτιο ανενόχλητος εξαιτίας των τραβηγμένων στην άκρη κουρτίνων, νερουλιάζει το μυαλό μου. οι κλειστές κουρτίνες και τα σφαλιστά παντζούρια πάντα μου δημιουργούν μια αποπνικτική και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. έτσι αρκούμαι στο να κουλουριάζομαι κάτω από το πάπλωμα, να ξεστομίζω αθόρυβες και ανόητες απειλές, και να ελπίζω στη βροχή. που θα με κάνει να αισθανθώ λίγο πιο καθαρός.

sunday morning

JUST MY IMAGINATION (?)

περπατώντας άπειρες ώρες πάνω κάτω, στις ίδιες διαδρομές όλη μέρα, πολύχρωμοι άνθρωποι προσπερνάνε γελαστοί. δημιουργικότητα που αγγίζει τα όρια των ονείρων με γειώνει (αν)ομαλά, τα ακουστικά στα αυτιά συνεχώς, κυριεύομαι και οργιάζω. εικοσιεννιά (29), σχεδόν τριάντα (30) κουβαλητά στην πλάτη, μια αναπόφευκτη τάση φυγής προς ένα τρελό πουθενά κατευθυνόμενο από χιλιάδες δενέγινα που σπηρουνιάζουν το μυαλό. ο κλόουν σε κατάσταση έκστασης σαν σε προειδοποίηση για το ρεσάλτο. και ύστερα τα βράδια που δεν φέρνουν ύπνο, με τα όνειρα σε έναν σουρεαλιστικό παροξυσμό να φτύνουν ανεπεξέργαστα (αυτή η λέξη υπάρχει άραγε;) κομμάτια ενός παζλ από το οποίο δεν μπορώ να βρω τις τέσσερεις γωνίες για να κάνω μια υποτυπώδη αρχή, και τι θα κρεμάσω στον άδειο τοίχο; όταν η μέρα παίρνει και χαράζει ο ύπνος φέρνει μια λύτρωση ψεύτικη και θολή, και τα ψέμματα φαντάζουν μια δικλείδα σωτηρίας τραγικά προσωρινής που τρέφει τον φαύλο κύκλο της ανυπαρξίας. δεν υπάρχουν συνταγές, μόνο αυτοσχεδιασμοί πάνω σε δοκιμασμένα υλικά για να τα ρίξω στη χύτρα, μια δόση λογικής, μια πρέζα τρέλας, λίγο από αυθορμητισμό, ένα ίχνος κυκλοθυμικότητας, όσο περισσότερο παίρνει - για να μην κόψει - έρωτα, μια μεζούρα όρεξης, μια ισχυρή δόση αποφασιστικότητας και για να δέσει απαραίτητο συστατικό η ευτυχία. χωρίς αναλογία. μα είναι οι δόσεις των συστατικών, τα συστατικά τα ίδια, το ανακάτεμα, ο χρόνος βρασμού, το γαρνίρισμα, το σερβίρισμα, όλα μαζί, ή κάτι άλλο απροσδιόριστο που θα μετατρέψει όλο αυτό το αγωνιώδες ανακάτεμα σε κάτι αν όχι τέλειο, τουλάχιστον βρώσιμο;


και κάπου εκεί τις ώρες που το λυκόφως ζωγραφίζει, μια φωνή να επαναλαμβάνει:


προσπάθησε για αυτά που θέλεις, για να είσαι πραγματικά χαρούμενος.

SMELL (number two)

την συναντώ στα πολυφορεμένα ρούχα. κοιμόμαστε αγκαλιά κάθε βράδυ και βλέπουμε τα ίδια περίεργα όνειρα. λουφάζει πίσω από τον πάγκο του μπαρ και με ακολουθεί στις άσκοπες βόλτες μου. κολυμπάει μέσα στον πάτο του ποτηριού μου με απόλυτη άνεση και κάνει τσουλήθρα στα παγάκια. κουβαλάει τόνους όνειρα αλλά παραμένει ακμαία και ενεργητική. τυλίγει επιθυμίες και διασκορπίζεται τριγύρω, χορεύοντας τανγκό με τα νεκρά φύλλα του φθινοπώρου. χλευάζει τον κρύο δυνατό αέρα, κάνοντάς τον να σφυρίζει μέσα από τις χαραμάδες αγριεμένα.

παράξενο πράγμα. σαν να την τρέφει αυτό το κρύο. ή σαν να τραγουδάει κοροϊδευτικά κόντρα στο καιρός για δύο.

μυρωδιά ανεξίτηλη.

SMELL

θυμήθηκα




μια μυρωδιά..

ROMEO &JULIET

έτσι

κάποτε θα βουτήξω επικίνδυνα στις καμάρες των πελμάτων σου αδιαφορώντας για το είναι μου θα επιχειρήσω ακροβατικά άλματα στις κορυφές των δακτύλων σου μεθώντας με την αρμονία των σχημάτων σου βουλιάζοντας επιδεικτικά θα διαπερνώ τις εξωτερικές γραμμές και θα υπακούω σιωπηλά στις στροφές αναζήτησης ευρηματικών πόθων αναμειγνύοντας μυρωδιές ξεχασμένων ανακαλύψεων

STRANGER THAN KINDNESS

σκέψεις απροειδοποίητες που χτυπάνε κατευθείαν στο μυαλό και προδικάζουν ένα ανείπωτο χτες ουρλιάζοντας σιωπηρά διεκπεραιώνουν άχρωμες θύμησες το πινακάκι μένει κενό ο κόμπος στο στομάχι προεκτείνεται αν ειρωνικά κάποτε i thought about it all night long στάχτες και μύγα στα χρωματιστά χαρτιά must try to fly.


good night ding ding ding ding ding ding.......