εκεί ανάμεσα στους πνεύμονες και το διάφραγμα περιφέρεται ένας χαμογελαστός κλόουν (γιατί υπάρχουν και θλιμμένοι; ναι ρε, είναι αυτοί που βάφτηκαν σε ανάποδο καθρέφτη), με πολύχρωμη φορεσιά, με τριάνταεφτάμιση νούμερο μεγαλύτερο παπούτσια, κρατώντας ένα κατακόκκινο γαρύφαλλο και με μια πορτοκαλί περούκα που στην κορυφή της ισορροπεί ένα μικροσκοπικό καπελάκι. κάθε φορά που πάλλεται το διάφραγμα, αυτός εκτελεί τα πιο αστεία και επιτηδευμένα επικίνδυνα νούμερα. θα μου πεις τώρα, δουλειά είναι αυτή, συνεχώς να είσαι στην τσίτα, και όμως, αυτός δείχνει να το διασκεδάζει. ίσως και να το έχει ανάγκη. όχι οικονομική, άλλωστε πόσες φορές να έρθει να σε δει το ίδιο κοινό χωρίς στο τέλος να γαμοσταυρίζει που δεν έκατσε σπίτι να δει το σι ες άι (το λοστ κατέληξε στα αζήτητα, άντε στην ανάγκη κανά πρίζον μπρέηκ). ανάγκη εσωτερική, δημιουργική, από αυτές που σε γεμίζουν και θέλεις να σκάσεις και να γεμίσει η πλάση μπαλόνια και ζαχαρωτά να χαίρεται ο κόσμος.

αυτός ο κλόουν τώρα θυμήθηκε τις γυμνές πατούσες σου πάνω στο μαύρο πάτωμα δίπλα από την κολώνα που έχει πια μεταμορφωθεί σε πόρτα όταν κάνεις γέφυρα. κάτι τέτοιες στιγμές του αρέσει να παίζει το τρομπόνι που δεν ξέρει.

και μετά θέλει να χορεύει. και γίνεται ευτυχισμένος. σε 1:36.