ΚΡΥΦΤΟ

είδα δυο εικόνες. δυο κορίτσια. μάλλον ήταν το ίδιο, με διαφορετικά ρούχα. ένα πολύ περίεργο κορίτσι. τη μια περπατούσε χορεύοντας πάνω στα υπολείματα κάποιου μετεωρίτη, απομεινάρι και αυτός από κάποιον μακρινό πλανήτη, αποφεύγοντας επιδέξια να κατακρυμνιστεί στο άπειρο, λικνίζοντας αιθέρια το αέρινο σώμα της ανάμεσα στα μικροσκοπικά αστέρια που την είχαν περικυκλώσει αναζητώντας να οσφρανθούν έστω και μια μικρή υποψία από την μυστηριώδη ύπαρξή της. τα σγουρά μαλλιά της πιασμένα ψηλά στο κεφάλι της ανέμιζαν άνεμοι από τα κβάζαρ, κάνοντάς τα να δημιουργούν αλλόκοτα σχήματα γραπώνοντας στο διάβα τους πολύχρωμη αστερόσκονη, την οποία σκορπούσαν σαν κομφετί πάνω στους ανυποψίαστους αστεροειδείς που τύχαινε να περάσουν εκείνη την ώρα από κοντά της. καθώς περνούσα δίπλα της, προσπαθώντας να καβαλήσω τη ράχη ενός φλεγόμενου αστεριού που έπεφτε, την είδα. με κοίταξε. και μου χαμογέλασε. πρέπει να μου μίλησε κιόλας, αλλά εγώ, απασχολημένος με το αστέρι μου, απέφυγα να της μιλήσω. την κοίταξα μόνο καθώς απομακρυνόμουν, να στροβιλίζεται χαμογελώντας. αργότερα, καθώς το σκεφτόμουν, νομίζω ότι διέκρινα μια μελαγχολική απορία στο βλέμμα της.

μια άλλη φορά στεκόταν μπροστά σε έναν μικροσκοπικό καθρέφτη. τα μαλλιά της, λυτά, ίσα που αγγίζανε τους ώμους της. τα μάτια της είχαν σταθεροποιηθεί σε ένα σημείο του καθρέφτη και κοιτούσαν έντονα. το σώμα της, παρόλο που έμοιαζε κουρασμένο, είχε αυτήν την έντονη τάση αναμονής του καλύτερου. καταφέρνωντας με το ζόρι να ισορροπήσω πάνω σε ένα τριόροφο σκουριασμένο ποδήλατο με μια ρόδα, πέρασα από πίσω της. σταμάτησα να την παρατηρήσω. περίεργος καθώς είμαι, κοίταξα μέσα στον καθρέφτη για να δω. αλλά τρόμαξα. παρα τρίχα γλίτωσα το γκρεμοτσάκισμα. αυτή, με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη. μια προσπάθεια ανάπτυξης ενός κουρασμένου χαμόγελου δεν ολοκληρώθηκε. τα χείλια της κουνήθηκαν από ανάγκη να ειπωθούν τα λόγια. εγώ όμως αυτά δεν τα είδα. είχα ήδη φύγει μακριά. μέσα στις σκιές. εκεί που δεν φαινόμουνα.