THUNDER, THUNDER, THUNDERCATS!!!!!!

με τη μάνα του πάντοτε είχε μια σχέση ιδιαίτερη. μπορώ να πω πως οι δυο τους ήτανε σχεδόν φίλοι. από μικρό παιδάκι, θυμάται, καθόντουσαν μαζί και συζητούσανε ώρες πολλές για τα πιο περίεργα πράγματα. και όταν βαριότανε και το μόνο που ήθελε ήταν να παίξει αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία, αυτή καθότανε μαζί του υπομονετικά και του αφιέρωνε το χρόνο το δικό της, πλάθοντας μαζί του χιλιάδες ιστορίες με χιλιάδες διαφορετικές συνθήκες - εντάξει, αυτός είχε ένα κόλλημα με τις ιστορίες με τους δεινόσαυρους ή με ζώα, οπότε το παιχνίδι περιστρεφόταν συνήθως γύρω από τέτοια θέματα. αλλά ακόμα και όταν ούτε η μάνα του δεν μπορούσε, δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί μαζί του, αυτός συνέχιζε να πλάθει ιστορίες με τη φαντασία του και να μεταφέρεται νοητά στην προ'ι'στορική εποχή, παρακολουθώντας τις αιματηρές μάχες των εξαφανισμένων πια ζώων και την συνεχή προσπάθειά τους γα επιβίωση. και ταυτόχρονα, διακτινιζόταν στο σήμερα παίρνοντας τη μορφή ενός εξερευνητή σε αναζήτηση σκελετών και υπολειμάτων προ'ι'στορικών μορφών ζωής, δρέποντας τις δάφνες των ανακαλύψεών του. θυμάται ακόμα και γελάει, καταστάσεις όπως τότε σε εκείνο το καμπινγκ που είχε πάει με τους γονείς του (θα ήταν 6-7 χρονών), που τα βράδια μια αλεπού έβγαινε σεργιάνι και έτρωγε τα τρόφιμα όσων κατασκηνωτών είχαν κάνει τη βλακεία να τα ξεχάσουν έξω από τη σκηνή τους. θυμάται που είχαν συννενοηθει με τη μάνα του να την παρακολουθήσουν για να την τσακώσουν, και από την αγωνία του δεν είχε κλείσει μάτι, και που στη φαντασία του η αλεπού είχε μεταμορφωθεί σε αδηφάγο προ'ί'στορικό τέρας που καταβρόχθιζε τα πάντα στο πέρασμά του και που ακόμα και όταν την είδε στις τρεις τα χαράματα να σουλατσάρει αισθάνθηκε ότι είχε μεταφερθεί στο παρελθόν.

τα θυμάται όλα αυτά τώρα, μετά από 38 χρόνια ακουμπισμένος στο κούφωμα της μπαλκονόπορτας, που κοιτώντας έξω δεν βλέπει πια εκεί πέρα μακριά τυρανόσαυρους να μάχονται, πτερόσαυρους (έτσι δεν λέγονται αυτοι;) να σκίζουν τον αέρα με τα τεράστια φτερά τους ψάχνοντας για υποψήφιο θήραμα, ογκώδεις δεινοσούχους να κολυμπάνε αγέρωχα στα νερά του ποταμου..

*

αν που και που

ματώναμε και πάλι τα γόνατά μας

φωνάζοντας και τρέχοντας με όλη μας τη δύναμη

στη χωμάτινη αλάνα,

ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά...

*( αυτό είναι ενός φίλου)

ΘΑ ΗΘΕΛΕ..

θα ήθελε να βρισκόταν στην αγκαλιά του τώρα..
θα ήθελε να μην χρειαζόταν να περιμένει τόσο..
ΘΑ ΗΘΕΛΕ να έρθει και να του μιλήσει πολύ, συνέχεια, να αρχίσει από την αρχή και να τα ξεκαθαρίσει όλα..
και αυτός να μη μιλάει, να μη χρειαστεί πάλι να είναι αυτός ο δυνατός..
γιατί κουράστηκε να είναι ο δυνατός..
γιατί ίσως δεν είναι και τόσο δυνατός όσο δείχνει..
θα ήθελε..



θα μπορέσει;


καλή δύναμη...



(επηρεασμένος από έναν φίλο και από ένα ποστ του spy)

ΜΥΓΑΚΙΟΥΣ ΦΡΙΚΑΡΙΣΜΕΝΟΥΣ

σκοτάδι στο σπίτι και μόνο ένα εκτυφλωτικό φως το οποίο βγαίνει από την οθόνη του πι σι. ένα μηγοειδές ζωύφιον φρικαρισμένο από το φως που δεν το αφήνει να απολαύσει τη βραδινή του ραστώνη, χτυπιέται αλύπητα στο τζάμι της οθόνης. προς στιγμήν το συμπονώ. μετά σκέφτομαι ότι αυτό θα ήθελε να κλείσω την οθόνη και να το αφήσω στην ησυχία του. "δε θα σαι καλά" του απαντάω, αφού δε με ρώτησε. "σιγά μην αφήσω το μπλογκ μου για σένα".

η συμπόνοια πήγε από κει που ρθε.

τελικά ίσως και να του κάνω το χατήρι.

ΓΡΑΜΜΑΤΑ (ΑΔΕΣΠΟΤΑ)

στο σπίτι, στις πολυκατοικίες, σούρουπο, σκέψεις πεταμένες στο πάτωμα, άλλες κρέμονται από το φωτιστικό, καθώς τις παρασέρνει ο αέρας του ανεμιστήρα μοιάζουν με πολύχρωμα κινέζικα χαρτάκια, αιωρούνται στο διάστημα, μαζεύουν καπνό, έτοιμοι για εκτόξευση, φύγαμε, μα που να πάμε, όλα επιστρέφουν στο παρελθόν, το οποίο θα μπορούσε να αποτελεί ίσως και ένα ερώτημα για το μέλλον, το παρόν, οι σαντ λόβερς εντ τζάιαντς κάτι τραγουδούν ποιος ξέρει τι (ε’ι’τίλα και όμως μου ψιλοαρέσουν), που είχαμε μείνει, α ναι το παρόν, εγώ δεν ξέρω, στο απέναντι γήπεδο «διασκεδάζουν», ποιος ξέρει για ποιο λόγο, εγώ δεν είμαι μαζί τους (ποτέ δεν ήμουνα), δεν θέλω να είμαι με αυτούς, εγώ είμαι με τους άλλους, αυτούς τους άλλους που είναι οι ίδιοι, το τηλέφωνο χτυπάει αλλά δεν το σηκώνω, δεν θέλω, όποιος και να ‘ναι δεν είμαι εδώ, γραπώνομαι από το τίποτα και πάω αλλού, εκεί που όλα δεν είναι ωραία, αλλά τουλάχιστον δεν είναι και χάλια, περιπλανιέμαι στον τόπο του δεν, βουτάω σε ενδοσκοπήσεις αλλονών, ίσως γιατί φοβάμαι τη δική μου βουτιά, δεν τη θέλω, το κολύμπι άλλωστε δεν είναι το φόρτε μου, θα ήθελα να έχω ένα παγκάκι καταδικόμου να του μιλήσω, να τα πούμε όπως τότε που δεν μιλούσαμε ποτέ και ίσως μετά όλα να ανατείλουν σε μιαν άλλη εποχή όπου όλα δεν είναι ωραία αλλά τουλάχιστον δεν είναι και χάλια.

όταν είμαι μεθυσμένος όλα μου αρέσουν…

το μεθύσι όμως, δεν θα ‘πρεπε να εξαντλείται μόνο στο αλκοόλ…

*

τρέχω!

τρέχω να ξεφύγω από τα σκατά σας!

κουφάλες...

έχετε πιάσει και τους καλύτερους ίσκιους...

* (αυτό δεν είναι δικό μου , είναι ενός φίλου)

πι ες. ελπίζω να μην πειράζει η αναφορά τους αναφερόμενους στα λινκ

ΣΗΜΕΡΑ

σήμερα, ένας φίλος που είναι μακριά, μου έστειλε αυτό το μήνυμα.

σε είδα στο όνειρό μου, είχες κόψει τα μαλλιά σου μέχρι το λαιμό, ήσουν δυνατός και χαρούμενος. σε φιλώ.

και εγώ του απάντησα.

λένε ότι τα όνειρα εμπεριέχουν κάτι από την πραγματικότητα.

γαμώτο. δεν βρίσκω κάτι.

ΜΠΙ ΠΟΛΑ'Ι'Τ

τελικά, το αποφάσισα θα μιλάω σε όλους όσους έρχονται εδώ μέσα στον πληθυντικό.

έχει πιο πολύ πλάκα

(άσε που είμεθα και μπλόγκερζ με ανατροφή)

ΜΟΝΟΣ ΤΟΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ (ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΙΝΤΕΡΝΕΤ)

ΚΑΙ ΝΑΙ!!!!
η σύνδεσή μου εδέησε να λειτουργήσει (αν και είναι πιο αργή και καθυστερημένη από ποτέ, μα πόσο αργή μπορεί να γίνει μια σύνδεση;) οπότε θα ποστάρω αυτό που είχα σκοπό να ποστάρω αύριο από τη δουλειά. και αφού είδα τα σχόλια στο προηγούμενο, ορίστε πάρτε το! χα!



Δεκαπενταύγουστος. σπίτι, πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια. εντάξει, οκ, δεν έγινε και τίποτα, άλλωστε ήταν επιλογή κατά κάποιον τρόπο. μουσικούλα, ύπνος το βράδυ στο μπαλκόνι, (παρεμπιπτόντως ωραία φάση ο ύπνος το βράδυ στο μπαλκόνι, αν και το ξύπνημα γίνεται ολίγον νωρίς καθότι το φως χτυπάει κατακούτελα, αλλά δεν πειράζει.) ταινίες το βράδυ σαν σε θερινό σινεμά , να ‘ναι καλά το σέβεν (στις δυο ταινίες μία τρίτη δώρο). σκέψεις του στυλ «τι κάνουμε, που βαδίζουμε, τι θα απογίνουμε στη ζωή μας, τι είναι ο άνθρωπος (για όποιον δεν ξέρει, είναι ένα τίποτα)». ωραία όλα (εντάξει δεν ήταν και σούπερ, έχουμε περάσει και καλύτερα εδώ που τα λέμε, αλλά τέλος πάντων). μόνος με τις σκέψεις, και όλα κυλάνε υπέροχα. (λέμε τώρα)

παρασκευή βράδυ, ανήμερα, μπροστά στην οθόνη του πι σι. πατάω σύνδεση – αλλά ας κάνουμε μια παρένθεση.

στο σπίτι η σύνδεση που υπάρχει είναι η πιο παλαιωμένη (σαν το παλιό κρασί) που υπάρχει. δηλαδή είναι από αυτές που πατάς σύνδεση και ακούγονται αυτοί οι παράξενοι και απόκοσμοι θόρυβοι του στυλ:
τουτ, τουτ τουτ, τουτ τουτ, τουτ
ιιιιιχχχγγκκκφφφφξςφςθφρφςλαξδεοι;ςξ;κβφβς΄δφν$*)&%$*)&^&*ξηςφσξ’ηφγδσδλκββββββββζβζζβββζβζβζβββζβζβζββββζζζζ
και ω του θαύματος η σύνδεση επιτυγχάνεται μετά κόπων και βασάνων. και εδώ κλείνει η παρένθεση.

πατάω λοιπόν σύνδεση και αντί για τους συνηθισμένους θορύβους, ακούγεται μια γλυκύτατη φωνούλα που αναγγέλλει όλο μπρίο και χαρά:
«η τηλεφωνική σύνδεση που καλείτε δεν λειτουργεί προσωρινά για τεχνικούς λόγους»
ποιος ήρθε; τι έγινε; γουάι; τη ρωτάω αλλά σιγά μην πάρω απάντηση. η φωνή εξακολουθεί τον ίδιο μονόλογο, τον ξέρει και στα αγγλικά. προσπάθειες να καταλάβω τι γίνεται, πατάω κάνα δυο κουμπιά – εδώ και άλλη παρένθεση.

γενικώς είναι γνωστό (τι δεν το ξέρετε; ε, μάθετέ το) ότι δεν είμαι και πολύ πι σι έξπερτ. για να ακριβολογήσω δηλαδή, δεν είμαι καθόλου. για αυτό άλλωστε δεν έχω δεήσει να κάνω και μια σύνδεση της προκοπής στο σπίτι. οπότε μπορεί εύκολα κάποιος να συμπεράνει ότι οι προσπάθειες που έκανα δεν οδήγησαν σε κάποιο αποτέλεσμα. έλειπαν και όλοι οι φίλοι και γνωστοί, οπότε δεν μπορούσα να πάρω κάποιον τηλέφωνο να τον ρωτήσω τι συμβαίνει μπας και με ξεστραβώσει (που να παίρνεις τηλέφωνο τώρα στον άλλο που βρίσκεται εν μέσω παραλίας και αλκοολοποσίας, άσε που δεν θα το σηκώσει κιόλας). ας κλείσουμε και πάλι την παρένθεση.

έτσι, τελικώς αρκέστηκα στο να βρίζω την %$&^&*%$)_(*&%$$ σύνδεσή μου και να περιμένω τη δευτέρα να πάω στη δουλειά για να μπλογκάρω από εκεί. ευτυχώς που είναι και οι ολυμπιακοί αγώνες και περνάει η ώρα. γαμώ την ασχετίλα και τη γκαντεμιά μου μέσα!



τώρα που είπα για ολυμπιακούς αγώνες, έχω ένα κουίζ: ποιο είναι το πιο κιτς στοιχείο που υπάρχει στους αγώνες, όσον αφορά όμως τα αγωνίσματα και μόνο. και επειδή βαριέμαι να περιμένω να απαντήσει κάποιος, θα το πω. η μουσική που ακούγεται όποτε τελειώνει μια φάση και πριν από το επόμενο σερβίς στο μπητς βόλε΄ι΄. και μιλάμε για μουσική λες και είσαι στο μπητς μπαρ μπανάνα (το όνομα τυχαίο). δηλαδή πληρώνουν ντι τζέι για να παίζει μουσική; αν είναι έτσι ας βάλουν και ξέκωλα κοριτσόπουλα να χορεύουν σε ροκ εντ ρολ ρυθμούς γύρω από το γήπεδο, ας φτιάξουν και ένα μπαράκι εκεί δίπλα να δίνει (τζάμπα εννοείται) μοχίτο και σφηνάκια στους κουρασμένους αθλητές και αθλήτριες, να τους τονώνει το ηθικό και μετά από κάθε αγωνιστική βραδιά να διοργανώνεται και πάρτυ με θέμα: όποιος κάνει πιο πολλά εύστοχα σερβίς έχοντας πιει δεκαοχτώ μοχίτο και τριανταπέντε σφηνάκια τεκίλας κερδίζει μια θέση στην οχτάδα. ε, μα ήθελα να τα πω και τα είπα! όπως καταλαβαίνετε δεν έχω τι να κάνω και γράφω ασταμάτητα βλακείες, ας με σταματήσει κάποιος, έι εσύ άσε κάτω το πληκτρολόγιο, όχι βοήθεια, λίογο ακόμ να γρά σε παρακταλβώ μη μυο τρηφδσγδφςφςσδ νιισωιφςη………….

ΕΝΑ ΠΟΣΤ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ (ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ)

σκέψη:

αφού τα σχόλια που γράφω σε άλλα μπλογκζ μου αρέσουν (όχι βέβαια όλα τα σχόλια) περισσότερο από τα ποστ που κάνω...

μήπως να γράφω σχόλια στο δικό μου μπλογκ και ποστ στα άλλα;

(αλλά θα μου πεις, γιατί να καταστρέψω τα μπλογκζ των άλλων)

μήπως να γράφω μόνο σχόλια;


κι άλλη (σκέψη):

περίεργο, πως ένα τραγούδι το οποίο το άκουγες και σου ρχόταν στο μυαλό ένα κορίτσι...

τώρα το ακούς και είναι σαν να επιστρέφει σε άλλο... (κορίτσι)

αφού κάθε τραγούδι είναι για ένα συγκεκριμένο... (ναι, κορίτσι)

η σύνδεση στο μυαλό δεν είναι μία;




α, και να δείτε την ταινία του νίκου γραμματικού "οι απόντες"

την είχε η βουλή σήμερα (το κανάλι, όχι το κτίριο)




πι ες.
και μη μου γράψετε σχόλια του τύπου "όχι, τα ποστ σου είναι ωραία" και άλλες τέτοιες παπαριές


το τραγούδι είναι άσχετο με τη δεύτερη σκέψη (αυτή για τα τραγούδια), αλλά έτσι και αλλιώς, τι είναι σχετικό;

δε πιάνο χας μπιν ντρίνκινγκ... νοτ μι....

ΘΕΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ " HOMODISO" (Ή ΑΛΛΙΩΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ)

θα ήθελα να σας πω πολλά για αυτήν την ταινία, αλλά γνωρίζοντας τον εαυτό μου δεν είμαι ικανός για αναλύσεις και κριτικές ταινιών.

(βασικά δεν είμαι για αναλύσεις γενικότερα, αλλα τέλος πάντων)

(αφού δεν το 'χω τι να κάνουμε τώρα)

οι βιτελόνοι

πέντε φίλοι που περιφέρονται στους δρόμους μιας μικρής επαρχιακής πόλης της ιταλίας, αρνούμενοι να δουλέψουν, άλλοτε γλεντώντας και άλλοτε προσγειώνοντας ο ένας τον άλλον στην πεζή πραγματικότητα, πάντα πρόθυμοι όμως να αλληλοβοηθηθούν.

ο φάουστο, αιώνιος δον ζουάν, βρίσκεται παντρεμένος ξαφνικά και χάνει τη μπάλα (δε χάνει όμως το θαυμασμό του για το ωραίο φύλο)
ο αλμπέρτο, ζει με τη μάνα του και την αδερφή του, ορκισμένος γλεντζές.

ο ρικάρντο, μένει με τον πατέρα του, διαπιστώνοντας ότι παχαίνει κάθε βράδυ (και ίσως ότι γερνάει)

ο λεοπόλντο, ζει με τις θείες του, γράφει κωμωδίες και ονειρεύεται να γίνει μεγάλος συγγραφέας.

και ο μοράλντο, ζώντας με την οιογένειά του, τριγυρίζει στους δρόμους της πόλης κάθε βράδυ, και ονειρεύεται να φύγει.

ασπρόμαυρες γλυκές και νοσταλγικές εικόνες ,με την υπογραφή του φελλίνι και τη νότα του νίνο ρότα. (μα πως τα γράφω έτσι, τι πρωτοτυπία είναι αυτή!)

δείτε την. ίσως αναγνωρίσετε ένα κομμάτι του εαυτού σας σε κάποιον από αυτούς τους τύπους. (εγώ βρήκα)

η προβολή συνοδεύεται απαραίτητα από αυγόφετες με νουτέλα και κρύα μπύρα άλφα.

(πάντως σας εύχομαι να τη δείτε παρέα με κάποια/κάποιον (καταλαβαίνετε τι εννοώ) και όχι σαν και εμένα που η θηλυκή συντροφιά μου ήταν οι αυγόφετες, η νουτέλα και η άλφα)

ΣΠΗΚ ΟΝΛΥ ΙΝ ENGREESH

τουντέι άι εμ βέρυ μπόρντ ατ μάι γουόρκ, άι χαβ του ντου ε λοτ οφ θινγκς, εντ ινστέντ άι εμ μπλόγκινγ όλ δε τάιμ. άι γουίς άι χαντ ε λοτ οφ μάνε'ι'. δεν άι γουντ λιβ ιμίντιατλυ δις όφις, άι γουντ ταίηκ ε γκερλ γουίθ μι, εντ άι γουντ τράβελ αράουντ δε γουόρλντ του μιτ νιου πλαίησιζ, νιου πίπολ, εντ άι γουντεντ κερ αμπάουτ ε θινγκ.

εντ άι γουντ όλσο ταίηκ (ίφ δέι γουόντ): μίστερ σπάι εντ χις γουάιφ, μίσις akanonisti εντ χερ λοβ, μίστερ panokatos, μίσις violistis, μίσις demetrat, μίσις βίλμα, μίστερ φάιτ μπακ, μίστερ ergaleio, εντ ένυουαν έλς χου γουντ λάικ του κάμ, γουί γουντ όλ ταίηκ ε μπαλούν εντ φλάι αγουέι!!!

ΣΩΣΤΟΣ

ο πελάτης: μα επιτέλους κύριέ μου! ο θεός έκανε μόνο έξι μέρες για να φτιάξει τον κόσμο! ολόκληρο τον κόσμο, με καταλαβαίνετε; και εσάς σας έχω αναθέσει να μου φτιάξετε ένα παντελόνι εδώ και τρεις μήνες, και όλο το πάτε από αναβολή σε αναβολή, επινοώντας διάφορες δικαιολογίες του τύπου: "δεν το πέτυχα στον καβάλο", ή "θέλει δουλειά ακόμα στα μπατζάκια" και άλλα τέτοια. ε μα που θα πάει αυτό;

ο ράφτης: ναι αγαπητέ μου, αλλά κοιτάξτε πως είναι ο κόσμος! ενώ το παντελόνι μου!!!

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΕΝ ΤΟ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΥΚΤΌΣ

κάθισε. μια μπύρα στο γρασίδι ήταν ότι έπρεπε. ουρανός. αστέρια. πολλά αστέρια. ΜΑ ΠΟΛΛΑ ΟΜΩΣ! απορία(φωναχτά): πως βρίσκουν άκρη και δεν μπλέκουν τα μπούτια τους οι αστρονόμοι (και οι αστρολόγοι, γιατί όχι δηλαδή;) ; αντί για απάντηση ένα σούρσιμο, ακούστηκε εκεί κοντά στους θάμνους. ετοιμάστηκε να αποκρούσει την επίθεση του νυχτερινού ενοχλημένου ζώου που δεκάρα δεν έδινε για τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις, η οποία όμως ευτυχώς (για ποιον;) δεν ήρθε ποτέ.

ξανά αστέρια. ποτέ του δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει έναν αστερισμό (εντάξει, εκτός από τη μεγάλη άρκτο, για αυτό τουλάχιστον ήταν ικανός). α! μόνο πέρυσι σε μια παραλία του πηλίου είχε κατορθώσει μέσα από ένα βιβλιαράκι με αστερισμούς, να αναγνωρίσει έναν στον ουρανο. να δεις πως τον λέγανε! εεμ ... α ναι! ήταν ο αστερισμός με το περίφημο όνομα "αστερισμός του στέφανου".

"πρέπει να το ξαναψάξω κάποια στιγμή", σκέφτηκε.

αεράκι. ένα απαλό αεράκι, που έκανε τα φύλλα από τις λεύκες να θρο'ί'ζουν σχεδόν απειλητικά, εν το μέσω της νυκτός. φιλοσοφική απορία(πιο βαριάς μορφής): "τελικά τι έχει νόημα σε αυτή τη ζωή"; (μα τι πρωτοτυπία είναι αυτή;).

την απάντηση ίσως την είχε δώσει νωρίτερα ένας φίλος εν μέσω τσιπουροποσίας, στην κοντινή ταβέρνα με το (εξίσου) πρωτότυπο όνομα "zorba the greek".

"-η αληθινή ζωή είναι αυτό εδώ. φίλος, τσίπουρο, κουβέντα".

"δηλαδή όλα τα άλλα είναι ατμός", που έλεγε και ο βέγγος σε εκείνη την ταινία.

στο νου του ήρθε μια φράση που (αααα ένα αστέρι έπεσε, γαμάτο!) είχε διαβάσει σε ένα θεατρικό του μαξίμ γκόργκι.

"όταν είμαι μεθυσμένος, όλα μου αρέσουν"

μεθυσμένος από τι;

ΑΤΕΣΙΟΝΠΛΗΖ

προς όλους όσους φεύγουν ή έχουν φύγει ήδη, οπότε δεν θα δουν το παρακάτω ποστ (όχι ότι αλλιώς θα το βλέπανε αλλά τέλος πάντων), ένα απόσπασμα από το βιβλίο του λένου χρηστίδη "bororo", που αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση στα ελληνικά επιβατικά πλοία:

"Ο Λάμπρος και ο Διονύσης κοίτακαν άγρια τον Σταύρο. Αυτός έβγαλε έναν αναπτήρα που ο Διονύσης νόμιζε ότι είχε χάσει πριν από τρία χρόνια.

¨ΠαρακαλούνκυριεβάτεπρορισμόΠαροετοιμασαποβίβαση¨.

Ο γλωσσολόγος Μαρίκα Χααρτόνεν και ο πιστός του σύντροφος Πατσάνγκα Φούτα-Τόρε φούλα Τζόλα γνώριζαν και οι δυο πάνω από είκοσι έξι γλώσες και τα βασικά από τουλάχιστον εκατόν είκοσι διαλέκτους. Ωστόσο, αυτό το άγνωστο γλωσσικό ακτοπλο'ι'κό ιδίωμα, που διασκορπίστηκε από τα μεγάφωνα του καραβιού, τους ήταν τελείως άγνωστο. Η συνέχεια θόλωσε περισσότερο τα νερά:

¨ΑτέσιοπληζΠάσεντζεντεστινέσιοΠάροςκαντληρηκέστονντιζενμπαρ¨

Πράγματι, το πλοίο έμπαινε στο λιμάνι της Πάρου με τη συνοδεία της ορχήστρας του Γιώργου Κατσαρού, φιλτραρισμένης μέσα από ηχεία ποτισμένα σε δεκαπέντε χρονών αρμύρα. Το ηχητικό αποτέλεσμα προξενούσε το ενδιαφέρον του ακροατη, αλλά και την οργή του συνάμα.

Η - για λίγα λεπτά- παραμονή στο λιμάνι της Πάρου συνοδεύτηκε από την εισβολή πάρα πολλών νέων επιβατών, οι οποίοι, αφού επιβιβάστηκαν τσουβαληδόν, σαρδελώθηκαν κονσερβοποιηδόν. Σωρεία, λοιπόν, από μαύρα γιαλιά, μπαντάνες, sleeping bags, κιθάρες, λαδωμένα κορμιά, και ξανθές κόμες αραδιάστηκαν σε κάθε σανίδα του καταστρώματος, συνθέτοντας ένα εντυπωσιακό μωσαί΄κό χρωμάτων και εθνοτήτων.

Μια ομάδα τουριστών, σίγουρα η πιο εντυπωσιακή, κράδαινε απειλητικά ένα τερατώδες μαύρο κασετόφωνο, ίδιο μοσχάρι στο μέγεθος. Μόνο που το κασετώδες μαύρο μοσχαρόφωνο βέλαζε σε όλους μαζί τους νεόδμητους τεκνοχιπχοπρέιβ ρυθμούς, που διονυσίαζαν τους ανοιχτόχρωμους Ευρωπαίους με τις μπαντάνες, τις βερμούδες και τα εγκαύματα. Έτσι, στη μέση το μελανό σφάγιο, γύρω του οι αρχιερείς της κακοφωνίας, όλα έμοιαζαν έτοιμα για τη Μεγάλη Θυσία."

άντε και καλά κρασιά!!

ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ

βλάκες υπάρχουν
πολλοί
.......

ο βλάκας όμως ....

μόνο ΕΝΑΣ!!!!!!!!!!!!

τι να κάνω διασκεδάζω την αγωνία μου για αύριο με μαλακίες

(όχι δε λέω τι έχω να περάσω αύριο, κωλύομαι)