DAYS OF DARKNESS

Μουζικα

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010


τι να αναρωτιούνται οι ψυχές μας αυτή την ώρα που τα περβάζια δακρύζουν και η φύση έξω χειροκροτάει; άδειασαν τα ράφια της βιβλιοθήκης και στη ντουλάπα έμειναν μόνο ένα πιστόλι και ένα σπαθί. farewell to arms. θα μείνουν μόνα τους, θα σκονιστούν καταλλήλως μέχρι ο επόμενος να τα πετάξει σε κάποιον κάδο. εκτός αν τα χρειαστείς και τα πάρεις μαζί σου. λάθος. αν νιώσεις την ανάγκη πως τά χρειάζεσαι ξέχνα το. δεν είναι φτιαγμένα για να τα χρειάζεσαι. αυτά χρειάζονται εσένα. η ψυχή να βγάζει φωτιές και να χαίρεται με ένα χαμόγελο από απόσταση μισού μέτρου. άρπαξέ τα και κράτησέ τα γερά. να ρωτήσεις. να μάθεις. να πάρεις τηλέφωνο. ίσως έτσι να συνεισφέρεις λίγο σε αυτό που λέγεται ζωή. σου. και ίσως, λέμε τώρα, όταν θα ανοίγεις τα μάτια σου να μην αισθάνεσαι μόνος, αλλά να σου χαϊδεύει μια αύρα τα μαλλιά. μόνος. και για να έχουμε καλό ερώτημα, τι είναι η μοναξιά; κάποτε είχες βρει την απάντηση. έτσι νόμιζες. μα αυτή τη στιγμή που η τρομπέτα σκορπάει βρώμικες αναθυμιάσεις, θα ήθελες. περίεργο δεν είναι αυτό το σχήμα; ένα μέλλον και ένα παρελθόν μαζί να σχηματίζουν μια προσμονή σε συσκευασία. χα!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

to kazoo to exo ego..

streetfox είπε...

αρχίζει την ανάγνωση από μέσα του σαν να ανοίγει σιγά σιγά τα φύλλα του παραθύρου
κοντά στη λέξη «λάθος» έχει έρθει η πρώτη τσιμπιά
στο «αυτά χρειάζονται εσένα» η φωνή θέλει να βγει…
φωνάζει «να βγάζει φωτιές…// ένα χαμόγελο…/// άρπαξε.. κράτησε» ως «ζωή…σου. .»

πώς μεγάλωσε η απόσταση που πρέπει να φωνάξει για να ακούσει/ακουστεί
ο σβέρκος λυγίζει και
σε αυτό το λύγισμα είναι που τον ακουμπάει η μοναξιά
όταν ανοίγει ξανά τα μάτια βλέπει θολά
αναγνωρίζει πως δεν το ξεκίνησε μόνος του…
κάποιος ακόμη νιώθει το ίδιο.. ή σχεδόν ή περίπου (δεν ξέρει)
συνεχίζει

εκείνη η γνωστή απάντηση στο ερώτημα
κάνει την φωνή να μπαίνει μέσα πάλι
να γίνεται κόμπος
η έλλειψη… αυτό είχε ονομάσει μοναξιά
μα η στιγμή που τον ξανακαρφώνει δεν είναι ούτε στο πριν ούτε στο μετά
έχει μια διαρκή παράταση… και δεν λέει να λείψει

μόνο το τελευταίο χα! Μπορεί να την μετατρέψει σε στιγμή και να κάνει ένα «φου» για να φύγει

(τα σέβη μου)

Το εργαλείο είπε...

Σκαλώματα
Σκαλωπατοπήματα
Σκαλωπατοποιήματα
Σκαλωπάτια

ο αποτέτοιος είπε...

lazy,
καλά που το έχεις γιατί δεν θα ήξερα πως να το μεταφέρω.




στριτφοξ,
είστε καινούργια εδώ μέσα, για αυτό πρέπει να σας ενημερώσω ότι απαγορεύεται να γράφετε σχόλια που είναι καλύτερα από το ποστ, γιατί θα μας φύγουν όλοι οι αναγνώστες και άντε να τρέχεις να τους ψάχνεις μετά.

:-)




Ε,
σκάλωσα.

streetfox είπε...

Κύριε αποτέτοιε
Μην με αποπαίρνεται
Το παράκανα το ομολογώ
… σκεφτείτε μόνο, πως ένιωσα καλύτερα βιώνοντας μια εμπειρία έκφρασης με την αρσενική μου πλευρά… με αφορμή τις λέξεις σας
δείτε το σαν «ντιβάνι ψυχανάλυσης» το χθεσινό πόστ κι ας προχωρήσουμε παρακάτω

(ευχαριστώ για την στήριξη
:)

Adis είπε...

Δυνατός ίσως νιώθοντας (αρχικά) ξεκινάς μια άνιση, ατελείωτη μάχη.. Μα είτε βγεις νικητής είτε χαμένος πληγές θα δημιουργηθούν, είναι σίγουρο. Αλλά τότε δε σε νοιάζει ακόμα γιατί πληρείς τις προϋποθέσεις του αήττητου (νομίζεις).. Και μετά από κάθε μάχη σε μαζεύεις έτοιμος πια (νομίζεις) ν' αντιμετοπίσεις την επόμενη.. Και ξανά τα ίδια.. Όμως κάθε φορά η φθορά είναι όλο και μεγαλύτερη, η ανασυγκρότηση όλο και δυσκολότερη.. Το σώμα όλο και πιο βαρύ.. Γιατί ξέρεις, βλέπεις, νιώθεις πως.. Ενώ οι πληγές δείχνουν να κλείνουν οι ουλές από κάτω μένουν.. Να θυμίζουν, να σιγοτρώνε ίσως θα 'λεγες, την ψυχή.. Σου. Και πλέον δίπλα στη μοναξιά, στο ίδιο παγκάκι, βλέπεις να κάθεται και μια ερώτηση.. "Για πόσο ακόμη θ' αντέχω?"

Σας έχω μιλήσει καθόλου για την κουμμάτα που βάλατε τελευταία στο blog? Ε λοιπόν ακούστε το! Είναι ΚΟΥΜΜΑΤΑ.-

Talisker είπε...

Ποιος ξερει
κανεις ποτε δεν μπορεσε να εξιχνιασει τις ψυχες..

μοναξια?
η αντανακλαση εικονας της τι-βι στον τοιχο
σε ξεχασμενο προγραμμα
κι ενα σωμα σε αποσυνθεση?

-ισως!
:)

Unknown είπε...

Μοναξιά είναι να χαίρεσαι παρελθόν και μέλλον χωρίς ... προσμονές.

Καλημέρα