5:47 πμ.

τέτοιες ώρες νιώθω πολύ ευάλωτος. όταν χαράζει.

δεν πειράζει όμως. αυτές οι μέρες με δωδεκανησιακή θάλασσα και ήλιο και αλάτι 12 ημερών πάνω στο δέρμα και ώρες ενατένισης του νυχτερινού ουρανού ξαπλωμένος στην αιώρα με τα αγριοκούνελα να κόβουν βόλτες ανέμελα και τα τζιτζίκια να κάνουν βουτιές στα μπουκάλια μπύρας, ήταν καταλυτικές (ελπίζω).

στόχος τα θέλω.

ήρθε η ώρα. βουτάω και κουνάω τα πτερύγιά μου αποφασιστικά. δεν υπάρχουν πετονιές με αγκίστρια και δίχτυα να κλείνουν τις εξόδους ασφυκτικά. ένα κοχύλι αλιευμένο από το βυθό για συντροφιά.

6:00 πμ.

είμαι καλά.

επέστρεψα...