θα τρώω σαλάτες γαρνιρισμένες με βαλσάμικο από φράουλα. θα ρουφάω καπνό αρωματισμένο με νότες υγρές. θα πίνω καφέδες που εκπέμπουν άπειρα σε θέλω και ποτά με γεύση αφρόλουτρο ροδάκινο. θα ακούω ιπτάμενα χαλιά σε ακουστικά γεμάτα μαρμελάδα βερύκοκο. θα μυρίζω καρδιοχτύπια έντασης που σπάει όλους τους σεισμογράφους. θα χαϊδεύω πολύχρωμα κομφετί. θα κοιτάζω ηλιοβασιλέματα στο χρώμα του κοραλένιου βυθού και θα αφουγκράζομαι ανατολές.









γιατί μπορώ.

TELL ME WHY I LIKE SUNDAYS - the sequel

οι κυριακές δεν ξυπνάνε αργά. ούτε νωρίς. τις αρπάζει από το αυτί ο δυνατός αέρας και μυρηκάζουν χτεσινή τροφή. ποζάρουν μπροστά σε χαλασμένες κάμερες που αντικατοπτρίζουν άσπρα είδωλα και κυνηγάνε μακρινές μυρωδιές μέσα από πιξελαρισμένες καρδιές. προσπερνάνε αδιάφορα νότες και προσποιούνται πως όλα ευωδιάζουν αγριοκέρασα. είναι βιβλία πεταμένα στο πάτωμα πανω στην άσπρη φλοκάτη και λόγια που για μια ακόμη φορά δεν σημασιοδοτήθηκαν. κερνάνε ελπίδες με άδειο πορτοφόλι. μποϋκοτάζ είναι σε προϊόντα ισχνής κατανάλωσης. δεν παίζουν με τα σκυλιά στο δρόμο, δεν βουτάνε για να μαζέψουν αχινούς. περιπαίζουν ανθρώπους για να ξεχάσουν αυτά που πρέπει. και μαζεύουν πεσμένες γλάστρες. γιατί όλα πρέπει να είναι κανονικά.

οι κυριακές είναι εντελώς ψεύτικες μέρες.

να κουλουριαστώ να γίνω μια μικρή πολύ μικρή τελεία ένα μικρό σκουπιδάκι ένα ίχνος σκόνης να κρυφτώ κάπου και να μη με νοιάζουν οι δυνατοί χτύποι της καρδιάς να μη μου τρυπάει το μυαλό η απέναντι όχθη που φαντάζει απύθμενα μακριά. ένα μικρό σκουπιδάκι να ήμουνα και με τη φαντασία μου να γινόμουνα διαμαντάκι να στόλιζα περίτεχνα έναν λαιμό ή να καθρέφτιζα τη γλύκα του κόσμου όλου. μπορώ να έχω άλλη μια αγκαλιά παρακαλώ; καθημερινές αναταράξεις με ένα καλώδιο και ένα φανταστικό τσίμπημα στο αριστερό αυτί. πρωινά με μεσημεριανό γεύμα για βράδυ. σκόνη ώρα μηδέν. αργότερα γέλια και αστεία και θυμός και στεναχώρια και λόγια γλυκά. που να βρίσκεται η άκρη του κόσμου; εκεί που μπορείς να κάτσεις με τα πόδια σου να κρέμονται στο άπειρο και δέκα δάχτυλα σφιχτά τυλιγμένα για να νιώθεις ζεστασιά; σε μια υποθαλάσσια σπηλιά να βγούμε να γαργαλάμε τις δαγκάνες των πορτοκαλοκοραλί καβουριών και ένας γέρος ιππόκαμπος να μας διηγείται ιστορίες. μα μια μέρα θα κάτσω κάτω από τη βροχή μέχρι να λιώσω. και ας μην είμαι από ζάχαρη.





ευχαριστώ για τους ήχους

ΜΟΝΟΛΟΓΚ

- γεια μου.
- μαύρα μάτια κάναμε να με δούμε.
- τι κάνω; καλά είμαι;
- καλά. για την ακρίβεια πολύ καλά. και όμορφα. και υπέροχα.
- σώπα. λεω και δεν το καταλάβαμε..
- και λίγο δύσκολα. αλλά όμορφα δύσκολα.
- και δε μου λέω;
- τι;
- γιατί χάθηκα τόσο καιρό;
- ε, εντάξει δεν χάθηκα ακριβώς. μπαίνω στα βλογ ψιλοβλέπω τι γίνεται.
- και τι να το κάνω αυτό; γιατί δεν απαντάω στα σχόλια;
- ξέρω γω; μάλλον δεν ήμουνα σε μουντ.
- ούτε και στα ποστ στων άλλων δηλαδή δεν μπορούσα να αφήσω καμιά εξυπνάδα; τόση απαξίωση πια;
- κάνω λάθος. δεν είναι απαξίωση. απλώς έτσι ήθελα. αυτό ήθελα αυτό έκανα. να παρακολουθώ σιωπηλά. παρών στην απουσία μου.
- και τώρα τι;
- τι τι;
- τι μου τα λέω αυτά;
- ξέρω γω;
- ............ (καλά....)
- ............
- ............
- να μου πω κάτι;
- τι να μου πω; θα αρχίσω πάλι την κλάψα;
- όχι. αλλά να. ήθελα να πω κάτι.
- άντε να το πω. με έπρηξα.
- ε να. είναι που όταν φεύγω το δεξί μου πόδι αρνείται να πατήσει το γκάζι. όταν φεύγει κάτι με σπρώχνει φωνάζοντας δίπλα στο αυτί μου ΠΗΓΑΙΝΕ! όταν φεύγω το κενό γεμίζει με τα πρέπει. όταν φεύγει κάτι με σπρώχνει φωνάζοντας δίπλα στο αυτί μου ΠΗΓΑΙΝΕ! όταν φεύγω βουλιάζω στην καθημερινότητα. όταν φεύγει κάτι με σπρώχνει φωνάζοντας δίπλα στο αυτί μου ΠΗΓΑΙΝΕ! όταν φεύγω ένα φλεγόμενο πεφταστέρι διαπερνά τα σωθικά μου. όταν φεύγει κάτι με σπρώχνει φωνάζοντας δίπλα στο αυτί μου ΠΗΓΑΙΝΕ! όταν φεύγω η ανάγκη για δημιουργικότητα υποσκελίζεται από την έλλειψη δύο γλυκών ματιών και μιας ζεστής αγκαλιάς. όταν φεύγει κάτι με σπρώχνει φωνάζοντας δίπλα στο αυτί μου ΠΗΓΑΙΝΕ! όταν φεύγω το μόνο που περιμένω είναι η επόμενη φορά που θα. όταν φεύγει κάτι με σπρώχνει φωνάζοντας δίπλα στο αυτί μου ΠΗΓΑΙΝΕ!
- μάλιστα...
- τι μάλιστα;
- ε τι να μου πω; εγώ το διάλεξα έτσι.
- ναι. έχω δίκιο. αλλά ξέρω κάτι;
- τι είναι πάλι;
- όταν φεύγω θυμάμαι την μέρα που δεν θα χρειάζεται να φεύγω πια. και τότε βγαίνει ο ήλιος και πέφτει ένα ζεστό χιόνι που με τυλίγει απαλά και ο αέρας μοσχοβολάει μπισκότα φρεσκοψημένα και ζεστό καπουτσίνο με κανέλα και τα αστέρια μου χαμογελάνε και κάνω μπάνιο σε μια θάλασσα με αφρόλουτρο που μυρίζει ροδάκινο και στη γλάστρα μου φυτρώνουν πολύχρωμα ζαχαρωτά και τα όνειρα μου χαϊδεύουν τα μαλλιά.