ΦΑΝΤΑΣΙΑ VS ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ = .. (ΑΣΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ..)

συχνά πυκνά παίρνω άδεια από τη δουλειά και πηγαίνω εκεί που δεν έχω πάει ποτέ. μου αρέσει αυτό το μέρος. είναι γεμάτο αναμνήσεις. θυμάμαι μια φορά που έπινα μπύρες παρέα με ένα ξωτικό με πορτοκαλοκοραλί μαλλιά και κουβεντιάζαμε για το τίποτα, στην όχθη του ποταμού που δεν υπήρχε. μια άλλη φορά, ήταν σε κάποιες ανύπαρκτες διακοπές θαρρώ, που ο ήλιος δεν έλαμπε και τα πουλάκια δεν πετούσαν, είχαμε μαζευτεί διάφοροι ασάλευτοι και παίζαμε άηχες μουσικές μέχρι το ξημέρωμα που δεν φάνηκε. ύστερα, βουρτσίζοντας τα δόντια μας, κορο'ι'δεύαμε τους ξέπνοους ανέμους καβαλώντας τη ράχη ταχύπλοων στρουθοκαμήλων σε μια τρελή κούρσα προς το πουθενά. ναι, έχω πολλές αναμνήσεις από το μέρος εκείνο. τι να σου λέω τώρα.. (χε χε!) τι θυμήθηκα τώρα.. (χο χο!) ήταν τότε στο δενέγιναποτέ ταξίδι μου, που κάναμε αυτοσχεδιασμούς στο δενυφίσταμαι θεατράκι πάνω στην κορυφή του λόφου απαγγέλωντας πουδενέχουνγραφτεί κείμενα. όμορφες καταστάσεις. τώρα, θα μου πεις, γιατί στα λέω όλα αυτά. βασικά, ήθελα να σου πω ότι εκεί πάντα με περιμένει το πουδενξέρω κορίτσι. γνωρίζει πότε θα πάω και είναι πάντα εκεί. με περιμένει στην προβλήτα του βουνού χορεύοντας τον δενέχειανακαλυφθείακόμα χορό. και μου χαμογελάει. πίνοντας τσάι. από πορτοκάλια.

ΔΙΛΛΗΜΑΤΑ (ΣΥΝ ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ)

τελικά αποφάσισα ότι δεν μπορώ να αποφασίσω(!;). τι μου αρέσει πιο πολύ; όταν το πλοίο ταξιδεύει ανάμεσα σε νησιά ή στο ανοιχτό πέλαγος; όταν ο ήλιος λάμπει ή όταν ο καιρός είναι συννεφιασμένος και ομιχλώδης; όταν το πλοίο μπαίνει στο λιμάνι ή όταν φεύγει από αυτό; η ανατολή ή η δύση του ήλιου; όταν όλοι μιλάμε ή όταν η παρέα μένει σιωπηλή; ποιος είναι πιο χαρούμενος (ή πιο λυπημένος); αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει πίσω;





γιατί (δεν) ταξιδεύουμε;



στους/ στις: Σ., Β., Σ., Μ., για τις όμορφες στιγμές που περάσαμε και για αυτές που θα έρθουν.

είπα να φύγω για λίγο. πάω να ρουφήξω λίγη αλμύρα. όταν (και αν) αναστηθεί τα λέμε ξανά..


φιλιά σε όλους

εκεί ανάμεσα στους πνεύμονες και το διάφραγμα περιφέρεται ένας χαμογελαστός κλόουν (γιατί υπάρχουν και θλιμμένοι; ναι ρε, είναι αυτοί που βάφτηκαν σε ανάποδο καθρέφτη), με πολύχρωμη φορεσιά, με τριάνταεφτάμιση νούμερο μεγαλύτερο παπούτσια, κρατώντας ένα κατακόκκινο γαρύφαλλο και με μια πορτοκαλί περούκα που στην κορυφή της ισορροπεί ένα μικροσκοπικό καπελάκι. κάθε φορά που πάλλεται το διάφραγμα, αυτός εκτελεί τα πιο αστεία και επιτηδευμένα επικίνδυνα νούμερα. θα μου πεις τώρα, δουλειά είναι αυτή, συνεχώς να είσαι στην τσίτα, και όμως, αυτός δείχνει να το διασκεδάζει. ίσως και να το έχει ανάγκη. όχι οικονομική, άλλωστε πόσες φορές να έρθει να σε δει το ίδιο κοινό χωρίς στο τέλος να γαμοσταυρίζει που δεν έκατσε σπίτι να δει το σι ες άι (το λοστ κατέληξε στα αζήτητα, άντε στην ανάγκη κανά πρίζον μπρέηκ). ανάγκη εσωτερική, δημιουργική, από αυτές που σε γεμίζουν και θέλεις να σκάσεις και να γεμίσει η πλάση μπαλόνια και ζαχαρωτά να χαίρεται ο κόσμος.

αυτός ο κλόουν τώρα θυμήθηκε τις γυμνές πατούσες σου πάνω στο μαύρο πάτωμα δίπλα από την κολώνα που έχει πια μεταμορφωθεί σε πόρτα όταν κάνεις γέφυρα. κάτι τέτοιες στιγμές του αρέσει να παίζει το τρομπόνι που δεν ξέρει.

και μετά θέλει να χορεύει. και γίνεται ευτυχισμένος. σε 1:36.

If we are here not to do
What you and I wanna do
And go forever crazy with it
Why the hell are we even here?


There was never any good old days
They are today, they are tomorrow
It's a stupid thing we say
Cursing tomorrow with sorrow

we are gonna turn frustration into inspiration
whatever demons are there we are gonna set them free