DAYS OF DARKNESS

Μουζικα

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

ΤΑΞΙΔΙ

ξάπλωσα. ξαφνικά το πάτωμα άρχισε να με ρουφάει. βυθιζόμουνα. βρέθηκα στο σαλόνι του τρίτου ορόφου και από εκεί στο μπάνιο του δεύτερου, στον φωταγωγό (μα ποιος αρχιτέκτονας σχεδίασε αυτήν την οικοδομή;), στον γκισέ του θυρωρού, και από εκεί η καθοδική μου πορεία συνεχίστηκε στο υπόγειο. το παράξενο είναι ότι κανείς από τους ενοίκους δεν μου έδωσε σημασία. η κάθοδος συνεχιζόταν. βρέθηκα στο χώμα. το σώμα μου πιο ελαφρύ και από ένα ακάρεο, συνέχισε να βυθίζεται όλο και πιο βαθειά. το υπέδαφος κρύο και υγρό. χώμα, πέτρες, λάσπη. μύριζε κλεισούρα. και όλο και κατέβαινα. το παράξενο είναι πως δεν μου έκανε καμιά εντύπωση. η θερμοκρασία έπεφτε με αυξανόμενη ταχύτητα. κρύωνα. μαζεύτηκα, στη στάση του εμβρύου, μήπως και μπορέσω να ζεσταθώ. δεν μου άρεσε εδώ. δεν είχε πλάκα. και όλο και κατέβαινα. πέρασα από διαφόρων ειδών υποστρώματα, σκουντούφλησα πάνω σε ένα ζευγάρι τυφλοπόντικες την ώρα που εεχμ.. καταλαβαίνετε.. (το παράξενο είναι ότι ούτε αυτοί ενοχλήθηκαν), κανα δυο σκουλήκια με κοίταξαν υποτιμητικά και συνέχισαν το δρόμο τους, ίσως πέρασα ξυστά από μια πλούσια φλέβα πετρελαίου. και όλο και κατέβαινα. σταδιακά, η θερμοκρασία άρχισε να ανεβαίνει. εκεί που είχα πραγματικά εκνευριστεί, διαπίστωσα ότι η θαλπωρή που ένιωθα μου άρεσε. την ένιωθα οικεία. το υλικό στο οποίο βυθιζόμουνα είχε πια γίνει μια πηχτή μάζα από κάτι απροσδιόριστο, το οποίο καθώς με τύλιγε μου προσέφερε μια ευχάριστη αίσθηση αναζωογόνησης. τέντωσα τα άκρα μου και αφέθηκα. και όλο και κατέβαινα. ώσπου σε κάποια στιγμή, η ταχύτητά μου ελλατώθηκε αισθητά. βυθιζόμουνα όλο και με μεγαλύτερη δυσκολία. τώρα πια ένιωθα σαν να κολυμπάω. κολυμπούσα. μέσα σε μια πορτοκαλί μάζα με με κίτρινες μπουρμπουλήθρες που με χάιδευαν γαργαλιστικά. όμορφος κόσμος. μαγευτικός. γαλήνιος. και όλο και κολυμπούσα. κάποια στιγμή, μια μακρομαλλούσα μπουρμπουλήθρα περνώντας ξυστά από το αριστερό μου αυτί, μου ψιθύρισε: είναι ώρα να αρχίσεις να ανεβαίνεις. αποχαιρέτισα τις υπόλοιπες μπουρμπουλήθρες, που με κοίταξαν για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου λυπημένες πριν συνεχίσουν τον τρελό χορό τους, και αφέθηκα. κατά τη διάρκεια, όμως, της ανόδου μια δυσφορία μου δημιουργήθηκε. δεν ήθελα να φύγω από εκεί. δεν μπορούσα όμως να κάνω και αλλιώς. και όλο και ανέβαινα. η ταχύτητά μου αυξήθηκε αισθητά. άρχισα να νιώθω άβολα. η θερμοκρασία έπεφτε. μαζεύτηκα. δεν ήθελα. κούρνιασα στον εαυτό μου για να αντιμετωπίσω την κατάσταση. πάλι λάσπη. πέτρες. χώμα. ήθελα να φωνάξω όμως η φωνή μου δεν έβγαινε. προσπάθησα, μάταια, να αντισταθώ. ένιωσα να φτάνω στην επιφάνεια. κλεισούρα. ανασφάλεια. βοήθεια. ένιωσα το εξωτερικό φως να με καίει. φύγετε από εδώ όλοι. δεν θέλω. φως. χώμα. φως. χώμα. φως. έκλεισα τα μάτια. έμεινα ξαπλωμένος. στη στάση του εμβρύου. όχι για πολύ όμως. ξαφνικά, δεν άγγιζα πια το έδαφος. ανυψώθηκα. αιωρούμουνα στον αέρα. και όλο και ανέβαινα πιο ψηλά. δίστασα. τελικά, άνοιξα τα μάτια μου. πετούσα. χόρευα ανάμεσα στα σύννεφα. βουτούσα παιχνιδιάρικα μέσα τους. η ίδια, όπως με τις μπουρμπουλήθρες, γαλήνη με κυρίευσε. χοροπηδούσα πάνω τους. έγινα αυτόπτης μάρτυρας των μεταμορφώσεών τους. και ο χορός συνεχίστηκε. ώσπου, αποκοιμήθηκα στην πολύχρωμη αγκαλιά ενός από αυτά. και αυτό με πήρε και με απόθεσε απαλά εκεί όπου είχα ξαπλώσει αρχικά. με φίλησε στο μάγουλο και απομακρύνθηκε στροβιλίζοντας τον αέρα γύρω του. απόμεινα να κοιμάμαι. ίσως για χρόνια. ίσως για μια στιγμή.

19 σχόλια:

Masterpcm είπε...

Υπάρχουν στιγμές που κρατάνε, σαν χρόνια, όπως χρόνια που κρατήθηκαν σαν στιγμές...

Εσείς ξέρετε.

Ανώνυμος είπε...

Κάπως σαν...άμα κοιμηθούμε για χρόνια θα'ναι σα να πεθαίνουμε κι άμα πεθαίνουμε είναι σα να μη φταίμε. Αλλά και τι έγινε που φταίμε...

(Γύρισα απ'έξω, που όλοι μοιάζαμε παράξενα όμορφοι κι όλοι φταίγαμε)

Ανώνυμος είπε...

Με κάποιο παράξενο τρόπο, το κομμάτι της ανόδου από τις μπουρμπουλήθρες στο χώμα-φως, μου έφερε στο νου μια γέννηση.
Πάντως, η ανάρτησή σας, είχε ένα στοιχείο, που με εντυπωσίασε πολύ :
Εχετε θυρωρό, εκεί, που μένετε, ;
ΓΟΥΑΟΥ!!!

Xνούδι είπε...

To μολύβι σας έχει πάρει φόρα...

Unknown είπε...

εγώ δεν έχω ανέβει ακόμη...

Spy είπε...

Βάζετε κάποια κρέμα νυκτός;
Τα τελευταία βράδυα βελτιώνεστε θεαματικά.

(άλλο ένα υπέροχο κείμενο, με εκπλήσετε με τον πιο ευχάριστο τρόπο)

ο αποτέτοιος είπε...

μαστερπισιμ,
τώρα τι να σας πω; ότι ξέρω; μάλλον ψεμματα θα πω οπότε δε λέω τίποτα.




αγιογδιτισσα,
μπα, εγώ θα έλεγα άμα πεθαίνουμε είναι σαν να φταίμε. τώρα θα μου πείτε και τι έγινε που φταίμε..

(ωραία πρέπει να ήταν εκεί έξω..)



χουλκ,
εντάξει το ομολογώ. είπα ψέμματα. το έγραψα για να κάνω εντύπωση.
:(



χνούδι,
βασικά το μολύβι μου είναι συνεχώς μεθυσμένο και σκουντουφλάει πάνω σε τοίχους, τινάζεται σπασμωδικά και αγχωμένο ιδρώνει τις νύχτες που δεν ξημερώνει.




-,
δεν χρειάζεται. είναι όμορφα εκεί κάτω..



σπα'ι',
όχι, έχετε εσείς να μου προτείνετε καμια;

(άμα είναι έτσι να το αφήσω για κανα μήνα, ή να το ποστάρω κάθε εβδομάδα ξανά..)

Фе́ммe скатале είπε...

Κοιμάμαι συνέχεια στο πατωμα τελευταία.
Ξαπλώνω να καπνίσω και με παίρνει ο ύπνος εκεί.

naya είπε...

Ωραια η καθοδος..κ η ανοδος πιο ωραια αν περνατε κ την φλεβα πετρελαιου μαζι..

naya είπε...

*παιρνατε

Ανώνυμος είπε...

τυχερός είστε αποτέτοιε μου... προσωπικά στο ίδιο ταξίδι προς το κέντρο της γης ένιωσα τέτοια κλειστοφοβία, μύρισα τόση χωματίλα γύρω μου που άρχισα να πνίγομαι και να προσπαθώ με το ζόρι να κρατήσω τα λογικά μου...

Ανώνυμος είπε...

αγόρι μου τί πίνετε όλοι σας τελευταία ;
τι ωραίο ήταν ετούτο..

Y. K. είπε...

αληθεια..την απορια του Κ.Κ.Μοιρη την εχω κι εγω: τι πινετε???

:) :) :)

σαν ταξιδι με τραμπολινο ηταν το ποστ σας.ομοοοορφοοοοο.τοσο που πηρε για μια στιγμη, ισως και παραπανω μακρυα τη μαυριλα της μερας μου.

ξυπνηστε τωρα ομως ναι;

ΥΓ: πηρα μια χουφτα μπουρμπουληθρες φευγοντας..

Το εργαλείο είπε...

Ώπα! Ωραία πήγε αυτό το ανέβασμα!

aKanonisti είπε...

Ωραίες οι μπουρμπουλίθρες σου....
Τι αφρόλουτρο είχες βάλει???

island είπε...

Καταπλητκικό. Μόλις βγάλατε μία μπουρμπουλήθρα από το στόμα. Ευγε αγαπητέ...

ο αποτέτοιος είπε...

μαρια αντουανετα,
να τα προσέχετε αυτά τα πατώματα. είναι ύπουλα. εκεί που δεν το περιμένεις σε ταξιδεύουν..

καλώς ήρθατε




ναγια,
μπα, στην άνοδο πήγα από άλλο δρόμο. μόνο ρίζες, χώμα και κοτρώνες συνάντησα..




γκαζακας,
για αυτό μετά σας βγήκε και κάνατε τον ματσο;
:))))))))




κ.κ.μοιρης,
δεν ξέρω, δεν έχω καταλάβει ακόμα. όταν (και αν) θα σας ενημερώσω.
(θενξ)




αλισια,
χαίρομαι που έστω και για μια στιγμή σας έδιωξα τη μαυρίλα σας.

ξεμαυρίστε όμως τώρα, ναι;

να πάρετε όσες μπουρμπουλήθρες θέλετε. τι, τζάμπα μου δίνατε τόσες καραμέλες;
:)




εργαλειο,
δεν έχω καταλάβει ακόμα ποια ήταν πιο ωραία. η άνοδος ή η κάθοδος..




ακανονιστη,
ληγμένο ήταν από τα λιντλ.
:)




α'ι'λαντ,
σας τη χαρίζω άμα θέλετε. ταιριάζει με το κερί σας..
:)

FMP είπε...

Το ίδιο ταξίδι το έκανα ανάποδα.. πρώτα πήγα στα σύννεφα κ μετά βουτιά στο κενό. Ήταν η μέρα τέτοια, δεν ήθελα γύρω μου κανέναν. εσύ, πάντως, εξακολουθείς να είσαι ο ̔απουσιολόγος̔ ...

ο αποτέτοιος είπε...

φμπ,
εσείς κάνατε πιο δύσκολο ταξίδι μου φαίνεται..

απουσιολόγος ε; με προβληματίσατε τώρα..

καλώς ήρθατε.