Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΑΝ

σαν συγκάτοικος, σαν γουαναμπί ηθοποιός, σαν μουσικός, σαν ρομαντικός, σαν ευαίσθητος, σαν σαν λάτρης των δίσκων βινυλίου, σαν πολυάσχολος, σαν δημιουργικός, σαν ανασφαλής, σαν κυκλοθυμικός, σαν φίλος, σαν καλλιτεχνικά ανήσυχος, σαν επαναστάτης του εαυτού σου, σαν συνειδητοποιημένος, σαν ανεξάρτητος, σαν λιγομίλητος, σαν θλιμμένος, σαν κοινωνικός, σαν λάτιν χορευτής, σαν αποστασιοποιημένος, σαν καλός, σαν αναποφάσιστος, σαν αποφασισμένος, σαν μόνος, σαν ακοινώνητος, σαν πρώην, σαν εραστής των ηλιοβασιλεμάτων, σαν ονειροπόλος, σαν ακροατής, σαν αποδέκτης, σαν δημιουργός αδιεξόδων, σαν σωστός, σαν χαλαρός, σαν αναβλητικός, σαν γνώστης, σαν χαμένος, σαν ποιητικός, σαν ακροβάτης, σαν αγχωμένος με το χρόνο, σαν βιαστικός, σαν αιωρούμενος στο χωροχρόνο, σαν ανύπαρκτος, σαν αδ..





όχι, αυτό δεν έχει σαν.





άδειος.

εκεί που τελειώνει το ξέφωτο, στη δεξιά πλευρά του, και αρχίζουν πάλι τα δέντρα. είναι και σχετικά εύκολο, γιατί καθορίζεται και από μια σειρά φανοστάτες παλαιού τύπου. αυτή η ευθεία υπάρχει σε όλη την έκταση, από τον κάτω δρόμο μέχρι τον πάνω. αυτή λοιπόν η ευθεία που χαράζουν οι φανοστάτες, αυτή αποτελεί το όριο. όριο απροσπέλαστο. όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν έχει νόημα. μάλλον, ούτε για αυτό. απλά γιατί έχει αποκτήσει πια τον χαρακτήρα της αυτή η ευθεία. ναι, για αυτό.

- θα ήθελα να μπορούσα να θέλω να.....
- δε σταματάς ρε παπάρα τα θα ήθελα και τα να μπορούσα; άντε κούνα το κεφάλι σου και πες τι σκατά θες!
- εε.. αφού.. αυτό ψά
- ναι, πρόσεχε, μην πάθεις οσφυοκαμψία από το πολύ ψάξιμο! μας έχεις πρήξει τα αρχίδια, το έχεις πάρει χαμπάρι;
- ...........
- λοιπόν;
- ......................
- ε, σε βαρέθηκα, εγώ θα πάω!
- ..............................................










πριν θα έτρεχα κατρακυλώντας στις σκάλες
τώρα δεν ήρθα
φοβήθηκα τον εαυτό μου


έμεινα εδώ να ακούω τη θάλασσα

εδώ οι μέρες τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα, διαρκούν όσο η καύση μιας φλούδας μανταρινιού μέσα στο πυρωμένο από ξύλα εύθραυστα τζάκι.

και αν ονειρεύεσαι, που να οδηγεί αυτό;

κάποτε οι μέρες ήταν ευτυχισμένες (ή τουλάχιστον έτσι δείχνανε), τώρα μόνο κάποιες νότες σε τυραννάνε, δέσμιες κάποιου παρελθόντος.


(το παρόν ήταν πριν, τώρα σκοντάφτεις σε δημιουργικές ασυνέχειες)


θεατρικός (απο)προσανατολισμός


και εκεί που τα σημάδια δείχνουν ότι η απανθράκωση έχει συντελεστεί, μια τιποτένια έκρηξη σου θυμίζει ότι κάποτε (έστω και για λίγο) υπήρξαμε άνθρωποι ζωντανοί, ίσως ανεπαίσθητα δημιουργικοί, δημιουργικά ανεπαίσθητοι, κραδαίνοντας τον εαυτό μας μπροστά στις ανασφάλειές μας, ασθμαίνοντας ανείπωτες λέξεις, κουλουριαζόμασταν γύρω από στάλες ιδρώτα ανακατεμένες με μυρωδιές σωμάτων, αγωνιώντας για κάτι,αυτό το κάτι που κείτονταν συνεχώς εδώ, μπροστά μας, ουρλιάζοντας τη χλωμή παρουσία του.


(θα ήθελα να μπορώ να υπάρχω για κάτι,
αυτό μόνο)









(το φωτισμένο παράθυρο έσβησε για πάντα..)

ενάμιση μπουκάλι κονιάκ και τονίνο καροτόνε

μια υπέροχη βραδιά

δεν με νοιάζει τίποτα

κρατάω μόνο το τώρα



ευχαριστώ τονίνο..

χάθηκαν φτερά ελαφρώς μεταχειρισμένα, και ολίγον σπασμένα στις άκρες τους. όποιος τα βρει παρακαλείται να τα επιστρέψει, αφού πρώτα τα επισκευάσει, ώστε να δίνουν την δυνατότητα στον κάτοχό τους να τα ανοίξει και να πετάξει. αμοιβή δεν δίνουμε γιατί δεν έχουμε.

- δε μου λες, πως θα γίνει;
- .........
- λέγε ρε, πως θα γίνει;
- γιατί προσπάθησες και δεν;
- δεν θέλω κάτι, απλά αυτό
- γιατί, για να μην κοιμηθείς για καμιά βδομάδα μετά;
- λες;
- εμ..
- ............. (γιατί τώρα κοιμάμαι;)
- .............
- λες να γίνει;
- και αν γίνει, τι;
- ξέρω γω;
- ε τότε τι;
- μαλακία, ε;
- ξέρω γω;
- ......................
- ......................
- αφού θέλω
- ε τι να σου πω, μπορεί..
- λες;
- μπορεί
- ναι..
- μπορεί και όχι
- ναι, ε;
- εμ..
- ναι, μπορεί και όχι
- ........................
- ........................
- ........................
- ωραία..