ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

μια φορά και έναν καιρό
ήταν ο άνθρωπος που δεν μιλούσε πολύ
που δεν άκουγε πολύ
που δεν έβλεπε πολύ
που δεν έπραττε..

και ύστερα συνάντησε
έναν άλλον άνθρωπο
ένα κορίτσι
ένα όμορφο κορίτσι..

και μετά άρχισε να μιλάει
να ακούει
να βλέπει
να πράττει..

κάποια στιγμή
ο άνθρωπος έφυγε
και έμεινε μόνος του
με τις αναμνήσεις του
και με αυτά που είχε μάθει
από το κορίτσι
προσπάθησε να τα συνεχίσει
καθώς περνούσε ο καιρός
και τα κουτσοκατάφερνε..

μέχρι που μια μέρα
βρέθηκε ξανά στο δρόμο της
μόνο που αυτή είχε τραβήξει άλλη ρότα
κινιόταν σε άλλη τροχιά
απομακρυσμένα ίσως, παράλληλη
μα όχι τέμνουσα με τη δική του
και τότε κατάλαβε
ότι δεν είχε καταφέρει τίποτα
τίποτα ουσιαστικό
ότι δεν εφάρμοσε τίποτα
από αυτά που είχε μάθει
από αυτό το κορίτσι
κατάλαβε ότι πάντα χρειαζόταν
αυτό το κορίτσι..

το μόνο που μπόρεσε να κάνει
ήταν να αφιερώσει
σε αυτό το κορίτσι
το παρακάτω δίστιχο
του nick cave

Thank you girl, thank you girl
I'll love you till the end of the world..





(και αν πρέπει
το μικρό αυτό παραμύθι
να τελειώσει όπως όλα
ας αλλάξουμε λίγο
την διατύπωση..)

..και έζησε το κορίτσι καλά
ίσως καλύτερα
και όσο για τον άνθρωπο
που δεν μιλούσε πολύ
ποιος ξέρει..

ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ

ένα τίποτα

ένα κενο

μόνο μουσική
























στο όνομα ruby (στο παρακάτω τραγούδι) βάλτε όποιο σας ταιριάζει. εγώ ξέρω ποιο μου ταιριάζει.






θέλω ξανά να ζητήσω ταπεινά συγνώμη για την απόκρυψη των σχολίων στα προηγουμενα ποστ. δεν είχα καμιά διάθεση να το παίξω κάπως ούτε τίποτα άλλο. απλά έτσι μου βγήκε. και αν συνέχισα να ποστάρω είναι γιατί όπως είπε και η ε σε ένα ποστ της, "αν η μισή μου καρδιά στην κανονική ζωή βρίσκεται, η άλλη μισή εδώ μέσα τριγυρίζει."

εύχομαι σε όλους και όλες να ζείτε ευτυχισμένοι με τον άνθρωπο που αγαπάτε και να μην τον/την αφήσετε από κοντά σας. εγώ δυστυχώς δεν είχα το μυαλό και την δύναμη να μείνω μαζί της.

σας φιλώ όλους



και κάποιοι στίχοι του τραγουδιού "σκισμένος χαρταετός", το οποίο δεν το βρήκα στο γιου τιουμπ.

Απόψε θέλω να σε δω όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός

Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δεν θα 'πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στο άδειο μου σχήμα μια σκιά που νοσταλγεί


Κοντά σου δεν μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σαν δαίμονας κλεισμένος
σ' ένα κουφάρι φαγωμένο απ' τον καιρό

Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα 'χω στη χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ'τον πόνο

Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες
στο λιμανάκι μου όταν ο άνεμος φυσάει
βρίσκουν απάγκιο σπάνιων κοραλλιών συλλέκτες
ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει

Σ' αυτή την έρημη ακτή κοιμάται η Πασιφάη
Μες στα ναυάγια του βυθού, η αγάπη μου η πικρή
που το κλειδί της μοίρας μου στα χέρια της κρατάει
καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή

Κάποια βραδιά την έφερε εδώ το κύμα
νεκροί αστερίες λαμπύριζαν στα μαλλιά της
"Η ομορφιά" κάποιος ψιθύρισε "είναι μνήμα
που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης"



"μνήμες του νερού"
διάφανα κρίνα

ΔΙΑΛΟΓΟΣ (ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ)

κοιμήσου επιτέλους!

δεν μπορώ

γιατί;

φοβάμαι τα όνειρα

μα είναι μόνο όνειρα!

αυτό λέω και εγώ







οι μπύρες τελειώνουνε
ευτυχώς έχουμε ακόμα τσιγάρα

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ

μάτια υγρά
θολά από το μεθύσι
κοίταγμα
όχι, τελικά ήταν μια ψευδαίσθηση
μα όχι, κοίταξε ξανά
κάτι υπάρχει εκεί
μια στιγμή
ένα απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου
που ίσως και να κρατήσει για πάντα
μήπως ευθύνεται το αλκοόλ
για αυτό το πολλά υποσχόμενο δευτερόλεπτο;
και αμέσως μετά τίποτα
μήπως ξανά κάτι;...... όχι..
κάθεσαι, ακούς, αφουγκράζεσαι..
οι αισθήσεις όλες τεντωμένες

και ξαφνικά
το είδες
ή νόμισες πως το είδες
(η δεύτερη περίπτωση είναι και η πιο βολική)
μια μαχαιριά
βύθισμα στην άβυσσο
ελεύθερη πτώση στο πουθενά
μια αντίδραση που σε πιάνει απροετοίμαστο
που δεν ξέρεις τι να κάνεις
που δεν φαντάστηκες

και αν δεν μπορείς να κοιμηθείς
τουλάχιστον
δυστυχώς
υπάρχει η μουσική
και ένα μεγάλο
τεράστιο
γαμώτο




(ζητώ συγνώμη για την μη δυνατότητα σχολιασμού.
αδυνατώ προς το παρόν να απαντήσω.
σας ευχαριστώ.)

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

μια φορά και έναν καιρό

ήταν ο άνθρωπος που δεν μιλούσε πολύ

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ ΑΝΑΛΟΓΑ

όσο μεγαλώνει το (πως στο διάολο τη λένε αυτή τη λίστα εκεί στα δεξιά που έχει τα μπλογκ που επισκέπτομαι ή προτείνω;) απαυτό, τόσο μικραίνει ο διαθέσιμος χρόνος. που θα πάει αυτό, δεν ξέρω. ήδη τελευταία ο χρόνος που μένει για μπλογκινγκ είναι πιο λίγος απότι πριν. σε λίγο τι θα γίνει; ούτε στα σχόλια των δικών μου ποστ δεν θα προλαβαίνω να απαντάω.

χρόνος μηδέν. ειδικά όταν πρέπει (ναι ρε πρέπει!) να τρέξεις να προλάβεις όσα δεν έκανες τόσα χρόνια, και να τα χωρέσεις όλα μαζί μέσα στην κάθε μέρα, που, χωράνε όλα αυτά;

σωστή διαχείριση του χρόνου. γουάτ νταζ δις μινς; άι ντοντ νόου.

απευθυνόμενος σε όσους τους ενδιαφέρει. δεν σας έγραψα στα παπάρια μου. αλλά να, τρέχω να προλάβω. όχι τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας. τις εκκρεμότητες που μου άφησε ο εαυτός μου.

ΠΕΡΙ ΠΟΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

(τι θα γίνει ρε παλληκάρι πως την είδες, τρία ποστ στο ίδιο βράδυ; που να ήσουνα και εστάμπλισντ μπλογκερ δηλαδής, που λέει και ο κ.κ.μοίρης)

εε.. είμαστε στον αέρα;
λοιπόν.


κάθε φορά που γίνεται μεγάλη πορεία με πιάνει μια μελαγχολία και ένας ιδιαίτερος προβληματισμός. και πάντα σκέφτομαι για ώρες, να πάω ή να μην πάω, και όταν δεν πάω τελικά αναρωτιέμαι αν έπρεπε να είχα πάει. δεν θέλω να ακουστώ (ή καλύτερα να διαβαστώ) σαν ένας τύπος που λέει ότι οι πορείες έχουν χάσει τη σημασία τους ή ότι δεν υπάρει λόγος να γίνονται, ή τι πορείες και μαλακίες τώρα. όχι. είναι ένας ειλικρινής προβληματισμός που έχω, γιατί κάθε φορά παλεύω με τα ερωτήματά μου. δηλαδή μου τη σπάει που κάποιοι θα κατεβούν μόνο και μόνο για να την πέσουν στους μπάτσους, άλλοι για να δειχτούν στα μάτια των φίλων τους, άλλοι επειδή τους πιέζει το συνδικάτο τους και άλλοι επειδή το παίζουν επαναστάτες. δεν θέλω να έχω σχέση με αυτούς, ούτε να χαλαστώ επειδή αυτοί αποφάσισαν κάτι μόνο για την πάρτη τους. από την άλλη σκέφτομαι μήπως όλα αυτά είναι μόνο μια δικαιολογία που βρίσκω, υποσυνείδητα ή μη, για να κρυφτώ πίσω από την αδράνειά μου. δεν ξέρω.

το μόνο που μου μένει συνήθως είναι να ακούω κάτι σαν αυτό.

ΠΟΣΟ...

μεσημέρι. μαζί με αρκετό κόσμο. αναμονή στο 424 στρατιωτικό νοσοκομείο, για να τελειώσει μια διαδικασία με την οποία παρέχεται η δυνατότητα να παραμείνεις ζωντανός άνθρωπος και όχι μια κουκίδα "στο πίσω μέρος της δημιουργίας", που λέει και ο δεληβοριάς. ζέστη, κόσμος, το μεγάφωνο καλεί συνέχεια ονόματα για "εξέταση". και ξαφνικά μεσα στο αποστειρωμένο - και μάλιστα δυο φορές λόγω της ιδιαιτερότητάς του - περιβάλλον, ακούγεται μια μουσική από ένα κινητό, η οποία φαντάζει τόσο εξαίσια και ταυτόχρονα τόσο ξένη μέσα σε αυτό το περιβάλλον.

η αντίδραση που προέρχεται από τη γραμματέα που κανονίζει τη διαδικασία είναι τρομαχτική.

λοιπόν, όποιοι θέλουν να έχουν τα κινητά τους ανοιχτά να περάσουν έξω, εδώ είναι χώρος εργασίας δεν έχουμε τη διάθεση να ακούμε μουσικές!


πόσο κρίμα!


παρότι χιλιοπαιγμένη την ποστάρω εις ανάμνησην "στιγμών ελκυστικών"





σήμερα, καθώς περνούσα από το παλιό 424 που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και που τώρα λειτουργεί σαν δεν ξέρω τι, έχει όμως φαντάρους μέσα να φυλάνε σκοπιά, βλέπω έναν φαντάρο να στέκεται στην πύλη και να κρατάει μια κόλα χαρτί που έγραφε:
νιώθω τόσο μόνος

και έτσι μου ήρθε αυτό.

ΆΙ ΓΟΥΊΣ

η δημητρατ με κάλεσε να ευχηθώ και να καταραστώ. ορίστε και εγώ λοιπόν.

ευχή για εμένα.

να λιγοστέψει η βλακεία στον εγκέφαλό μου (γιατί να εξαλειφθεί πλήρως αποκλείεται).

ευχή για φίλο.

να αντέξει (ξέρει αυτός)

ευχή για οχτρό.

όποιος πει κακό για μας να του βγει το μάτι σαν λουκουμάς

για ευχηθείτε ακανόνιστη, σεισάχθεια, βίλμα, νάγια, και όποιος άλλος θέλει!

ΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ;

μαλακίζεστε στο γκουγκλ μαζί με ένα φίλο. και σας ρωτάει:

-δηλαδή αν βάλω στο γκουγκλ "οβλάκας" θα μου βγάλει το μπλογκ σου;

-ξέρω γω ρε συ βάλτο να δούμε.

χτυπάμε το λοιπόν τη μαγική λέξη και στη σελίδα των αποτελεσματων, ακριβώς πάνω από τα αποτελέσματα αυτό:

Μήπως εννοείτε: malakas




μήπως το εννοώ;

ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ

η σεισάχθεια μου ζήτησε βλακουλίνια.
ιδού λοιπόν η καλύτερη βλακόφατσα που έχω δει ποτέ μου.

ευχαριστώ τον πανοκάτω που μου την έστειλε.