ΜΟΝΟΣ ΤΟΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ (ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΙΝΤΕΡΝΕΤ)

ΚΑΙ ΝΑΙ!!!!
η σύνδεσή μου εδέησε να λειτουργήσει (αν και είναι πιο αργή και καθυστερημένη από ποτέ, μα πόσο αργή μπορεί να γίνει μια σύνδεση;) οπότε θα ποστάρω αυτό που είχα σκοπό να ποστάρω αύριο από τη δουλειά. και αφού είδα τα σχόλια στο προηγούμενο, ορίστε πάρτε το! χα!



Δεκαπενταύγουστος. σπίτι, πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια. εντάξει, οκ, δεν έγινε και τίποτα, άλλωστε ήταν επιλογή κατά κάποιον τρόπο. μουσικούλα, ύπνος το βράδυ στο μπαλκόνι, (παρεμπιπτόντως ωραία φάση ο ύπνος το βράδυ στο μπαλκόνι, αν και το ξύπνημα γίνεται ολίγον νωρίς καθότι το φως χτυπάει κατακούτελα, αλλά δεν πειράζει.) ταινίες το βράδυ σαν σε θερινό σινεμά , να ‘ναι καλά το σέβεν (στις δυο ταινίες μία τρίτη δώρο). σκέψεις του στυλ «τι κάνουμε, που βαδίζουμε, τι θα απογίνουμε στη ζωή μας, τι είναι ο άνθρωπος (για όποιον δεν ξέρει, είναι ένα τίποτα)». ωραία όλα (εντάξει δεν ήταν και σούπερ, έχουμε περάσει και καλύτερα εδώ που τα λέμε, αλλά τέλος πάντων). μόνος με τις σκέψεις, και όλα κυλάνε υπέροχα. (λέμε τώρα)

παρασκευή βράδυ, ανήμερα, μπροστά στην οθόνη του πι σι. πατάω σύνδεση – αλλά ας κάνουμε μια παρένθεση.

στο σπίτι η σύνδεση που υπάρχει είναι η πιο παλαιωμένη (σαν το παλιό κρασί) που υπάρχει. δηλαδή είναι από αυτές που πατάς σύνδεση και ακούγονται αυτοί οι παράξενοι και απόκοσμοι θόρυβοι του στυλ:
τουτ, τουτ τουτ, τουτ τουτ, τουτ
ιιιιιχχχγγκκκφφφφξςφςθφρφςλαξδεοι;ςξ;κβφβς΄δφν$*)&%$*)&^&*ξηςφσξ’ηφγδσδλκββββββββζβζζβββζβζβζβββζβζβζββββζζζζ
και ω του θαύματος η σύνδεση επιτυγχάνεται μετά κόπων και βασάνων. και εδώ κλείνει η παρένθεση.

πατάω λοιπόν σύνδεση και αντί για τους συνηθισμένους θορύβους, ακούγεται μια γλυκύτατη φωνούλα που αναγγέλλει όλο μπρίο και χαρά:
«η τηλεφωνική σύνδεση που καλείτε δεν λειτουργεί προσωρινά για τεχνικούς λόγους»
ποιος ήρθε; τι έγινε; γουάι; τη ρωτάω αλλά σιγά μην πάρω απάντηση. η φωνή εξακολουθεί τον ίδιο μονόλογο, τον ξέρει και στα αγγλικά. προσπάθειες να καταλάβω τι γίνεται, πατάω κάνα δυο κουμπιά – εδώ και άλλη παρένθεση.

γενικώς είναι γνωστό (τι δεν το ξέρετε; ε, μάθετέ το) ότι δεν είμαι και πολύ πι σι έξπερτ. για να ακριβολογήσω δηλαδή, δεν είμαι καθόλου. για αυτό άλλωστε δεν έχω δεήσει να κάνω και μια σύνδεση της προκοπής στο σπίτι. οπότε μπορεί εύκολα κάποιος να συμπεράνει ότι οι προσπάθειες που έκανα δεν οδήγησαν σε κάποιο αποτέλεσμα. έλειπαν και όλοι οι φίλοι και γνωστοί, οπότε δεν μπορούσα να πάρω κάποιον τηλέφωνο να τον ρωτήσω τι συμβαίνει μπας και με ξεστραβώσει (που να παίρνεις τηλέφωνο τώρα στον άλλο που βρίσκεται εν μέσω παραλίας και αλκοολοποσίας, άσε που δεν θα το σηκώσει κιόλας). ας κλείσουμε και πάλι την παρένθεση.

έτσι, τελικώς αρκέστηκα στο να βρίζω την %$&^&*%$)_(*&%$$ σύνδεσή μου και να περιμένω τη δευτέρα να πάω στη δουλειά για να μπλογκάρω από εκεί. ευτυχώς που είναι και οι ολυμπιακοί αγώνες και περνάει η ώρα. γαμώ την ασχετίλα και τη γκαντεμιά μου μέσα!



τώρα που είπα για ολυμπιακούς αγώνες, έχω ένα κουίζ: ποιο είναι το πιο κιτς στοιχείο που υπάρχει στους αγώνες, όσον αφορά όμως τα αγωνίσματα και μόνο. και επειδή βαριέμαι να περιμένω να απαντήσει κάποιος, θα το πω. η μουσική που ακούγεται όποτε τελειώνει μια φάση και πριν από το επόμενο σερβίς στο μπητς βόλε΄ι΄. και μιλάμε για μουσική λες και είσαι στο μπητς μπαρ μπανάνα (το όνομα τυχαίο). δηλαδή πληρώνουν ντι τζέι για να παίζει μουσική; αν είναι έτσι ας βάλουν και ξέκωλα κοριτσόπουλα να χορεύουν σε ροκ εντ ρολ ρυθμούς γύρω από το γήπεδο, ας φτιάξουν και ένα μπαράκι εκεί δίπλα να δίνει (τζάμπα εννοείται) μοχίτο και σφηνάκια στους κουρασμένους αθλητές και αθλήτριες, να τους τονώνει το ηθικό και μετά από κάθε αγωνιστική βραδιά να διοργανώνεται και πάρτυ με θέμα: όποιος κάνει πιο πολλά εύστοχα σερβίς έχοντας πιει δεκαοχτώ μοχίτο και τριανταπέντε σφηνάκια τεκίλας κερδίζει μια θέση στην οχτάδα. ε, μα ήθελα να τα πω και τα είπα! όπως καταλαβαίνετε δεν έχω τι να κάνω και γράφω ασταμάτητα βλακείες, ας με σταματήσει κάποιος, έι εσύ άσε κάτω το πληκτρολόγιο, όχι βοήθεια, λίογο ακόμ να γρά σε παρακταλβώ μη μυο τρηφδσγδφςφςσδ νιισωιφςη………….