ΣΑΜΓΟΥΕΡ

κάπου υπάρχει ένα μέρος. εκεί. ένα μέρος που το έχουν όλοι οι χάρτες και όμως αν ψάξεις να το βρεις θα χαθείς μέσα σε έναν κυκεώνα δρόμων, ακτογραμμών και οροσειρών. και όμως υπάρχει. και νιώθεις μια ακατανίκητη έλξη, μια φλογερή επιθυμία να περπατήσεις στα χώματά του και να οσφρανθείς τον παράξενο αέρα του. και ένα πρωινό - ενδέχεται να είναι και απόγευμα προς το σούρουπο - παίρνεις την απόφαση. και λες δυνατά για να σε ακούσεις ¨θα πάω. έφυγα¨. και ξεκινάς τις ετοιμασίες. και καθώς παρακολουθείς από το παράθυρο τον ήλιο να βάφει με όλα τα χρώματα του κόσμου τον ουρανό της πόλης σου, καθώς το αεροπλάνο απογειωνεται μεταφέροντας προσδοκίες και όνειρα και το βλέπεις να φεύγει αφήνοντας πίσω του την αχλή του πρωινού, κάνεις σχέδια για το δικό σου ταξίδι. για το που θα βρίσκεσαι την ανατολή, την ώρα που στο λιμάνι ο πρώτος - ή τελευταίος - καπετάνιος πίνει την τελευταία γουλιά από τον καφέ του πριν σαλπάρει και οι κουρασμένες από τα αγκομαχητά της νύχτας κυράδες επιστρέφουν στα υπόγεια δωμάτιά τους. για ένα μεσημέρι που τα τζιτζίκια θα έχουν στήσει την πιο φάλτσα χορωδία που έχεις ακούσει και θα λικνίζεσαι νωχελικά χωμένος μέσα στην αιώρα σου. για ένα σούρουπο που ο ήλιος θα εκτελεί ένα αξιοζήλευτο μακροβούτι αφήνοντας πίσω του μια παλέτα χρωμάτων και εσύ θα αποτελειώνεις ένα στριφτό καθισμένος πάνω στο ίδιο βραχάκι που πιο πριν μάζευες πεταλίδες. και μαζεύεις βιβλία, φορτώνεις μουσικές, χώνεις μέσα στο σάκο διαφόρων ειδών εξαρτήματα και όλα αυτά με απόλυτη ηρεμία. γιατί το ξέρεις πως η καλύτερη στιγμή είναι αυτή. η στιγμή πριν. που τα όνειρα είναι ακόμα απραγματοποίητα.