εδώ οι μέρες τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα, διαρκούν όσο η καύση μιας φλούδας μανταρινιού μέσα στο πυρωμένο από ξύλα εύθραυστα τζάκι.
και αν ονειρεύεσαι, που να οδηγεί αυτό;
κάποτε οι μέρες ήταν ευτυχισμένες (ή τουλάχιστον έτσι δείχνανε), τώρα μόνο κάποιες νότες σε τυραννάνε, δέσμιες κάποιου παρελθόντος.
(το παρόν ήταν πριν, τώρα σκοντάφτεις σε δημιουργικές ασυνέχειες)
θεατρικός (απο)προσανατολισμός
και εκεί που τα σημάδια δείχνουν ότι η απανθράκωση έχει συντελεστεί, μια τιποτένια έκρηξη σου θυμίζει ότι κάποτε (έστω και για λίγο) υπήρξαμε άνθρωποι ζωντανοί, ίσως ανεπαίσθητα δημιουργικοί, δημιουργικά ανεπαίσθητοι, κραδαίνοντας τον εαυτό μας μπροστά στις ανασφάλειές μας, ασθμαίνοντας ανείπωτες λέξεις, κουλουριαζόμασταν γύρω από στάλες ιδρώτα ανακατεμένες με μυρωδιές σωμάτων, αγωνιώντας για κάτι,αυτό το κάτι που κείτονταν συνεχώς εδώ, μπροστά μας, ουρλιάζοντας τη χλωμή παρουσία του.
(θα ήθελα να μπορώ να υπάρχω για κάτι,
αυτό μόνο)
(το φωτισμένο παράθυρο έσβησε για πάντα..)
Μουζικα
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
Αυτο που καταλαβα εγω αυτον τον καιρο ειναι οτι πρεπει να καταφερεις(οχι εσυ συγκεκριμενα,γενικα) να αντλεις ικανοποιηση απο τον εαυτο σου -ρε σοβαρεψου, δεν το παω εκει,ελεος!- τις ωρες που εισαι μονος, να σε γεμιζει δηλαδη η παρουσια σου και να νιωθεις πληρης ακομα και αν απλα κοιτας το ταβανι. Αν το κανεις αυτο μετα παντα κατι βρισκεται στο οποιο θα θες και θα μπορεις να υπαρχεις γιαυτο.
σ.λ.ε (αυτοσχεδιες προτασεις και λυσεις για το σπιτι)
Έπρεπε να τα βρείτε όλα αυτά νωρίτερα. Τώρα είναι κάπως αργά. Όποιος πάει στο Ρείκιαβικ δε γυρίζει.
ΥΓ: θέλω να πληροφορήσω τη σάνιτυ πως το ταβάνιασμα είναι εποικοδομητική εργασία και αποφέρει πάντα καρπούς. Όχι, γιατί νομίζω πως το υποτιμήσατε.
κι εγώ θα ήθελα να μπορώ να υπάρχω.
Υπάρχετε για κάτι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ίσως η θλίψη σας να σας γεμίζει τα μάτια με αυτό το υγρό που δεν τ' αφήνει να διακρίνουν καθαρά, αλλά αυτό το κάτι υπάρχει και όταν το βρείτε άλλες αξίες θα γεννούν τις λέξεις που σας απέμειναν.
(λυπάμαι πολύ για το φως, αλλά έσβησε, δεν θα ξανα ανάψει, έτσι; μήπως να περνάτε τώρα από άλλους δρόμους;)
το παρόν ήταν πριν,
το μέλλον είναι τώρα...
(μάλλον)...
Υπάρχεις για να σε κάνω μαύρο στο ξύλο... αν το συνεχίσεις...
Σε κάλυψα?????
Κύριε αποτέτοιε μου, έχετε ένα ιδιαίτερο τρόπο να με πεθαίνετε! Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά από αύριο αρχίζουν τα δύσκολα!
σ.λ.ε.,
πολύ ωραίες οι αυτοσχέδιες προτάσεις σας. ευχαριστώ. (σαν τίτλος από μηνιαίο περιοδικό ακούγονται)
(καλά που το διευκρινήσατε γιατί εκεί το πήγαινα..)
αγιογδιτισσα,
άργησα ε;
-,
ωραία, είμαστε δυο, μπορούμε να ιδρύσουμε και σύλλογο φίλων ανυπαρξίας.
σπα'ι',
έχετε μήπως καμιά ιδέα που να ψάξω;
(αυτό κάνω..)
ουτοπια,
ναι μάλλον
ακανονιστη,
δηλαδή αυτό είναι το κάτι;
σντρυτσε,
και τώρα που θα φύγετε ποιος θα σας πεθαίνει;
αγαπημένε μας αποτέτοιε,
ούτως ή άλλως, εμείς οι δυο μοιάζουμε ιδιαίτερα, διότι, βλάξ λέτε εσείς, ηλίθια λέω εγώ...
σύλλογο φίλων ανυπαρξίας, ή
σύλλογο φίλων που υπάρχουν ακόμα,
με λογότυπο τον καζατζίδη (που δεν υπάρχει μεν αυτός, υπάρχουν όμως τα τραγούδια του).
στη δουλειά μου πάντως έχω και μια υπέροχη αφίσα από την
ένωση φίλων μουτζούρας
(βλέπετε είμαι και καλλιτέχνις, και λογοτεχνις, με δύο γιώτα, και δασκάλα, με τρία άλφα.
το μότο της εταιρείας είναι 'τα έχει όλα και συμφέρει'.
σ'εμάς το μότο θα μπορούσε να είναι 'καλέ, υπάρχουμε για δεν υπάρχουμε;'
δεν το βρίσκετε πολύ εντυπωσιακο;
την καλημέρα μου!
H αβεβαιότητα για το μέλλον,
η μόνη σίγουρα δημιουργική ασυνέχεια...
Να δω ποσον καιρο θα παρει σε σένα να καταλαβεις το αφόρητα κοινοτοπο του βιώματος. Το ποσο τετριμένα είναι οσα νοιώθεις, ποσο ταχουν ζήσει εκατομμυρια ανθρώπων και ποσο ο χρόνος που περασε τα εξωραισε οσο κι αν νομίζαμε οτι δε θα βγάλουμε αλλη μια νύχτα, και μας πηγε παρακεί.
(Εμενα μου πήρε ελαχιστα, μολις 4 χρονάκια)
:ΡΡΡ
Αν δεν μπορείς να υπάρχεις για κάτι, σίγουρα κάπου, ένα "κάτι" θα υπάρχει για σένα...
Έχεις ποτέ σκεφτεί να επιτρέψεις σε "κάτι" να υπάρχει για σένα...?
Καλημέρα :-)
αποτέτοιε μου.
και δω οι μέρες τρέχουν επίσης με απίστευτη ταχύτητα.
Οι δικές σου όμως απ ό,τι μαθαίνω μοσκοβολάνε κιόλας, γιατί έχεις μυρίσει φλούδα μανταρινιού στη φωτιά;Θεϊκό.
Τα φώτα είναι γιά να ανάβουν ακριβώς όσες φορές και σβήνουν.
Να υποθέσω πως δεν βλέπεις πιά το αναμένο φως , είναι γιατί άλλαξες μονοπάτι;
Η να υποθέσω πως είσαι στημένος στη γωνία, και δε βλέπεις φως.Όχι τιποτάλλο αλλά δεν μπορώ να σε βαρέσω τώρα.Έχω άλλη δουλεια.
-,
αυτό με τον καζαντζίδη κάνω ότι δεν το είδα (σόρυ αλλά δεν τον μπορώ καθόλου). :)
πάντως αφού συμφωνείτε για τον σύλλογο, θα πάω τη δευτέρα το πρωί στο πρωτόκολλο να τον κατοχυρώσω.
(το καλέ στο μότο είναι η λέξη κλειδί)
:)
(δεύτερο χαμόγελο)
ουτοπια,
δεν είναι η μόνη, αλλά μ αρέσει όπως τα λέτε οπότε θα το κρατήσω αυτό που είπατε.
νομαντ,
την πατήσατε χα χα :)
δεν διεκδικώ καμιά πρωτοτυπία στα συναισθήματά μου, ίσα ίσα, συμφωνώ απόλυτα με τη φράση αφόρητα κοινότοπο. απλώς αυτά νιώθω, αυτά γράφω.
(τέσσερα χρονάκια; εγώ βασικά δεν τα έχω μετρήσει, άσε καλύτερα, μη μπλέξω και άλλο τα μπούτια μου)
:)
βιολιστης,
το ίδιο μου είπε σήμερα και ένας φίλος
(μήπως ήσασταν εσείς;)
τιτανια,
με ισοπεδώσατε, με χαστουκίσατε, μου ρίξατε μπουκετίδι στη μάπα, τι είπατε τώρα..
(αχχχχ..)
δημητρατ,
η φλούδα θε'ι'κιά. όσο για το φως, αυτό έσβησε για πάντα, σφαλίστηκε και το παντζούρι και από δω παν και οι άλλοι. για αυτό και εγώ τώρα πάω από άλλο δρόμο. για να μην αντικρύζω αυτή την ερημιά.
(όποτε ευκαιρίσετε ένα χέρι ξύλο είναι πάντα ευπρόσδεκτο)
Δημοσίευση σχολίου