τα κυριακάτικα φθινοπωρινά πρωινά, ο ήλιος που τρυπώνει ανάμεσα από τα σύννεφα και επιτίθεται στο δωμάτιο ανενόχλητος εξαιτίας των τραβηγμένων στην άκρη κουρτίνων, νερουλιάζει το μυαλό μου. οι κλειστές κουρτίνες και τα σφαλιστά παντζούρια πάντα μου δημιουργούν μια αποπνικτική και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. έτσι αρκούμαι στο να κουλουριάζομαι κάτω από το πάπλωμα, να ξεστομίζω αθόρυβες και ανόητες απειλές, και να ελπίζω στη βροχή. που θα με κάνει να αισθανθώ λίγο πιο καθαρός.
3 σχόλια:
Μα καλά, που μένετε και ακομα ελπίζετε στη βροχή;
Εμεις, εδώ, μουλιάσαμε πια.
Και για να νοιώσουμε πιο καθαροί, ούτε λόγος.
Πιο λάσπη μόνο...
Ούτε στο μυαλό μου να ήσασταν κύριε αποτέτοιε! Το’χω λιώσει αυτό το τραγούδι τελευταία, σκεφτόμουν να το βάλω και στο blog αφού! Αυτές οι μουσικές σας με εκστασιάζουν πάντα! (: (: (:
(κατά τα λοιπά, μια απ’τα ίδια κι εδώ. Με τη διαφορά ότι δεν έχουμε παντζούρια για να κλείσουμε. Είναι περίεργο, αλλά εδώ τα σπίτια έχουν –στην πλειοψηφία- μόνο κουρτίνες. Θα’ναι ίσως η ανάγκη των ανθρώπων για περισσότερο ήλιο, ποιος να ξέρει..)
χουλκ,
βρέχει σε εσάς εκεί κάτω;
τυχεροί..
κοκκινα παπουτσια,
σας πρόλαβα; χε χε!
(τα παντζούρια είναι όμορφα μόνο σαν διακοσμητικά. κάτι ξέρουν παραπάνω μου φαίνεται εκεί..)
:)
Δημοσίευση σχολίου