κάποτε θα νοικιάσω ένα σπίτι σε ένα νησάκι στη μέση της λίμνης των ονείρων μου. θα έχει χαμηλό ενοίκιο, φως, νερό, τηλέφωνο (τα κοινόχρηστα αποκλείονται, μόνος μου θα είμαι) και μια μικρή αυλή με ένα πλατάνι στην άκρη της. θα το επιπλώσω με τις βραδινές προσδοκίες μου. με το χάραμα θα πλένω στην ακρολιμνιά τον κόμπο που μου σφίγγει το στομάχι και τους εφιάλτες που κατασκηνώνουν εκεί στο βάθος. ύστερα θα ψαρεύω πεθαμένα όταν και ίσως και θα τα φυλάω στον καταψύκτη μου. τα μεσημέρια θα μαγειρεύω εκλεκτά εδέσματα με συνταγές που θα ξεσηκώνω από τα κιτάπια των ακτίνων του ήλιου και με μη βιολογικά προϊόντα φορμόλης ανακατεμένης με πληκτρολόγια και ποντίκια. τα δειλινά θα πηγαίνω βαρκάδα πάνω σε ηλιοβασιλέματα όλων των αποχρώσεων, πίνοντας καφέδες και τσιγάρα με γεύση ντιμπλαντένιας και μαργαριτών. αργότερα, κατά το βραδάκι, ένα χιόνι από αστέρια θα πέφτει πάνω στη σκεπή και εγώ θα ζεσταίνομαι μπροστά στο τζάκι με φωτιά από κρυμμένες αναμνήσεις αυτών που δεν έγιναν ποτέ, συντροφιά με ένα μπουκάλι κρασιού από γεώμηλα.
ίσως και να αφήνω ξεκλείδωτα πριν πάω να κοιμηθώ. να έρχεται το φεγγάρι να κοιμόμαστε αγκαλιά.
26 σχόλια:
Μπύρες. (δεν μπορώ να γράψω άλλη λέξη)
Οπότε ας πιούμε.
Πάλι στα τσακίρ κέφια!!!!
Τι θα σε κάνουμε πουλάκι μου???
Ε????
χρυσσα,
στην υγειά σας αγαπητή!
ακανονιστη,
πάντα στα τσακίρ κέφια!
α!
πρωτα πρεπει να καταλαβω τι γευση εχει η ντιμπλαντενια...
πρεπει να εχει πολλα γραδα για μπορεις να κοιμασαι με το φεγγαρι αγκαλια:)
(με το δευτερο τραγουδι οπως εχουμε χιλιοειπει εχω ενα τζιζζζ στην εισαγωγη! -τελειο..το πρωτο μου θυμιζει αυτο που θελω να ξεχασω πως οταν ηταν αυτοι στις δοξες τους εγω ζουσα..
συνελοντι ειπειν
θελω μια δοση ντιμπλα...τετοιο!))
αιντε Τσιριος!:)))
κι ολα να πανε καλα!
To τραγούδι.. το κειμενό σας...η Τalisker..η διάθεσή μου..με κάνουν να θέλω να σας αγγαλιάσω. Όλους!χαχα:)
Πολλά φιλιά αποτέτοιε μου
(Πόσο ωραία γράφετε τον τελευταίο καιρό, συνεχίστε:))
Aς μάθω όμως πρώτα να τη γράφω σωστα,ε;
*αΓΚαλιάσω
Εγώ θέλω απλώς να σας γράψω ότι στο λινκ με τη πιο γλυκιά λέξη του κόσμου, βάλατε μια πολύ γλυκιά μουσική...
...αυτό...
ταλισκερ,
η ντιμπλαντένια έχει ακριβώς άλλη γεύση από αυτήν που έχουν οι μαργαρίτες. :P
(και δε χαίρεστε που ζούσατε σε μια ωραία εποχή;)
τι είναι συνελοντι;
φιλιά!
αυρα,
όλους; (φακ..)
αυρα(ξανά),
με προλάβατε στη διόρθωση..
(τα κόκκινα σας πάνε πιο πολύ πάντως, να ξέρετε)
σπαϊ,
δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αλλά τώρα που το λέτε, ναι, είναι η πιο γλυκιά λέξη!
Και η πιό άδεια για πολύ κόσμο είναι η ίδια λέξη, σαν τη μεγαλύτερη έλλειψη μαζί με την πιο γλυκειά έκπληξη όταν γεμίζει από κείνο που σου λείπει...
(Περιττό θεωρώ το γεγονός να αναφέρω ...τις μπύρες...)
μαστερ,
πόσο μα πόσο μα πόσο πολύ δίκιο έχετε..
(ναι είναι περιττό..)
λοιπόν, 8 μπουκάλια, ανοιχτήρι, φαντάζομαι ποτήρι δεν χρειάζεται κανείς μας.
Στην υγειά μας!
κύριε αποτέτοιε μας, θα με φιλοξενήσετε καμιά φορά;
Πολύ τη ζήλεψα εκείνη τη μικρή αυλή με το πλατάνι στην άκρη και τη βαρκάδα πάνω στα ηλιοβασιλέματα.
Θα φέρω το φαϊ μου όμως, αν δεν σας πειράζει, γιατί η φορμόλη μου πέφτει λίγο βαριά και το δικό μου κρασί γιατί τα γεώμηλα είναι αρτύσιμα και νηστεύω.
χνούδι,
τον δεύτερο γύρο τον κερνάω εγώ.
(να φέρω και κανένα πατατάκι μην τις πίνουμε ξεροσφύρι..)
αννανας,
βεβαίως όποτε θέλετε.
όταν και αν το νοικιάσω..
(γιατί νηστεύετε;)
Θα σας το πω ξανά, το καλοκαίρι σας εμπνέει (ίσως και όλα αυτά τα "ξύδια", που δεν μπορείτε να...
"ασπαστείτε") ;)
γυρίσατε; καλώς επιστρέψατε!
κοιτάξτε, η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να έφευγα για κανά μήνα και ας μην εμπνεόμουν, παρά να κάτσω όλο το καλοκαίρι στην πόλη..
φιλιά!
μαλλον πρεπει να δειτε την ταινεια 'το ιπαταμενο καστρο' : )
νηστεύω από φορμόλες, πληκτρολόγια, ποντίκια και γεώμηλα. Κάνω ανήσυχο ύπνο αλλιώς...
στολενμπλαντ,
άμα μου δίνατε καμιά πληροφορία παραπάνω θα δοκίμαζα.
αννανας,
μα δεν τα τρώμε για βραδινό. μεσημέρι είπα θα μαγειρεύω. τα βράδυ με κανένα τοστ θα τη βγάζουμε.
:)
α οκ τότε. Νοικιάστε κι έρχομαι!! ;)
είναι ένα κινλεζικο anime και περιγράφει την ιστορία ενός νέου που ζούσε μόνος του σε ένα κάστρο που κοινούταν και που θέορουταν θρύλος.και δείχνει την σχεση του με ένα κορίτσι που είχε πιστέψει στον θρύλο. Δεν θα έλεγα όμως οτι είναι μια ιστορία αγάπης από τις συνηθισμένες...
Γιατί η αγκαλιά σου με αγκάλιασε;
Και καποτε η νυχτα θα αργει.
αϊλαντ,
εμένα ρωτάτε; εσείς ξέρετε καλύτερα.
ντιλιτιντ,
το ζητούμενο είναι να μην αργεί το ξημέρωμα..
γουέλκαμ
παμφίλτατε αποτέτοιε, και γω παίρνω ληγμένα που και που αλλά ουδέποτε μου χάρισαν τέτοιον οίστρο.
πάντως με ταξίδεψες
μου θύμισες ένα αγαπημένο τραγουδάκι,
Picture yourself in a boat on a river,
With tangerine trees and marmalade skies.
Somebody calls you, you answer quite slowly,
A girl with kaleidoscope eyes.
Cellophane flowers of yellow and green,
Towering over your head.
Look for the girl with the sun in her eyes,
And she's gone.
Follow her down to a bridge by a fountain,
Where rocking horse people eat marshmallow pies.
Everyone smiles as you drift past the flowers,
That grow so incredibly high.
Newspaper taxis appear on the shore,
Waiting to take you away.
Climb in the back with your head in the clouds,
And you're gone.
Picture yourself on a train in a station,
With plasticine porters with looking glass ties.
Suddenly someone is there at the turnstile,
The girl with kaleidoscope eyes.
αγαπητέ δόκτορα,
το τραγουδάκι αυτό είναι και δικό μου αγαπημένο.
να είστε καλά.
-ευχαριστω!:) πριν λιγο το ειδα!
Μια ντιμπλαδενια στην υγεια σου!
Δημοσίευση σχολίου