ΣΠΕΣΙΑΛ

Είμαι με το αυτοκίνητο το πρωί καθοδόν για τη δουλειά (και με όση βενζίνη μου έχει απομείνει, από αύριο ποδηλατάκι και βλακεία που δεν το χρησιμοποιώ και τα πρωινά), και σταματημένος στο φανάρι περιμένω, να περάσουν οι ερχόμενοι εκ του αριστερού δρόμου της διασταύρωσης, όπου γίνεται το κλασικό, καθώς ανάβει το πορτοκαλί και κατόπιν το κόκκινο για αυτούς τα αυτοκίνητα δεν σταματούν αλλά συνεχίζουν (το γνωστό βαθύ ή σκούρο πορτοκαλί), οπότε εμείς αφού έχει ανάψει πράσινο για εμάς ξεκινάμε. Έλα όμως που λόγω του μεγάλου βάθους αυτού του πορτοκαλιού φαναριού, γίνεται ένας ψιλοπανικός από κόρνες (τις οποίες παρεπιπτόντως μισώ θανάσιμα, θέλω να εξαφανιστούν όλες τώρα), οπότε και ακούω τη θε'ι'κή ατάκα από οδηγό στη διπλανή μου λωρίδα προς τον τελευταίο και κατα'ι'δρωμένο του προηγούμενου φαναριού (ο οποίος πέρασε με τρεισβαθο κόκκινο): "Που να δεις το παιδί σου στα σπέσιαλ ολύμπικς!!!!!"

Έ ρε τι κατάλοιπα μας άφησαν οι Άθενς ολύμπικ γκαίημς!