DAYS OF DARKNESS

Μουζικα

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

the final waltz



ο χρόνος τα δίνει και τα παίρνει όλα. κάθε στιγμή. μας πιάνει από τον ώμο, χαμογελάει τρυφερά, μας χαϊδεύει τα μαλλιά και φεύγει. για αλλού. και όμως νιώθουμε πως πάντα θα είναι εδώ. και ας έχει φύγει για πάντα. για πάντα. τι άχρηστη έκφραση... άνευ σημασίας και ύπαρξης. μια από τις τόσες πολλές που έχουμε τοποθετήσει στο λεξιλόγιό μας για να μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να αισθανόμαστε αισιόδοξοι. για να έχουμε τη δυνατότητα να ελπίζουμε στο αδύνατο. και έτσι, οι πειρατές των παιδικών μας χρόνων απόμειναν μονάχοι να ξύνουν τη σκουριά από το γάντζο τους, χωρίς πλοίο, χωρίς παπαγάλο, χωρίς ρούμι, χωρίς λιμάνι. ναυαγοί σε έναν κόσμο άγνωστο, πολύβουο και αδιάφορο. μεγάλωσαν τα γένια μας, η ψυχή μας αλλιώτεψε; είμαστε όλα αυτά που κουβαλάμε κάθε μέρα αν και κανείς μας δεν γεννήθηκε χαμάλης. (δεν) ζήσαμε σε στενά δρομάκια να φτύνουμε όνειρα, (δεν) κυλιστήκαμε σε λάσπες και χορτάρια, (δεν) αναπνεύσαμε έρωτες σε φωτισμένες πλατείες, (δεν) τραγουδήσαμε ουρλιάζοντας επιθυμίες, (δεν) αντικρύσαμε ηλιοβασιλέματα και ανατολές με κομμένη την ανάσα, (δεν) μεθύσαμε, (δεν) γίναμε ένα με το πάτωμα να ξερνάμε λέξεις. και μετά ήρθε ο χρόνος. και κάπου εκεί η σαιζόν τέλειωσε. ο διαχειριστής ζήτησε τα κοινόχρηστα και ο ιδιοκτήτητης απείλησε με έξωση. και εμείς άνεργοι, άφραγκοι και μόνοι. όλα κανονικά.








υποκλίνομαι και χαιρετώ.








να πεθάνω ήταν κρίμα
και έκανα το ψευτοθύμα...

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

days of darkness 3









ούτε

και

σήμερα

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

days of darkness 2


αγόρασα ένα μεγάλο μαχαίρι. με φαρδιά και οδοντωτή λάμα. πολύ ωραίο μαχαίρι. το έβαλα κάτω από το μαξιλάρι μου. περιμένω. την αϋπνία. ώρα της είναι. της την έχω στημένη. ζω για την στιγμή που θα ανοίξει την πόρτα και θα μπει στο δωμάτιο. θα την αφήσω να με πλησιάσει. να κάτσει δίπλα μου. να απλώσει τα χέρια της και να με αγκαλιάσει. και τότε θα καρφώσω το μαχαίρι μου στο λαιμό της. πολλές φορές. να δω να πετάγεται το αίμα της. να τη δω να σπαρταράει στο πάτωμα. να ουρλιάζει από τον πόνο. να φωνάζει πως δεν φταίει αυτή. πως κάνει τη δουλειά της. πως ακολουθεί τις διαταγές που της έχω δώσει. και εγώ θα γελάω. δυνατά. μέσα στα μούτρα της. και θα μπήγω το μαχαίρι όλο και πιο δυνατά. μέχρι να κοπεί όλος ο λαιμός της. και το πάτωμα να έχει γίνει μια λίμνη από αίμα. κατακόκκινο. να τσαλαβουτάω μέσα του. ύστερα θα πάρω το κομμένο κεφάλι και θα το γδάρω. θα φορέσω το σκαλπ της και θα πέσω για ύπνο. ίσως έτσι να δω όμορφα όνειρα. ίσως έτσι να νιώσω. κάτι. όμορφο.







έλα. σε περιμένω.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

days of darkness


δαίμονες. φαντάσματα. αποκεφαλισμένα. σέρνουν τις αλυσίδες τους. ανατριχιαστικοί θόρυβοι στον πάνω όροφο. η πόρτα πίσω μου κλείνει με πάταγο. μόνος. στο ημίφως. ακίνητος. γύρω μου αχνό σκοτάδι. σκόνη παντού. στέκομαι. ακίνητος. αφουγκράζομαι την ανάσα μου. ακούω(;). σκέψεις. πολλές. άπειρες. διαπερνάνε το μυαλό μου με ταχύτητα ασύλληπτη. στριφογυρίζει. αυτό το μέσα στο κεφάλι μου. παύση. ένα βήμα. δεύτερο. φόβος. τρομαχτικός. ανάσες. άδειος. ο χώρος. τρίτο βήμα. σανίδι. έτριξε. δυνατά. ανάβω σπίρτο. ξαφνικά. θόρυβος. απόκοσμος. χιλιάδες νυχτερίδες ορμάνε πάνω μου. θέλουν να φύγουν (και αυτές). πάνω μου. στα μαλλιά μου. στα ρούχα μου. γαμημένες. γαμωνυχτερίδες. πιάνω μία. της κόβω το κεφάλι με τα δόντια μου (είμαι ατρόμητος εγώ). το αίμα πετάγεται. παντού. τρελαίνονται. οι άλλες. φεύγουν. κρύβονται. αίμα στο πρόσωπό μου. στα ρούχα μου. στάζει από το πηγούνι μου. χαμογελάω. καριόλες.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

που κάθονται στην ακροθαλασσιά ακίνητοι για ώρες. που μια χαραυγή τους γεμίζει πληγές. που ένα τραγούδι δεν φτάνει να γεμίσει το κενό εκεί λίγο πιο κάτω. που πίνουν τα βράδια μέχρι θανάτου. που πλένουν τα πιάτα στις τρεις το πρωί. που τα ακουστικά έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στα αυτιά τους. που αν ψάξεις μέσα στα μάτια τους θα διακρίνεις αυτό το σκοτεινό βάθος. που χαμογελάνε ειρωνικά στον καθρέφτη. που ο χειμώνας φωλιάζει στα ακροδάχτυλά τους. που κρύβονται όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. που πνίγουν το δάκρυ στη διαδρομή. που κλέβουν τις στιγμές των άλλων. που η ευαισθησία τους σκαρφαλώνει στα κατσάβραχα. που δεν χωράνε σε αυτό το μέρος που κάποιοι ονομάζουν σώμα.

που.



αυτοί.







οι απόντες.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

ο χρόνος ορμητικό ποτάμι

και εγώ κάθομαι στην όχθη

και ψαρεύω

με καλάμι παιδικό














Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010


ήρθα σήμερα
την ώρα που εσύ δεν φάνηκες
οι άνθρωποι τελικά ήταν οι ίδιοι
καμία εξέλιξη
άλλωστε δεν περίμενα κάτι τέτοιο
πίστευα όμως
λάθος
θα ήθελα
να έκανες τη διαφορά
όχι από κάποιο καπρίτσιο μου
απλά
για να ομορφύνει
αυτή η αόρατη καταχνιά της κυριακής
έστω και για λίγο



ναι αυτό ήθελα